«Δεν έχει συνειδητοποιήσει τι έχει πετύχει. Σε καμιά εβδομάδα θα το καταλάβει», μας είπε ο Τάσος Κορακάκης, την ώρα που, μαζί με την Αννα, τη νεότερη Ελληνίδα «χρυσή» ολυμπιονίκη, ετοίμαζε τις βαλίτσες τους για να επιστρέψουν στην Ελλάδα. «Μου είπαν από την ελληνική αποστολή να μείνουμε στη Βραζιλία, αλλά έχουμε προγραμματίσει διακοπές με την οικογένειά μου. Δε μπορώ να στερήσω από τα παιδιά μου τις διακοπές. Ασε που εδώ το φαγητό είναι χάλια», συνέχισε γελώντας.
Σήμερα το πρωί, η Αννα Κορακάκη αναμένεται να φτάσει στην Ελλάδα. Στις βαλίτσες της θα έχει ένα χάλκινο μετάλλιο και ένα χρυσό. Στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», σίγουρα, θα βρίσκονται εκπρόσωποι της πολιτείας, των ΜΜΕ, της ομοσπονδίας της, και όλοι θα θέλουν να «κλέψουν» λίγη από τη λάμψη της. Κανείς, όμως, από αυτούς δεν βρέθηκε δίπλα της στα νταμάρια της Δράμας ή στο, γεμάτο ποντίκια, προπονητήριο της Δόξας όταν η νεαρή πρωταθλήτρια προετοιμαζόταν για να φτάσει στην κορυφή.
Ολα άρχισαν πριν από περίπου επτά χρόνια. Η Αννα Κορακάκη αποφάσισε να σταματήσει τον στίβο και ο πατέρας της, Τάσος, παλαιός πρωταθλητής σκοποβολής και αστυνομικός στο επάγγελμα, της πρότεινε να ανεβούν στο νταμάρι να ρίξουν βολές. Η Αννα ήταν 12,5 ετών. Το ταλέντο φάνηκε από τις πρώτες βολές. Η μητέρα, η Φωτεινή, δεν ήθελε η κόρη να ασχοληθεί με τα όπλα αλλά η πεισματάρα πιτσιρίκα είχε ήδη βρει νέο χόμπι· κι ας την πείραζαν οι συμμαθητές της στο σχολείο.
Οι διακρίσεις ήρθαν γρήγορα και, μόλις στα 14, η ομοσπονδία αναγκάστηκε να την εντάξει στην εθνική ομάδα. Και λέμε «αναγκάστηκε» γιατί οι διοικούντες είχαν μια παλιά κόντρα με τον πατέρα της και η Αννα μεταβλήθηκε σε… σάκο του μποξ. Τα μετάλλια άρχισαν να γεμίζουν τους τοίχους στο σπίτι, στη Δράμα. Η πιτσιρίκα, άριστη μαθήτρια στο σχολείο, κάθε ημέρα αφιέρωνε 2-3 ώρες για να προπονηθεί στα όπλα. Υστερα από κάθε μεγάλο αγώνα που έπαιρνε μέρος, γύριζε πίσω με διακρίσεις. Περίμενε να ακούσει κάποια καλά λόγια από τους ιθύνοντες της ομοσπονδίας της, αλλά μάταια. Η φράση από τον μικρότερο αδελφό της, Διονύση, «τι έκανες πάλι, βρε θηρίο», της έδινε δύναμη για να συνεχίσει.
Στο προπονητήριο, που βρισκόταν κάτω από τις κερκίδες του γηπέδου της Δόξας Δράμας, το καλοκαίρι η θερμοκρασία έφτανε τους 40 βαθμούς και τον χειμώνα ο μόνος τρόπος για να ζεσταθεί η πιτσιρίκα ήταν μια ξυλόσομπα. Οταν αγωνιζόταν στο εξωτερικό, αγόραζε μόνη της τις μπλούζες με την ελληνική σημαία για να δείχνει στις συναθλήτριές της ποια χώρα εκπροσωπεί. Οι ιθύνοντες της ομοσπονδίας, σύμφωνα με όσα έχει, κατά καιρούς, καταγγείλει, δεν της στερούσαν μόνο τις σφαίρες αλλά προσπαθούσαν να διώξουν από κοντά της τον πατέρα της, με τη δικαιολογία ότι δεν είχε πτυχίο προπονητή.
Ο Τάσος Κορακάκης ανακάλυψε ότι, σε διεθνές επίπεδο, δεν ισχύει κάτι τέτοιο και από τότε ήταν δίπλα στην κόρη του, σε κάθε αγώνα. «Ο πατέρας μας τη θωράκιζε για να αντέχει στις δυσκολίες», μας λέει ο 18χρονος Διονύσης, επίσης αθλητής της σκοποβολής. Στο Ρίο, ο προπονητής και πατέρας της «χρυσής» αθλήτριας βρέθηκε μαζί της από την πρώτη στιγμή. Οταν οι βολές δεν ήταν καλές, ήξερε να την ηρεμεί, όπως ο πατέρας γνωρίζει το παιδί του. Οι δύσκολες καταστάσεις βοήθησαν την 20χρονη να διατηρήσει… ολύμπια ψυχραιμία, και στις κρίσιμες βολές, για το χρυσό μετάλλιο, στόχευσε κέντρο. Οσο για τον πατέρα; «Δεν άντεχα να δω τον πίνακα. Κοιτούσα το έδαφος και περίμενα να ακούσω τους πανηγυρισμούς ώστε από τη γλώσσα να καταλάβω ποιος κέρδισε»…