Ας μιλήσουμε για τους Eλληνες δρομείς του μαραθωνίου. Εκείνους των οποίων τα ονόματα παραμένουν άγνωστα στους περισσότερους αθλητικούς συντάκτες και θεατές. Μία ημέρα μετά τον αγώνα των 42.195 μέτρων στην Αθήνα, οι περισσότερες εφημερίδες τους αφιέρωσαν ένα μονόστηλο. Μόνο μια μικρή -περιορισμένη παρά τη διάδοση του τρεξίματος στη χώρα μας- κοινότητα θα μιλήσει γι’ αυτούς. Σα να κοιτάζει το πρόσωπό της στον καθρέπτη.
Για μία ακόμη χρονιά ως συνήθως οι τηλεοπτικές κάμερες της δημόσιας τηλεόρασης εστίασαν από την αρχή στους πρωτοπόρους καλεσμένους ξένους δρομείς. Δεν υπήρχε μέριμνα για κάμερα που θα ακολουθούσε στη διαδρομή τους τρεις πρώτους αθλητές του πανελληνίου πρωταθλήματος και θα κατέγραφε τις ανακατατάξεις στην κούρσα.
Ο Χριστόφορος Μερούσης, δρομέας από τη Χίο, πήρε από την αρχή προβάδισμα μαζί με τον Μιχάλη Παρμάκη ο οποίος αποχώρησε μετά τα μισά της κούρσας εξαιτίας ενός τραυματισμού στο πόδι. Η αυτοπεποίθησή του Χιώτη αθλητή φαίνεται στα γρήγορα -έως ριψοκίνδυνα για τις άσχημες καιρικές συνθήκες- περάσματά του. Και σε αυτόν τον αγώνα όπως και πέρσι δεν τον συνόδευαν προγνωστικά νίκης. Σε έναν ημιμαραθώνιο- τεστ προετοιμασίας τον Οκτώβριο στην Πτολεμαΐδα είχε τερματίσει αργά, σε 1:11. Περίπου τόσο πέρασε και στον Μαραθώνιο Αθηνών στα μισά της διαδρομής. Στη φανέλα του είχε φέτος τη φωτογραφία του εννέα ημερών γιου του.
Η επιτυχία του δεν ήρθε από το πουθενά. Από τα εφηβικά του χρόνια ξεχώριζε στο αγώνισμα των 10.000 μέτρων και στα 3.000 μέτρα με φυσικά εμπόδια.
Πιο πίσω ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος για λίγα δευτερόλεπτα κατέβηκε τις δυόμισι ώρες. Ο πρώην κωπηλάτης της εθνικής ομάδας που αργότερα εξελίχθηκε σε μαραθωνοδρόμο κυνηγώντας το όριο πρόκρισης των Ολυμπιακών Αγώνων, τελευταία έχει αφιερωθεί σε μια νέα τάση τρεξίματος. Καταπονεί τα πόδια του σε βουνά και αστικές χαράδρες (urban trail αγώνες). Μπορεί με την ίδια άνεση να σκαρφαλώσει σε πλαγιές και να κοντράρει αντιπάλους στην άσφαλτο. Παρά τη μεγάλη κούραση που κουβαλούσε κατάφερε να ανέβει στο βάθρο.
Τον ακολούθησε ο Γιώργος Καραδίβας, ο 42χρονος δρομέας που όσο μεγαλώνει αγωνίζεται με σωστό καταμερισμό δυνάμεων στοχεύοντας στη θέση. Τέταρτος βγήκε ο Κώστας Πούλιος με επίδοση 2:32, μακριά από τον καλό του εαυτό. Πριν από τρία χρόνια είχε τρέξει 2:17 στο Βερολίνο και είχε προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και το 2013 είχε την καλύτερη επίδοση μεταξύ των Ελλήνων μαραθωνοδρόμων τρέχοντας στο Ντύσελντορφ. Ο τερματισμός του φέτος στον Μαραθώνιο Αθηνών έχει ιδιαίτερη αξία. Θα μπορούσε εύκολα να τα παρατήσει βλέποντας ότι μένει εκτός στόχων: μακριά από το βάθρο και με αργή επίδοση. Αυτή άλλωστε είναι συνήθης τακτική κάποιων καλών δρομέων και σε μικρότερες αποστάσεις στη χώρα μας για να αποφύγουν την ήττα. Ο Πούλιος όμως επέλεξε να τσαλακώσει τον εγωισμό του και συνέχισε μέχρι το τέρμα.
