Είναι σίγουρο πως δεν μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους οι δύο Εθνικές μας ομάδες, αυτή του ποδοσφαίρου με αυτήν του μπάσκετ, λόγω του βαθμού δυσκολίας που υπάρχει για την επίτευξη της νίκης. Η ανταγωνιστικότητα σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι σαφώς πιο μεγάλη για την πρώτη. Είναι δεδομένο πως αν παίξει μία σαφώς πιο ισχυρή ομάδα με μία αδύναμη, στο μπάσκετ, εννέα στα δέκα παιχνίδια θα κερδίσει. Στο ποδόσφαιρο, σπάνια θα συμβεί αυτό.
Μπορούμε όμως να συγκρίνουμε τους διεθνείς των δύο αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων από τα «θέλω» τους. Και ακόμα, χωρίς να θέλω να χαρακτηριστώ… υπερπατριώτης, από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν και συμμετέχουν στην ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου. Δεν υποβαθμίζω τον πατριωτισμό των ποδοσφαιριστών. Απλά σημειώνω την πίστη για τη νίκη που διαφαίνεται εκείνη τη στιγμή στα μάτια των μπασκετμπολιστών.
Στον αγωνιστικό τομέα, η διαφορά είναι σαφής. Η Εθνική μπάσκετ δεν έχει μόνο έναν ηγέτη, τον Βασίλη Σπανούλη, αλλά δίπλα του υπάρχουν πολύ σπουδαίοι αθλητές. Αντιθέτως, στην Εθνική ποδοσφαίρου μπορεί να υπάρχουν ορισμένα παιδιά που έχουν ταλέντο, αλλά τους λείπει η πείρα ώστε να σηκώσουν την ομάδα στα δύσκολα στις πλάτες τους.
Γι’ αυτό, όσο κι αν για τη μεγάλη κατρακύλα υπεύθυνη κατά πολύ είναι η ΕΠΟ, πρέπει να παραδεχτούμε, και όχι να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, πως όποιος προπονητής κι αν προσληφθεί, δύσκολα θα βρει το υλικό για να δημιουργήσει ανταγωνιστική ομάδα.