«Στο βασίλειο των ιδεών, όλα εξαρτώνται από τον ενθουσιασμό. Στον πραγματικό κόσμο, όλα στηρίζονται στην επιμονή» έχει πει ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε (Γερμανός ποιητής και φιλόσοφος). Μόνο που στον κόσμο της Γελένα Νταβίντοβα ο ενθουσιασμός είχε γίνει… ζευγάρι με την επιμονή. Ακόμα και όταν της απαγόρευσαν να κάνει ενόργανη γυμναστική, αυτή σχεδίασε μία δοκό στην άμμο και έβαλε εκεί τις βάσεις για να αναδειχθεί χρυσή Ολυμπιονίκης.
Η Γελένα Βικτόροβνα Νταβίντοβα γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 1961, στο Βορόνεζ (πόλη κοντά στα σύνορα της Ρωσίας με την Ουκρανία, 500 χλμ. νότια της Μόσχας). Οταν ήταν πιτσιρίκι έβλεπε στην τηλεόραση τις γυμνάστριες Λαρίσα Πέτρικ και Ναταλία Κουσίνσκαγια να διακρίνονται σε διοργανώσεις της, τότε, ΕΣΣΔ και προσπαθούσε στο χαλί του σπιτιού της να μιμηθεί τα προγράμματά τους. Ηταν μόλις έξι ετών όταν πήγε μόνη της στον διάσημο σύλλογο της Σπαρτάκ και παρακάλεσε τους προπονητές να της μάθουν ασκήσεις αλλά αυτοί θεώρησαν ότι ο σωματότυπός της δεν ταιριάζει στην ενόργανη.Σύμμαχος των προπονητών ήταν και η μητέρα της, η οποία ήθελε να δει την κόρη της πιανίστρια και όχι γυμνάστρια. Ολοι αυτοί, όμως, υπολόγιζαν χωρίς την επιμονή της μικρής. Η Γελένα πήγαινε καθημερινά έξω από το προπονητήριο, παρακολουθούσε από τα τζάμια τις ασκήσεις και ύστερα προσπαθούσε να τις αντιγράψει σε μία δοκό ισορροπίας που είχε σχεδιάσει στην άμμο.
Μία ημέρα, ένας προπονητής γυμναστικής, ο Γενάντι Κορσούνοφ πρόσεξε ένα κοριτσάκι που έκανε ασκήσεις ενόργανης σε μία… φανταστική δοκό. Ζήτησε από τη σύζυγό του να την εκπαιδεύσει αλλά ο διευθυντής του συλλόγου επέπληξε το ζευγάρι για την πρωτοβουλία. Οταν, όμως, κατάλαβε ότι η Γελένα ήταν ένα αυθεντικό ταλέντο πρότεινε στον Γενάντι Κορσούνοφ να αναλάβει αυτός την προπόνησή της. Και γρήγορα η μικρή τους δικαίωσε. Το 1972 η μικρή αναδείχθηκε η καλύτερη αθλήτρια ενόργανης στο σχολείο της.
Και γρήγορα ήρθαν οι διακρίσεις. Ηταν, μόλις, 12 ετών όταν κέρδισε τον πρώτο της τίτλο σε διεθνές τουρνουά. Ενα χρόνο αργότερα, το 1974, θα γίνει μέλος στην εθνική ομάδα νεανίδων της ΕΣΣΔ. Το 1975 ήρθε τρίτη στο σύνθετο ατομικό και πρώτευσε στο άλμα και στους ασύμμετρους ζυγούς στο πρωτάθλημα νεανίδων της ΕΣΣΔ. Αυτές ο επιτυχίες τής άνοιξαν την πόρτα για την εθνική γυναικών και λίγους μήνες αργότερα αναδείχθηκε δεύτερη στο σύνθετο ατομικό στο κορυφαίο πρωτάθλημα ενόργανης της ΕΣΣΔ, ενώ στο παγκόσμιο ασκησιολόγιο γράφτηκε και η πρώτη άσκηση με το όνομά της. «Είναι τόσο γρήγορη που μοιάζει με προπέλα αεροπλάνου», ανέφερε ο Τύπος της εποχής.
Στο «Αμέρικαν Καπ», η Γελένα εκτέλεσε μία νέα άσκηση στη δοκό και εκεί είδε το ίνδαλμά της, τη Νάντια Κομανέτσι να κατακτά το χρυσό μετάλλιο, ενώ η ίδια περιορίστηκε στην τρίτη θέση.
Η 15χρονη ήταν υποψήφια για μία θέση στην Ολυμπιακή Ομάδα του 1976 αλλά η κάτοχος 18 ολυμπιακών μεταλλίων Λαρίσα Λατίνινα ήθελε πιο έμπειρες αθλήτριες. Από την άλλη πλευρά, η απόφασή της εκπροσωπούσε τη «σύγκρουση» των δύο σχολών γυμναστικής. Η Λατίνινα προτιμούσε την παραδοσιακή ενόργανη, ενώ η Γελένα, όπως και η Ρουμάνα Κομανέτσι, ανήκαν στη μοντέρνα. Ελάχιστες ώρες πριν από την έναρξη των Αγώνων οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης της ΕΣΣΔ, στη γυμναστική, επέκριναν την Ολυμπιονίκη και προπονήτρια για την απόφασή της αλλά η ζημιά είχε γίνει και η Νταβίντοβα δεν ταξίδεψε στο Μόντρεαλ.
