«Για την πατρίδα όλοι να ’χωμεν μία καρδιά», είχε πει ο Ρήγας Φεραίος, αλλά τι μπορεί να ισχύει για έναν άνθρωπο που είχε τέσσερις πατρίδες και, φυσικά, μία καρδιά; Είναι άπατρις ή η ζωή του έπαιξε τα δικά της παιχνίδια, σαφώς ανώτερα από αυτά που παίζονται σε ένα παγωμένο γήπεδο χόκεϊ ή τένις; Τεσσερις οι πατρίδες και δύο τα αθλήματα, λοιπόν, για τον Γιάροσλαβ Ντρόμπνι. Τον μοναδικό αθλητή που διακρίθηκε στα κορτ και στον πάγο.
Ο Γιάροσλαβ Ντρόμπνι γεννήθηκε στην Πράγα, στις 12 Οκτωβρίου 1921, και, με πατέρα φύλακα στον διεθνή όμιλο αντισφαίρισης της Πράγας, από μικρό παιδί βρέθηκε να κυνηγάει μπάλες στα κορτ. Αρχισε να παίζει από πέντε ετών και ως μπολ μπόι (ball boy) είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει κάποιους από τους καλύτερους τενίστες της εποχής. Εκείνη την περίοδο ζήτησε από τον πατέρα του ως δώρο γενεθλίων μία ρακέτα, όμως αυτός του πήρε κάτι πιο οικονομικό. Ο πεντάχρονος εργάστηκε ασταμάτητα ως ball boy και με τα χρήματα που κέρδισε, την επόμενη χρονιά έκανε δώρο τη ρακέτα στον εαυτό του. O πρωταθλητισμός είχε μπει στο αίμα του.
Η αγάπη του Γιάροσλαβ Ντρόμπνι για τα σπορ δεν γνώριζε όρια. Λάτρευε το τένις, αλλά τον χειμώνα άφηνε τη ρακέτα και έπιανε το μπαστούνι του χόκεϊ επί πάγου, ενώ στις ελεύθερες του ώρες έπαιζε και ποδόσφαιρο. Κατά τη διάρκεια της εφηβίας του εθεωρείτο από τα μεγαλύτερα ταλέντα της χώρας και στα τρία αθλήματα.
Ο αριστερόχειρ Γιάροσλαβ έπαιξε για πρώτη φορά σε τουρνουά του γκραν σλαμ το 1938, στο Γουίμπλεντον, αλλά δεν κατάφερε να προχωρήσει πέρα από τον πρώτο γύρο. Παράλληλα, συμμετείχε και στην εθνική ομάδα της, τότε, Τσεχοσλαβακίας στο χόκεϊ επί πάγου. Η «αστική ευγένεια», που απαιτεί το τένις, έδινε τη θέση της στον δυναμισμό και στις δυνατές συγκρούσεις που προϋποθέτει το άθλημα των μπαστουνιών.
Μάλιστα, κάποιο βίαιο χτύπημα, κατά τη διάρκεια αγώνω, έγινε αιτία για να επηρεαστεί η όραση του αθλητή, ο οποίος αναγκάστηκε να αγωνίζεται φορώντας γυαλιά (δεν υπήρχαν τότε οι φακοί επαφής).
Η κατάληψη της χώρας του από τους Γερμανούς, το 1939, έγινε αιτία για να προσθέσει μια… νέα σημαία στην αθλητική του φόρμα. Εκείνη τη χρονιά αγωνίστηκε στο Γουίμπλεντον ως τενίστας του γερμανικού προτεκτοράτου της Βοημίας και Μοραβίας. Τα επόμενα χρόνια, ο αθλητής επιβίωσε ως εργάτης στην Πράγα. Οταν ο πόλεμος έφτασε στο τέλος του, επέστρεψε στα κορτ και στον πάγο. Το 1947, η χώρα διοργάνωσε το πρώτο, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παγκόσμιο πρωτάθλημα και ο Γιάροσλαβ οδήγησε την εθνική στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου (πέτυχε 15 γκολ σε επτά παιχνίδια).
Την ίδια χρονιά επισκέφτηκε και την τότε ΕΣΣΔ. «Εμεινα λίγο αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να ζήσω σε τέτοιο καθεστώς», θα πει, ύστερα από αρκετά χρόνια, σε συνέντευξή του. Την επόμενη χρονιά, όμως, το «πραξικόπημα της Πράγας» έφερε τους κομμουνιστές στην ανάληψη της εξουσίας στην Τσεχοσλαβακία.
Η καριέρα του στο χόκεϊ δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει το τένις. Το 1948, μαζί με την Πατρίτσια Τοντ (ΗΠΑ), κατέκτησαν τον τίτλο στο διπλό μεικτό του γαλλικού Οπεν και με τον Λ. Μπέργκελιν (Σουηδία) το διπλό ανδρών. Την ίδια χρονιά, πάντως, στη συλλογή του αθλητή μπήκε και ολυμπιακό μετάλλιο. Ηγήθηκε (9 γκολ σε 8 παιχνίδια) της ομάδας που ήρθε δεύτερη στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, του Σεν Μόριτζ. Θα μπορούσε να είχε γίνει ο πρώτος Ευρωπαίος που θα έπαιζε στην Αμερική, καθώς η ομάδα της Βοστώνης, Μπρούινς, του πρόσφερε 20.000 δολάρια, όμως αρνήθηκε. Τελικά, ο πρώτος Ευρωπαίος παίκτης του χόκεϊ που διέσχισε τον Ατλαντικό έγινε ο Σουηδός Ουλφ Στέρνερ, το 1965.
