Πρωταθλητισμός στις πισίνες, πρωταθλητισμός και στην ιατρική. Ο Ντέιβιντ Εγκμοντ Τάιλε κατάφερε να πρωταγωνιστήσει τόσο στον αθλητισμό όσο και στην αγαπημένη του επιστήμη. Μπορεί να θεωρούσε τον εαυτό του έναν φοιτητή που κολυμπάει, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να κατακτήσει τρία ολυμπιακά μετάλλια.
Ο Ντέιβιντ Τάιλε γεννήθηκε στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, με τις ρίζες της οικογένειας του πατέρα του να φτάνουν μέχρι τη Γερμανία. Οι γονείς του είχαν τελειώσει το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ και αγαπούσαν την κολύμβηση. Ετσι, ώθησαν τον Ντέιβιντ και τις τρεις αδελφές του στον υγρό στίβο. Ο μετέπειτα ολυμπιονίκης ήταν πέντε ετών και αγάπησε το νερό. Εβρισκε τη ζωή στην πόλη όπου ζούσε ιδιαίτερα ανιαρή και βρήκε στο κολύμπι μία διέξοδο. «Η πισίνα της περιοχής μού έδινε μία δραστηριότητα», θα ομολογήσει ύστερα από αρκετά χρόνια σε συνέντευξή του.
Το ταλέντο του νεαρού φάνηκε γρήγορα. Μέχρι να φτάσει στα 10 ήταν ο πρωταγωνιστής σε όποιον αγώνα οργανωνόταν στην περιοχή. Και κάπου εκεί ο πατέρας του κατάλαβε ότι ο μικρός θα μπορούσε να ξεχωρίσει σε διεθνές επίπεδο. Ετσι, αποφάσισε να του βρει έναν προπονητή. Επειδή, όμως, κατάλαβε ότι ο Ντέιβιντ θα έπρεπε να έχει «χημεία» με τον νέο του δάσκαλο, πρότεινε στον μικρό να επιλέξει αυτός όποιον προπονητή ήθελε. Από τους δύο υποψήφιους ο νεαρός κολυμβητής επέλεξε τον Αρθουρ Κιούζακ. «Ηταν σκληρός, αλλά ενθουσιώδης. Ολοι οι φίλοι μου τον απέφευγαν. Ηξερα ότι επρόκειτο για μία σημαντική απόφαση», δήλωσε κάποια χρόνια αργότερα. Τελικά, όσο ο Ντέιβιντ έμεινε στις πισίνες ο Κιούζακ ήταν δίπλα του. Με προπονητή τον έμπειρο Κιούζακ, η φήμη του Ντέιβιντ Τάιλε άρχισε να εξαπλώνεται και πιο μακριά από το Κουίνσλαντ. Κατέκτησε τους τίτλους σε όλα τα σχολικά πρωταθλήματα, στα 16 ήρθε δεύτερος στα 100 μ. υπτίως, στο πρωτάθλημα της Αυστραλίας και την επόμενη χρονιά ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου.
Οι επιτυχίες του στην κολύμβηση δεν τον εμπόδισαν να παρακολουθεί τα μαθήματα και να διακρίνεται στο σχολείο όπου φοιτούσε. Οταν ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τιμήθηκε με μία ακαδημαϊκή υποτροφία για να σπουδάσει ιατρική στο Πανεπιστήμιο της πόλης όπου γεννήθηκε.
Το 1956 έλαβε πρόσκληση για συμμετοχή στην ολυμπιακή ομάδα της Αυστραλίας για τους Αγώνες της Μελβούρνης. Ο Ντέιβιντ Τάιλε αποφάσισε να τοποθετήσει τις σπουδές στο… ψυγείο και να αφοσιωθεί στην προετοιμασία του για τη διοργάνωση. Διατήρησε την πρωτιά και η κόντρα του με τον συμπατριώτη του Τζον Μόνξτον τον βοήθησε να γίνει καλύτερος.
Στο αγώνισμα των 100 μ. υπτίως των Ολυμπιακών Αγώνων της Μελβούρνης πήραν μέρος 25 κολυμβητές. Ο 18χρονος προκρίθηκε στους ημιτελικούς ως πρώτος, αλλά στην κούρσα των μεταλλίων πέρασε ως δεύτερος, καθώς πρώτος ήρθε ο Τζον Μόνξτον. Αυτό τον πείσμωσε και όταν ήρθε η μεγάλη ημέρα του τελικού, πήρε το προβάδισμα από την αρχή και τερμάτισε ένα μέτρο μπροστά από τον συμπατριώτη του, πετυχαίνοντας παγκόσμιο και ολυμπιακό ρεκόρ (1.02.2).
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Ντέιβιντ Τάιλε με τη βοήθεια του προπονητή του, Αρθουρ Κιούζακ, είχαν βρει ένα διαφορετικό τρόπο να παίρνει τη στροφή. Ο αθλητής κολύμπησε με αυτόν τον τρόπο στους προκριματικούς, αλλά οι κριτές θέλησαν να τους κάνει μία επίδειξη, κάτι που αρνήθηκε, παρ’ όλο που ο μάνατζερ της ομάδας το είχε δεχθεί. Στον ημιτελικό και στον τελικό κολύμπησε όπως και οι υπόλοιποι, αλλά τα επόμενα χρόνια ο τρόπος που έπαιρνε τη στροφή ο Τάιλε βρήκε πολλούς μιμητές.
