Υπάρχουν κάποιες ποδοσφαιρικές ιστορίες που όσα χρόνια κι αν περάσουν, μένουν ανεξίτηλες στον χρόνο. Οι πρωταγωνιστές, οι στιγμές, οι αφανείς ήρωες. Ιστορίες που σημάδεψαν ζωές ανθρώπων και που οι περισσότερες ενδεχομένως να αφήνουν μία πικρή γεύση. Ολα αυτά τα στοιχεία και ίσως ακόμη περισσότερα συγκεντρώνει πάνω της μία από τις σπουδαιότερες ομάδες που πάτησε ποτέ στα ευρωπαϊκά γήπεδα: Η μεγάλη Ουγγαρία της δεκαετίας του ’40 και του ’50. Στο άκουσμα αυτής της ομάδας, η σκέψη όλων πάει στον Φέρεντς Πούσκας. Μερικοί μπορεί να θυμηθούν και τον Ζόλταν Τσίμπορ, τον Σάντορ Κότσις ή τον Νάντορ Χιντεγκούτι. Ελάχιστοι, όμως, θα φέρουν στο μυαλό τους την πρώτη κολώνα των «Μαγυάρων». Τον άνθρωπο από τον οποίον ξεκινούσε η ενδεκάδα και, που, μπόρεσε να σταθεί επάξια δίπλα στους συμπαίκτες του από διαφορετική θέση. Τον τερματοφύλακα Γκιούλα Γκρόσιτς.
Γεννήθηκε στην πόλη Ντόρογκ, βόρεια της Ουγγαρίας στις 4 Φεβρουαρίου 1926 και το όνειρο της μητέρας του ήταν να τον δει μια μέρα ιερέα. Θεωρούσε πως αυτό θα του εξασφάλιζε μια άνετη ζωή. Το δικό του όνειρο, όμως, ήταν να γίνει ποδοσφαιριστής και το κυνήγησε από μικρός όταν έγινε μέλος της ομάδας της πόλης του, την Ντόρογκι.
Η προσχώρηση της Ουγγαρίας στις δυνάμεις του Αξονα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έστειλε υποχρεωτικά τον Γκρόσιτς στο μέτωπο, όπου και συνελήφθη. Με τη λήξη του Πολέμου, ο φέρελπις τερματοφύλακας κάλυψε γρήγορα τον χαμένο χρόνο, συνέχισε την ποδοσφαιρική του καριέρα και, μάλιστα, από το 1947 έγινε μέλος της Εθνικής Ουγγαρίας η οποία εκείνη την εποχή ήταν υπερδύναμη. Ο Γκρόσιτς, όμως, είχε ένα… ελάττωμα για την εποχή. Ηταν (όπως και πολλοί συμπαίκτες του) ανεπιθύμητος από το Κομμουνιστικό Καθεστώς της χώρας και το 1949 κατηγορήθηκε για κατασκοπεία και προδοσία. Η αρχική ποινή που του επεβλήθη ήταν ο κατ’ οίκον περιορισμός, αλλά, τα εις βάρος του στοιχεία ήταν ελλιπέστατα με αποτέλεσμα να μην υποστεί μεγαλύτερες συνέπειες. Αρχικά τιμωρήθηκε και με διετή αποκλεισμό από την Εθνική ομάδα, αλλά έναν χρόνο μετά, επέστρεψε κανονικά στις υποχρεώσεις της. Ηταν αναντικατάστατο μέλος της ομάδας των Μαγυάρων που από το 1950 μέχρι το 1954 μέτρησε ένα αήττητο σερί 31 αγώνων!
Ο Γκρόσιτς ήταν ο πρώτος τερματοφύλακας που έπαιζε καλά και μακριά από την εστία του σαν λίμπερο. Με αυτό τον τρόπο και εκμεταλλευόμενος τα καλά χτυπήματα που είχε με την μπάλα, αποκτούσε ενεργό ρόλο στο παιχνίδι της ομάδας του, ενώ πολλές φορές ανέκοπτε -προτού καν δημιουργηθούν- τις επιθετικές προσπάθειες των αντιπάλων. Το ύψος του δεν ξεπερνούσε το 1,77μ. αλλά είχε μεγάλο άλμα, σωστές τοποθετήσεις και ήταν αρκετά γρήγορος. Επίσης, λόγω των ολόμαυρων στολών που φορούσε και των αντανακλαστικών του είχε αποκτήσει το προσωνύμιο «μαύρος πάνθηρας». Αυτός ο χαρακτηρισμός αποτέλεσε και τον προάγγελο ενός άλλου μεγάλου τερματοφύλακα, του Λεβ Γιασίν («μαύρη αράχνη»).
Ηταν «παρών» στην κατάκτηση του χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου το 1952 στο Ελσίνκι, στο ανεπανάληπτο 6-3 επί της Αγγλίας στο Λονδίνο το 1953, αλλά και στον πιο σκοτεινό τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, όλων των εποχών, στη Βέρνη το 1954. Τότε που οι Ούγγροι είχαν συντρίψει στον όμιλο τη Δυτική Γερμανία με 8-3 και στον τελικό προηγήθηκαν με 2-0 στο 8΄, αλλά τελικά ηττήθηκαν… μυστηριωδώς με 3-2. Εκείνη η ομάδα που από το 1950 έως το 1956 σημείωσε 42 νίκες, 7 ισοπαλίες και μόλις μία ήττα άρχισε σιγά σιγά να αποσυντίθεται για ποδοσφαιρικούς -και όχι μόνο- λόγους.
