Μέχρι το βράδυ της Κυριακής, υπήρχαν, ήδη, πολλά κοινά στοιχεία. Αθέατα στο γυμνό ποδοσφαιρικό μάτι, εξόφθαλμα όμως για όσους μπορούν να «διαβάσουν» ανάμεσα στις γραμμές του χορταριού. Η σημασία του κενού χώρου στο παιχνίδι. Οι αδιάκοπες κινήσεις χωρίς τη μπάλα. Το υπομονετικό passing game. Το ασφυκτικό πρέσινγκ και τόσα ακόμη. Ολα κάτι θύμιζαν, σαν déjà vu.
Από χθες όμως, το déjà vu μετατράπηκε σε μια χειροπιαστή εικόνα. Η ταύτιση της Μπαρτσελόνα με αυτό που κάποτε ονομάστηκε «total football» δεν είναι απλά μια υποψία. Δεν είναι σύμπτωση. Η εκτέλεση πέναλτι με την πάσα του Μέσι στον Σουάρες, όπως είχαν κάνει οι Κρόιφ και Ολσεν το 1982 σε ένα παιχνίδι του Αγιαξ, δεν είναι το δυσκολότερο, ούτε το πιο εντυπωσιακό που έχουμε δει στο «Καμπ Νου» τα τελευταία χρόνια. Ισως, να το έκαναν οι δυο τους με την ίδια άνεση, ακόμη και με τα μάτια τους δεμένα. Ωστόσο, είναι μια φάση που προσδίδει σε αυτή την ταύτιση, δηλαδή της Μπαρτσελόνα με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, την ιστορική υπόσταση που της έλειπε. Ενα στιγμιότυπο από αυτά που μπαίνουν στις σελίδες της ιστορίας του αθλήματος.
Ναι, αυτό που συμβαίνει στη Βαρκελώνη, και που τόσο τυχεροί είμαστε που το βλέπουμε από τους καναπέδες των σπιτιών μας και το σχολιάζουμε στα social media, είναι η συνέχεια της μεγάλης ποδοσφαιρικής επανάστασης της Ολλανδίας, του Αγιαξ, του Μίχελς, του Κρόιφ. Και δεν είναι μια φθηνή κόπια. Είναι η εξέλιξή της και μάλιστα μια εξέλιξη που, όσο ο χρόνος περνά, μοιάζει όλο και αρτιότερη, όλο και πιο ολοκληρωμένη.
Παρόμοιες εκτελέσεις από τα έντεκα βήματα έχουν γίνει σίγουρα και σε άλλα γήπεδα όλα αυτά τα χρόνια. Την πιο προβεβλημένη, είχε δοκιμάσει η Αρσεναλ, τον Οκτώβριο του 2005. Χωρίς επιτυχία. Ευτυχώς, διότι, πλέον, η νοητή αλυσίδα ανάμεσα στο «total football» και στην Μπαρτσελόνα έχει αποκτήσει έναν κρίκο πανίσχυρο, ένα μοναδικό κομμάτι που έλειπε και συμπλήρωσε το παζλ. Είναι από τα παιχνίδια που παίζει η ιστορία του ποδοσφαίρου, όπως εκείνο το «α λα Μαραντόνα» γκολ του Μέσι στα ξεκινήματά του, στο ίδιο γήπεδο. Οταν έδειξε ότι ο διάδοχος του Ντιέγκο είναι επιτέλους εδώ και δεν φοβάται να καθίσει στον θρόνο. Ετσι και χθες με το πέναλτι. Κι ας έχουν περάσει 34 χρόνια από την πρώτη εκτέλεση. Τότε, στα πρώτα χρόνια της έγχρωμης τηλεόρασης, τώρα με εκατοντάδες smartphones να αστράφτουν και να μεταφέρουν την εικόνα σε δευτερόλεπτα, σε όλο τον κόσμο. Διαφορετικό σκηνικό, άλλοι πρωταγωνιστές, μια ιστορική συνέχεια.
Κανείς δεν ξέρει αν αυτή η Μπαρτσελόνα θα μείνει στην ιστορία ως η πιο ολοκληρωμένη ομάδα όλων των εποχών, όπως εδώ και χρόνια ακούγεται για εκείνον τον Αγιαξ. Κανείς δεν ξέρει καν αν θα κατακτήσει κάποιον τίτλο τον Μάιο. Ποιός ομως δεν στοιχηματίζει ότι στο πρόσωπο του Κρόιφ θα «φύτρωσε» ένα χαμόγελο χθες το βράδυ, αν ήταν μπροστά στην τηλεόραση την ώρα που ο Μέσι πάσαρε στον Σουάρες; Οπως στα πρόσωπα όλων όσων αγαπάμε αυτό το υπέροχο παιχνίδι…