«Ενα κορίτσι – θαύμα…»
Ο αποκλεισμός από την Ολυμπιακή Ομάδα δεν επηρέασε τη μικρούλα Γελένα Νταβίντοβα. Συνέχισε να εκπροσωπεί τα χρώματα της ΕΣΣΔ σε διάφορες διεθνείς διοργανώσεις και να συλλέγει μετάλλια. Τον Δεκέμβριο του 1976 αγωνίστηκε σε παγκόσμιο κύπελλο στην Ιαπωνία και, παρά τη συμμετοχή Ολυμπιονικών, όπως η Κομανέτσι, η Νέλι Κιμ κ.λπ., έκλεψε τις εντυπώσεις.
«Πρόκειται για ένα κορίτσι – θαύμα του ρωσικού αθλητισμού. Οι ασκήσεις της είναι δύσκολες και πρέπει να την προσέξουν ιδιαίτερα», έγραφαν οι εφημερίδες της Ιαπωνίας αλλά για τους ιθύνοντες της γυμναστικής στην ΕΣΣΔ είχαν άλλες αθλήτριες προτεραιότητα. Το 1977, η αθλήτρια τραυματίστηκε και οι γιατροί διέγνωσαν ότι δεν θα μπορούσε να συνεχίσει σε υψηλό επίπεδο την ενόργανη. Η ίδια, όμως, δεν τα παράτησε.
Απέφυγε την επέμβαση και μέχρι να επιστρέψει στην ενεργό δράση χαλάρωνε ψαρεύοντας στον Νέβα. Τις υπόλοιπες ελεύθερες ώρες διάβαζε βιβλία επιστημονικής φαντασίας.
Το 1978 ακολούθησε τους προπονητές της στο Λένινγκραντ (σημερινή Αγία Πετρούπολη) και οι επιτυχίες της σε διεθνή τουρνουά της έδωσαν μία θέση στην ομάδα του παγκοσμίου πρωταθλήματος του Στρασβούργου. Μία ημέρα, όμως, πριν από τον αγώνα οι προπονητές της χώρας αποφάσισαν ότι θα είναι –και πάλι– αναπληρωματική.
Το 1979 η Ολυμπιονίκης Ολγα Κόρμπουτ (4 χρυσά, δύο ασημένια) χαρακτήρισε τη Γελένα ως μία από τις τρεις πιο ταλαντούχες αθλήτριες της ΕΣΣΔ (μαζί με τις Ζαχάροβα και τις Σαποσνίκοβα). Την ίδια χρονιά, η 18χρονη κυριάρχησε σε όλα τα τουρνουά και επιλέχτηκε για το παγκόσμιο των ΗΠΑ. Εκεί, όμως, μία γρίπη δεν την άφησε να αγωνιστεί. Στους Παγκόσμιους Πανεπιστημιακούς Αγώνες, που ακολούθησαν στο Μεξικό, η Νταβίντοβα κατέκτησε τέσσερα μετάλλια (ένα χρυσό, ένα ασημένιο και δύο χάλκινα).
Η κορυφή στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας
Το 1980 ήταν ιδιαίτερη χρονιά για τον σοβιετικό αθλητισμό. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα διεξάγονταν στη Μόσχα και οι επιτυχίες των αθλητών αποτελούσαν προτεραιότητα για το καθεστώς.
Στην ενόργανη γυμναστική γυναικών, βασικές αντίπαλοι ήταν οι ομάδες της Ρουμανίας και της Ανατολικής Γερμανίας. Η Γελένα Νταβίντοβα θα ήταν και, πάλι, αναπληρωματική. Οι εμφανίσεις της, όμως, στο Κύπελλο της ΕΣΣΔ δεν άφησαν κανένα περιθώριο στους προπονητές. Η μικρή κατάφερε να εκτελέσει δύσκολα ασκησιολόγια (σε ένα από τα προγράμματά της περιλαμβανόταν και μία άσκηση την οποία είχε εκτελέσει η Ολγα Κόρμπουτ το 1974 και έκτοτε καμιά γυμνάστρια δεν μπόρεσε να την ολοκληρώσει).
Ο Ρουμάνος προπονητής Μπέλα Κάρολι αποκάλεσε, σε συνέντευξή του, τη Γελένα ως τη βασική αντίπαλο της Κομανέτσι στη διοργάνωση του 1980 αλλά οι προπονητές της τη συμπεριέλαβαν την τελευταία στιγμή στη βασική ομάδα. Αξίζει θα θυμίσουμε ότι μία από τις καλύτερες αθλήτριες της χώρας, η Γελένα Μούχινα παρέλυσε ύστερα από ένα ατύχημα στην προπόνηση. Η Νταβίντοβα βρέθηκε από την πρώτη στιγμή δίπλα της.
Στους Ολυμπιακούς στη Μόσχα, η Γελένα αναδείχθηκε η «βασίλισσα» της ενόργανης. Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο σύνθετο ατομικό και άφησε πίσω της κορυφαίες αθλήτριες όπως η Κομανέτσι. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και βοήθησε για να βρεθεί η ομάδα της χώρας της στην πρώτη θέση του βάθρου. Το 1982, ένας τραυματισμός την τρόμαξε και αποφάσισε να αποσυρθεί για να μην έχει την «τύχη» της Μούχινα. Παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια και μετακόμισε στον Καναδά όπου ακόμη και σήμερα προπονεί τις αθλήτριες της χώρας και τους δείχνει τις περίτεχνες ασκήσεις που εκτελούσε στη δοκό ισορροπίας.