Το πέρασμα από την Ελλάδα
Η Ουγγαρία πήρε μέρος σε άλλα δύο παγκόσμια κύπελλα (1958, 1962) με τον Γκρόσιτς κάτω από τα δοκάρια αλλά δεν θύμιζε ούτε στο ελάχιστο την τρομερή ομάδα της περιόδου 1948-1954. Αλλωστε, πολλοί από εκείνους τους παίκτες είχαν εγκαταλείψει τη χώρα μετά την εισβολή των σοβιετικών δυνάμεων το 1956.
Ο «μαύρος πάνθηρας» δεν κατάφερε να δραπετεύσει και έμεινε «εγκλωβισμένος» σε μία αφιλόξενη -προς εκείνον- χώρα. Το 1957 έγινε κι αυτός μέρος μιας πραγματικής ιστορίας που αγγίζει όμως τα όρια του μύθου. Μαζί με τους Πούσκας και Κότσις αλλά και άλλους σπουδαίους Ούγγρους ποδοσφαιριστές κατέφθασε στην Αθήνα για φιλικούς αγώνες με την «ανεξάρτητη» και υπό διωγμό ομάδα της «Hungaria». Ηταν τότε που ο πρόεδρος του Εθνικού, Δημήτρης Καρέλλας, προσέγγισε τους μεγάλους αστέρες των Μαγυάρων και προσπάθησε να τους αποκτήσει! Η κίνηση αυτή που θα άλλαζε τον χάρτη του ελληνικού (και ίσως του ευρωπαϊκού) ποδοσφαίρου δεν τελεσφόρησε με αποτέλεσμα, το τέως ΠΟΚ (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ) να μη χάσει την κυριαρχία του.
Ο Γκρόσιτς εν τέλει επέστρεψε στην πατρίδα του και πήρε μεταγραφή από τη Χόνβεντ στην Ταταμπάνια. Το 1962, όμως, έφτασε στο ποδοσφαιρικό του φινάλε αφού δεν άντεξε άλλο τη δύναμη που ασκούσε πάνω του το καθεστώς. Αφορμή στάθηκε η ακύρωση της μεταγραφής του από την Ταταμπάνια στην ομάδα που πάντα είχε όνειρο να αγωνιστεί: τη Φερεντσβάρος. Ηταν πλέον 36 ετών και δεν είχε κάποιο άλλο κίνητρο στην καριέρα του. Αφού συνειδητοποίησε ότι δεν θα φορούσε ποτέ τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας αποφάσισε να κρεμάσει τα γάντια του.
Οι προσπάθειές του να ακολουθήσει προπονητική καριέρα δεν είχαν ουσιαστικό αποτέλεσμα, με τον Γκρόσιτς να φθάνει μέχρι και το Κουβέιτ, όπου για μία διετία ανέλαβε την Εθνική ομάδα της χώρας.
Η στιγμή που εκπληρώθηκε ένα μεγάλο όνειρο
Η ζωή του Γκιούλα Γκρόσιτς μετά την απόσυρσή του από τους αγωνιστικούς χώρους βρήκε ένα σταθερό και ήρεμο τέμπο. Η πολιτική κατάσταση στην Ουγγαρία σταδιακά ομαλοποιήθηκε, ενώ μετά την κατάρρευση του Κομμουνιστικού καθεστώτος το 1989, ο Γκρόσιτς έβαλε υποψηφιότητα με το Ουγγρικό Δημοκρατικό Φόρουμ. Ωστόσο, δεν εξελέγη.
Μία από τις φράσεις που συνήθιζε να επαναλαμβάνει ήταν πως «η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις». Δεν θα περίμενε όμως και ο ίδιος την έκπληξη που τον περίμενε τον Μάρτιο του 2008.
Στο στάδιο Φλόριαν Αλμπερτ της Βουδαπέστης, η Φερεντσβάρος αντιμετώπιζε σε φιλικό αγώνα τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Η ουγγρική ομάδα παρατάχθηκε στον αγωνιστικό χώρο και στη θέση του τερματοφύλακα υπήρχε ο Γκιούλα Γκρόσιτς. Εμφανώς συγκινημένος, με τη μαύρη του στολή, στα 82 του χρόνια ο «μαύρος πάνθηρας» άρπαζε τη μοναδική ευκαιρία που είχε να φορέσει τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας.
Στάθηκε για λίγα λεπτά κάτω από τα δοκάρια και όταν έγινε αλλαγή οι φίλαθλοι του χάρισαν το πιο θερμό τους χειροκρότημα. Η Φερεντσβάρος μάλιστα ύστερα από το παιχνίδι, απέσυρε τη φανέλα με το νούμερο 1 προς τιμήν του, κι ας μην τη φόρεσε για παραπάνω από μερικά λεπτά. Μπορεί να είχαν περάσει 46 χρόνια από την απόσυρσή του αλλά το όνειρό του πραγματοποιήθηκε. Αλλωστε «η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις».
Η στιγμή αυτή φάνηκε να χαρίζει ζωή στον Γκρόσιτς ο οποίος το 2006 είχε υποστεί βαρύ εγκεφαλικό και είχε νοσηλευτεί στο νοσοκομείο. Ηταν λίγο μετά τον θάνατο του Φέρεντς Πούσκας, γεγονός που όπως είχε παραδεχθεί ο ίδιος τον είχε επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό.
Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών, στις 13 Ιουνίου 2014, ταλαιπωρημένος από καρδιακά και αναπνευστικά προβλήματα.