Πρωταθλητισμός και σπουδές
Το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης δεν στάθηκε ικανό να βγάλει τον Ντέιβιντ Εγκμοντ Τάιλε από το πρόγραμμά του. Καλός ο πρωταθλητισμός, αλλά καλές και οι σπουδές.
Ο χρυσός ολυμπιονίκης του 1956 δεν είχε δικαίωμα να πάρει μέρος στο πρωτάθλημα του Κουίνσλαντ διότι οι παράγοντες του αθλήματος θεώρησαν παράτυπο τον τρόπο που έκανε τη στροφή στα 100 μ. υπτίως (με «τούμπα»). Ο Ντέιβιντ βρήκε αφορμή για να αφοσιωθεί στις πανεπιστημιακές σπουδές και στη μεγάλη αγάπη του, την ιατρική. «Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου ως έναν φοιτητή που κολυμπούσε καλά», έχει πει σε συνέντευξή του.
Η απουσία του Τάιλε από τις πισίνες έδωσε την ευκαιρία στον βασικό του αντίπαλο, τον Τζον Μόνξτον, να κατακτήσει τα πρωταθλήματα της χώρας στα 100 και τα 200 μ. υπτίως. Το 1959, η ομοσπονδία της Αυστραλίας πλήρωσε στον χρυσό ολυμπιονίκη τα έξοδα ταξιδιού προκειμένου να πάρει μέρος στο πρωτάθλημα κολύμβησης της χώρας, που διεξαγόταν στο Χόμπαρτ. Ο Τάιλε πρώτευσε στα 100 μ., αλλά ο χρόνος που έκανε ήταν ένας από τους χειρότερούς του. Το υπόλοιπο της χρονιάς το αφιέρωσε σε μελέτες επάνω στην ιατρική και το 1960 ξανάρχισε να προπονείται με τον Αρθουρ Κιούζακ. Πήρε μέρος στο πρωτάθλημα της χώρας και αφού νίκησε, αποφάσισε να υπερασπιστεί τον τίτλο του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης. Από τη σχολή τού είπαν ότι έπρεπε να συνεχίσει την εκπαίδευσή του σε νοσοκομείο και ο ολυμπιονίκης κατάφερε να συνδυάσει την υψηλού επιπέδου προπόνηση με την ιατρική.
Στους αγώνες της Αυστραλίας που έδιναν την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς, ο Τάιλε όπως και ο Τζον Μόνξτον εξασφάλισαν τη συμμετοχή τους στην Ολυμπιακή Ομάδα της χώρας.
Το τέλος αποτέλεσε και μία νέα αρχή στη Ρώμη
Η αφοσίωση του Ντέιβιντ Τάιλε στις σπουδές τον είχε φέρει στη θέση του αουτσάιντερ για τη διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης. Φαβορί θεωρούνταν δύο Αμερικανοί κολυμβητές, ο Ρόμπερτ Μπένετ και ο Φρανκ Mακένι, που κατείχαν τους γρηγορότερους χρόνους.
Οι προκριματικοί έδειξαν ότι οι προβλέψεις θα επιβεβαιώνονταν. Ο Τάιλε είχε πιο αργό χρόνο από τους Αμερικανούς. Στους ημιτελικούς, όμως, ο χρόνος του είχε βελτιωθεί. «Είχα μεγάλη πίστη στον εαυτό μου και στις ικανότητές μου», θα πει σε συνέντευξή του και στον τελικό απέδειξε ότι είχε δίκιο. Τερμάτισε πρώτος στα 100 μ. υπτίως και βελτίωσε το δικό του ολυμπιακό ρεκόρ (1.01.9). Στη συνέχεια βοήθησε την εθνική ομάδα της χώρας του να κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο στα 4×100 μεικτής.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Ρώμης σηματοδότησαν και την ολοκλήρωση της κολυμβητικής καριέρας του Ντέιβιντ Τάιλε. Ολοκλήρωσε τις ιατρικές σπουδές του το 1962 και άρχισε τον… πρωταθλητισμό στην επιστήμη του. Αρχικά τιμήθηκε με υποτροφία από το Βασιλικό Κολέγιο της Αυστραλίας και, στη συνέχεια, από το Βασιλικό Κολέγιο Χειρουργών της Αγγλίας.
Τα επόμενα χρόνια, οι επαγγελματικές επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη. Σαν τα ρεκόρ που κατέρριπτε, παλιά, στην κολύμβηση. Εγινε επίτιμο μέλος στο Βασιλικό Κολέγιο Χειρουργών του Εδιμβούργου και στα Κολέγια Αναισθησιολόγων της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, καθώς και σε δύο στη Σιγκαπούρη και τη Μαλαισία. Επίσης, κατέχει τρεις τιμητικές έδρες, ενώ του έχει απονεμηθεί διδακτορικό Φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ. Το 2000 έγινε πρόεδρος του Τμήματος Χειρουργικής στο Νοσοκομείο «Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα» και το 2006 διευθύνων σύμβουλός του. Στην προσωπική του ζωή έχει δύο γιους, οι οποίοι, επίσης, είναι γιατροί.