Κάθε φορά, τέτοιες μέρες, εδώ και πολλά χρόνια, γράφοντας για το «ξημέρωμα» ενός νέου χρόνου, προσπαθώ να αφήσω πίσω τα όσα στραβά και ανάποδα συμβαίνουν στον αθλητισμό της χώρας μας και ειδικά του ποδοσφαίρου. Πρέπει να βρω μία αχτίδα ελπίδας, για να ξεφύγω από τον καθιερωμένο δρόμο της γκρίνιας και της μιζέριας που μας διέπει.
Ομως πού να στρέψει κάποιος το βλέμμα του, στον χώρο του δημοφιλέστερου αθλήματος και να δει πως κάτι υπάρχει, ώστε να οραματίζεται καλύτερες μέρες; Στα ταμεία των συλλόγων που στην πλειοψηφία τους είναι άδεια; Θα πείτε, γίνονται κάποιες μεταγραφές. Κάντε όμως συγκρίσεις με παλαιότερες εποχές και θα καταλάβετε, πως η πορεία τους σε αξίες παικτών είναι φθίνουσα.
Στην προσέλευση των φιλάθλων στους αγώνες; Μειώνονται ραγδαία τα εισιτήρια. Επομένως και τα έσοδα. Γιατί όμως να πάει ο κόσμος στις εξέδρες; Τι του προσφέρουν οι ομάδες τους; Το θέαμα είναι είδος προς εξαφάνιση. Γιατί να πάρει την οικογένειά του και να παρακολουθήσει παιχνίδι; Για την απαράδεκτη βωμολοχία των οργανωμένων, για τους οποίους δηλώνουν «υπερήφανες» οι διοικήσεις των ΠΑΕ;
Και δυστυχώς, το χειρότερο είναι, πως αυτή η κατρακύλα του ποδοσφαίρου μας, παρέσυρε και την Εθνική μας ομάδα, η οποία έγινε χώρος αντιπαράθεσης των συλλογικών και οικονομικών συμφερόντων. Μπορεί να συμβεί κάτι, για να σταματήσει αυτή η απαξίωση, σε όλους τους τομείς του ελληνικού ποδοσφαίρου;
Με όση αισιοδοξία κι αν οπλιστώ, λόγω των ημερών, δεν μπορώ να ευχηθώ… και του χρόνου καλύτερα. Η εμπειρία από το παρελθόν είναι τελείως αρνητική.