Τα τρόπαια με την Αίγυπτο
Η πολιτική κατάσταση της χώρας του δεν ταίριαζε στο ελεύθερο πνεύμα του Γιάροσλαβ Ντόμπνι. Ο τρόπος που τον χρησιμοποιούσε η κομμουνιστική προπαγάνδα τον εκνεύριζε.
Τον Ιούλιο του 1949 ταξίδεψε στην Ελβετία μαζί με τον συναθλητή του Βλαντιμίρ Τσέρνικ για να πάρουν μέρος σε τουρνουά. «Δύο ημέρες αργότερα μας ενημέρωσαν ότι έπρεπε να επιστρέψουμε στην Πράγα.
Αρνηθήκαμε, και τότε μας επισκέφθηκαν δύο κύριοι από το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας μας, οι οποίοι μας πρόσταξαν με αλαζονικό τρόπο να φύγουμε. Δεν ήθελα να φύγω από τη χώρα μου, αλλά υπερίσχυσε το ανθρώπινο ένστικτο της επιβίωσης. Φοβόμουν ότι δεν θα ξαναταξίδευα για να πάρω μέρος στους αγώνες, και έτσι αποφάσισα να ζητήσω πολιτικό άσυλο. Είχα μαζί μου δύο πουκάμισα, μία οδοντόβουρτσα και 50 δολάρια», έχει πει σε συνέντευξή του.
Οι επόμενοι μήνες κύλησαν δύσκολα για τον πρωταθλητή. Εργαζόταν ως προπονητής στο χόκεϊ για να επιβιώσει, ενώ γνώριζε ότι η καριέρα του στο άθλημα τελείωσε διότι δεν είχε… χώρα. Προσπάθησε να αποκτήσει υπηκοότητα Ελβετίας, ΗΠΑ ή Αυστραλίας, αλλά δεν τα κατάφερε. Το 1950, ο βασιλιάς της Αιγύπτου Φαρούκ κατάλαβε ότι ένας τέτοιος αθλητής θα αποτελούσε διαφήμιση για τη χώρα του, και ο Γιάροσλαβ Ντόμπνι άλλαξε τη σημαία στην αθλητική μπλούζα του.
Εκπροσώπησε την Αίγυπτο στα κορτ από το 1950 έως το 1959. Στο διάστημα αυτό κατέκτησε πολλά τρόπαια. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζουν οι τίτλοι του 1951 και του 1952 στο γαλλικό όπεν και του 1954 στο Γουίμπλεντον. Ο Γιάροσλαβ Ντόμπνι είναι ο μοναδικός άνδρας αθλητής που κατέκτησε το φημισμένο αγγλικό τουρνουά φορώντας σκούρα γυαλιά. Επίσης, ακόμα και σήμερα κανένας τενίστας της Αιγύπτου δεν έχει νικήσει σε τουρνουά του γκραν σλαμ.
Ενας πρωταθλητής σε εξορία και το τέλος το 2001
Η άνοδος του στρατιωτικού Γκαμάλ Αμπντερ Νάσερ στην εξουσία της Αιγύπτου ώθησε τον Γιάροσλαβ Ντόμπνι να αναζητήσει νέα πατρίδα. Αυτή τη φορά, στην αθλητική του μπλούζα έβαλε τη σημαία της Μεγάλης Βρετανίας.
Η τελευταία εμφάνισή του, σε ηλικία 38 ετών, στο Γουίμπλεντον, το 1960, έγινε με τα χρώματα της νέας πατρίδας του και, παρόλο που δεν κατάφερε να διακριθεί, αποθεώθηκε από το βρετανικό κοινό διότι εξαιτίας της ιστορίας του, του ταλέντου του αλλά και των σκούρων γυαλιών του ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό της Βρετανίας. «Τον γνώρισα στη δύση της καριέρας του και μου έδωσε πολλές συμβουλές για τα παιχνίδια σε χώμα» έχει πει σε συνέντευξή της η Κρίστιν Τρούμαν.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του κατέκτησε περισσότερους από 130 τίτλους στο μονό και από το 1946 έως το 1955 ήταν ανάμεσα στους κορυφαίους δέκα τενίστες της παγκόσμιας κατάταξης. Πήρε μέρος 17 φορές στο τουρνουά του Γουίμπλεντον και σε 43 αγώνες του κυπέλλου Ντέιβις, από τους οποίους κέρδισε τους 37.
Τόσο ως τενίστας όσο και ως αθλητής του χόκεϊ ήταν εντυπωσιακός. Οι ειδήμονες του χόκεϊ στον πάγο τον είχαν χαρακτηρίσει ως «εξαιρετικό σκέιτερ με καλή τεχνική». Διακρινόταν για το ατομικό αλλά και για το ομαδικό παιχνίδι. Ολες οι ομάδες της χώρας του τον είχαν ζητήσει αλλά αυτός δεν εγκατέλειψε ποτέ τον πρώτο του σύλλογο (CLTK Πράγας), στο οποίον εργαζόταν ο πατέρας του ως φύλακας.
Το 1955 δημοσίευσε τον αυτοβιογραφία του με τίτλο «Πρωταθλητής στην εξορία», όπου περιγράφει τη μέχρι τότε ζωή του. Οταν ολοκλήρωσε την καριέρα του άνοιξε ένα μαγαζί με αθλητικά είδη στο Σάουθ Κένσιγκτον, στο οποίο εργαζόταν μέχρι και το 1980. Ηταν παντρεμένος με τη Ρίτα Αντερσον και έφυγε από τη ζωή στις 13 Σεπτεμβρίου του 2001.