Δηλώνω δημόσια λάτρης του μπάσκετ και φανατικός οπαδός του Αρη «εξ απαλών ονύχων», απτόητος Θεσσαλονικιός και μεγάλος θαυμαστής του Νίκου Γκάλη. Διαθέτω δηλαδή όλα τα ικανά και αναγκαία στοιχεία που επιτρέπουν ή και επιβάλλουν να ενθουσιαστώ από την απόφαση του αρμόδιου υπουργού να ονομαστεί «Νίκος Γκάλης» το γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ. Και όμως δεν ενθουσιάζομαι, το αντίθετο. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι τέτοιες αποφάσεις ξεπερνούν τα όρια της στοιχειώδους λογικής, ακόμη και σε μία χώρα της άκρατης υπερβολής όπως η Ελλάδα, όπου η «αποθέωση» προσώπων αποτελεί καθημερινή ρητορική καραμέλα, ειδικά στον χώρο του αθλητισμού. Δεν υπάρχει μέρα που να μην ακούμε σε περιγραφές αθλητικών γεγονότων στα ηλεκτρονικά μίντια ότι ο τάδε ή δείνα αθλητής «αποθεώθηκε», σε σημείο φυσικά που η λέξη χάνει το νόημά της.
Μέχρι πρόσφατα γνωρίζαμε ότι ηρώα, αγάλματα και προτομές στήνονταν για να τιμηθούν μετά θάνατον πρόσωπα που με κάποιο τρόπο έβαλαν τη σφραγίδα τους στη διαδρομή και την ιστορία αυτού του τόπου. Το ίδιο ίσχυε και με τις ονομασίες οδών, κτιρίων και χώρων, στους οποίους βέβαια περιλαμβάνονται και οι αθλητικοί. Πολύ σωστά γιατί μετά θάνατον πρέπει να διατηρείται η μνήμη ανθρώπων που διακρίθηκαν σε κάποιο τομέα, ευεργέτησαν την πατρίδα, ή και έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτήν, ώστε να τους θυμούνται οι επόμενες γενιές. Μέχρι τότε κερδίζουν την αναγνώριση, τον θαυμασμό και τον σεβασμό των ανθρώπων, αλλά και της πολιτείας για όσα πέτυχαν. Με την προϋπόθεση πάντα ότι στάθηκαν άξιοι για όλα αυτά μέχρι να τελευτήσουν. Γιατί έχει η ζωή γυρίσματα…
Τα τελευταία χρόνια οι κανόνες της απόδοσης τιμών, ή έστω της «αποθέωσης», ξεχάστηκαν στη χώρα μας και άρχισε η μόδα της αφιέρωσης χώρων σε ζώντες, ιδιαίτερα στον αθλητισμό. Ανεγέρθησαν γυμναστήρια και γήπεδα που βαφτίστηκαν με τα ονόματα αθλητών και παραγόντων που διακρίθηκαν. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτό έγινε με κριτήρια εντοπιότητας, σε άλλες σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για παρεμβάσεις υπέρ αθλητικών σωματείων και δήμων και σε μερικές με λαϊκίστικο στόχο τον κατευνασμό ψηφοφόρων και την άγρα ψήφων από οπαδούς. Αναμφισβήτητα, ο Νίκος Γκάλης υπήρξε μεγάλος αθλητής, εδραίωσε την επαγγελματική συμπεριφορά στα ομαδικά αθλήματα στην Ελλάδα, συνέβαλε τα μέγιστα στην αύξηση των αμοιβών των συναθλητών του, βοήθησε πάρα πολύ στη διάδοση του μπάσκετ απ’ άκρου εις άκρον της χώρας. Τιμήθηκε για την προσφορά του από τον σύλλογο με τον οποίο έγινε ζωντανός θρύλος, αφού η έδρα του Αρη στο Αλεξάνδρειο πήρε το όνομά του.
Η απόφαση όμως της πολιτείας να μετονομάσει το γήπεδο του μπάσκετ στο ΟΑΚΑ σε «Νίκος Γκάλης» είναι άλλο πράγμα και αποτελεί επιεικώς υπερβολή. Για τους λόγους που αναφέρθηκαν, αλλά και για πρακτικούς λόγους. Τι θα κάνει η πολιτεία αύριο για τον Δημήτρη Διαμαντίδη, μεθαύριο για τον Βασίλη Σπανούλη, ή για άλλους συναθλητές του Νίκου Γκάλη; Αυτοί δεν πρόσφεραν στη χώρα, στους συλλόγους τους, στο άθλημα; Μια συμβιβαστική ιδέα θα ήταν ίσως να ονομαστεί το γήπεδο στο ΟΑΚΑ «Σάλα Εθνικής Ομάδας 1987». Αλλωστε από εκεί άρχισαν όλα!