Αυτοί οι αθλητές, όπως και άλλοι που ακολούθησαν, προετοιμάζονται από αρχές Ιουλίου για αυτόν τον άγωνα. Με διπλές προπονήσεις και μεγάλα συνεχόμενα τρεξίματα που φτάνουν ή ξεπερνούν τα 36 χιλιόμετρα. Αποκτούν μικροτραυματισμούς στα πέλματα ή στον δικέφαλο, αλλά τους ξεπερνούν. Προσπαθούν να ισορροπήσουν δουλειά με προπόνηση ή με οικογένεια (από τους τέσσερις πρώτους οι τρεις είναι νέοι γονείς). Και κάθε πρωί ξυπνούν και επαναλαμβάνουν την ίδια –μονότονη αρκετές φορές και για τους ίδιους- ρουτίνα του τρεξίματος.
Στη διαδρομή πάντως, παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες δρομείς βρίσκονταν αρκετά πίσω από τους πρώτους, οι θεατές έψαχναν κάποιο σημάδι για να αναγνωρίσουν στη φανέλα τους την εθνικότητά τους. Ήθελαν να πανηγυρίσουν μαζί τους όπως έκαναν και για τους προπορευόμενους. Ήθελαν όμως και να ταυτιστούν.
Οι επιδόσεις των κορυφαίων Ελλήνων στο αγώνισμα δεν μπορούν να συγκριθούν με τις αντίστοιχες δεκαετίες πριν. Τότε –όταν ακόμη δεν υπήρχαν ισοτονικά ποτά και κάλτσες συμπίεσης για την αποφυγή κράμπας- οι καλύτεροι Έλληνες έτρεχαν αρκετά πιο γρήγορα.
Σήμερα δεν λείπει το ταλέντο. Υπάρχει όμως κορεσμός.
Οι τρεις πρώτοι του πανελληνίου πρωταθλήματος είναι 32, 36 και 42 ετών αντίστοιχα και ο μέσος όρος ηλικίας της οκτάδας κλείνει στα 35 έτη. Όσο κι αν το σώμα ωριμάζει με τα χιλιόμετρα και αποδίδει καλύτερα με την εμπειρία δεν δικαιολογείται να μην υπάρχουν δρομείς ηλικίας 24- 27 ετών που θα είναι ανταγωνιστικοί στον μαραθώνιο. Ο πολυνίκης του πανελληνίου πρωταθλήματος Νίκος Πολιάς ήταν 22 ετών όταν έκοψε πρώτος το νήμα το 1993.
Για να μη φοβηθούν οι νεότεροι την απόσταση, αλλά και για να μπουν νέα παιδιά στον αθλητισμό και στους δρόμους αντοχής χρειάζονται πρότυπα. Ως νικητής του μαραθωνίου ο Χριστόφορος Μερούσης θα μπορούσε να επισκεφτεί σχολεία της Ελλάδας και να μιλήσει σε μαθητές. Οι αθλητικοί συντάκτες θα μπορούσαν να αφιερώσουν χρόνο και χώρο στους κορυφαίους Έλληνες δρομείς για να μάθουν τις ιστορίες τους και να εμπνεύσουν και άλλους. Αλλιώς κάθε χρόνο θα μοιραζόμαστε τις χαρές και τις απογοητεύσεις μεταξύ μας, στην ίδια κλειστή δρομική κοινότητα.
Επειδή όντως ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε και στις γυναίκες του πανελληνίου πρωταθλήματος, σε μια ακόμη κούρσα που δεν υπήρχε άμεση κάλυψη κατά τη διάρκειά της παρά μόνο στον τερματισμό, η εξέλιξη ήταν συναρπαστική. Η Σοφία Ρήγα μαζί με τη Μάγδα Γαζέα συνηθίζουν να κοντράρονται σε αυτή τη διαδρομή μαζί για να ακολουθήσουν έπειτα οι υπόλοιπες αθλήτριες. Η Ρήγα φέτος ήταν πιο δυνατή και τερμάτισε σε καλό χρόνο (2:45) αν υπολογίσει κανείς τη δυσκολία της διαδρομής και την υγρασία που ξεπερνούσε σε αρκετά σημεία το 80%. Η Γαζέα, τερμάτισε λίγο πιο πίσω ανεβαίνοντας ξανά στο βάθρο όπως κάνει σταθερά εδώ και μια δεκαετία. Και οι δύο είναι σε θέση να κυνηγήσουν την άνοιξη σε μια πιο γρήγορη διαδρομή το όριο πρόκρισης για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Πεκίνου.
Στην τρίτη θέση του πανελληνίου πρωταθλήματος έκανε την έκπληξη η Ουρανία Ρεμπούλη. Η πανελληνιονίκης των 10.000 μέτρων στην πρώτη της συμμετοχή σε μαραθώνιο κατάφερε με άνεση να κατέβει τις τρεις ώρες και να αφήσει πίσω της την Ντενίζ Δημάκη, παλιά πρωταθλήτρια του τριάθλου (με συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου), η οποία σταθερά τερμάτιζε στην τριάδα του Μαραθωνίου Αθηνών τα τελευταία χρόνια.