Να λοιπόν που ξεμπερδέψαμε με τα δικά μας. Σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Φυσικά μόνο στα αγωνιστικά, αφού οι… κοκορομαχίες των ανακοινώσεων και οι διαρροές των θέσεων των διοικήσεων εξακολουθούν να δηλητηριάζουν το ποδόσφαιρο. Στο μπάσκετ η ατμόσφαιρα των τεσσάρων τελικών, ειδικά με τη συμπεριφορά των παικτών και προπονητών, κάπως έδειξε να βελτιώνεται.
Μακάρι να ήταν το πρώτο βήμα, όπως τόνισαν οι πρωταγωνιστές, ώστε να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και την γκρίνια, πως πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε για τις αποτυχίες μας. Το ελληνικό αυτό φαινόμενο, που δεν αφορά μόνο τον αθλητισμό, αλλά μας χαρακτηρίζει σε όλους τους τομείς της κοινωνικής μας ζωής.
Και για να κλείσω τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε στα δύο δημοφιλέστερα αθλήματα της χώρας μας, θα τονίσω πως η εικόνα που παρουσίασαν οι ομάδες μας δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας για το ευρωπαϊκό τους μέλλον. Αν θέλουν να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο από τη συμμετοχή τους, θα πρέπει τα αφεντικά να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Αν όχι, ας προγραμματίσουν για το μέλλον επενδύοντας με υπομονή, ενημερώνοντας τους οπαδούς τους με ειλικρίνεια πως δεν υπάρχει άλλη λύση σε περίοδο οικονομικής κρίσης.
Τα μεγάλα αστέρια που θα παρακολουθήσουμε από την Παρασκευή στα γήπεδα της Γαλλίας και θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά και να «κλείσουν την ψαλίδα», είναι απλησίαστα. Σίγουρα θα υπάρχουν και κάποια ταλέντα που θα αναδειχθούν. Αλλά κι αυτά είναι απίθανο να προτιμήσουν την… ποδοσφαιρική Ψωροκώσταινα. Επομένως, πάλι θα περιμένουμε να μας αγοράσουν… φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Ωρα λοιπόν για το EURO 2016. Ωρα για το αληθινό ποδόσφαιρο. Αυτό που δεν ασχολείται με τους διαιτητές, όσα λάθη, ακόμα και καθοριστικά για το αποτέλεσμα κι αν κάνουν. Με τον κόσμο να το απολαμβάνει στις εξέδρες, υποστηρίζοντας την εθνική του, χωρίς διαχωριστικές από την αστυνομία γραμμές και «νεκρές ζώνες». Η πραγματική γιορτή του αθλήματος, όπως ακριβώς τη βιώσαμε στους τελικούς του Champions και Europa League.
Από αυτήν, που θα λείπει η δική μας ομάδα, αφού η «εθνική διχόνοια» κατέστρεψε ό,τι καλύτερο είχε παρουσιάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και επειδή πιστεύω πως οι ευχές δεν πραγματοποιούνται, άνευ εποικοδομητικής συνεργασίας, δεν αισιοδοξώ πως θα δώσουμε το «παρών» και στο επόμενο, αν δεν «μονοιάσουν» οι ισχυροί του αθλήματος. Αν δεν βάλουν πάνω από την προσωπική τους ιδιοτέλεια και αυτήν της ομάδας τους, το γενικό συμφέρον. Μέσα από μία τέτοια συνεργασία θα ανακάμψει το άθλημα και θα έρθουν πάλι οι διακρίσεις για την Εθνική μας.
Στην αντίθετη περίπτωση, θα παραμείνουμε θεατές από την πολυθρόνα, βλέποντας κάποιες ομάδες, ειδικά αυτές που προέκυψαν από τη διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και των «δορυφόρων» της, να προοδεύουν και να πρωταγωνιστούν στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Και σε εθνικό αλλά και σε ομαδικό επίπεδο.