Ο οπαδός δεν μπορεί να δεχτεί πως μπορεί το αφεντικό της ομάδος του να πουλήσει παίκτη. Οταν μάλιστα αυτός είναι από τα βασικότερα στελέχη του, αν όχι το βασικότερο. Δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί, πως για να έρθει μια επιχείρηση… ίσια βάρκα, ίσια πανιά, πρέπει όχι μόνο ν’ αγοράζει, αλλά και να πουλάει.
Από έναν ισοσκελισμένο, αν όχι με θετικό πρόσημο ισολογισμό, ξεκινάει η ανάκαμψη μιας εταιρείας. Ειδικά μάλιστα στους σημερινούς χαλεπούς οικονομικά καιρούς, δεν υπάρχουν χρηματοδότες που να ρίχνουν τα λεφτά τους σε ένα πηγάδι δίχως πάτο, όπως είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι οπαδοί των ομάδων μας.
Δεν είναι απαραίτητο να τους γίνεται… πλύση εγκεφάλου, κάθε φορά που μια μεγάλη ομάδα πουλάει έναν από τους καλύτερους παίκτες της. Το θέμα δεν είναι στην πώληση, αλλά στον τρόπο με τον οποίο θα επενδυθούν τα χρήματα που θα μπουν στο ταμείο της ΠΑΕ, από αυτήν.
Θυμάμαι το τι είχε «ακούσει» η διοίκηση του Ολυμπιακού όταν πούλησε από τον Γεωργάτο μέχρι τον Μιραλάς, τον Μανωλά και άλλους. Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως οι αντικαταστάτες τους ήταν ισάξιοι. Σίγουρα, όμως, ξεχάστηκαν. Και μάλιστα η ευρωπαϊκή πορεία των «ερυθρολεύκων» ήταν κατά πολύ καλύτερη χωρίς αυτούς, αλλά και άλλους προικισμένους παίκτες, τους οποίους η ΠΑΕ μοσχοπούλησε.