«Μπράβο, ρε μάγκα. Είσαι τεράστιος αθλητής». Εχουν περάσει ελάχιστα λεπτά από την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου από τον Σπύρο Γιαννιώτη, στα 10.000 μ. ανοιχτού νερού, και ο άλλος «μάγκας του ελληνικού αθλητισμού», ο Λευτέρης Πετρούνιας, δήλωνε στην «Κ» ότι αυτή θα είναι η φράση που θα πει στον σπουδαίο κολυμβητή μας όταν θα τον συναντήσει. Eίκοσι τέσσερις ώρες νωρίτερα, ο αθλητής της ενόργανης είχε αναδειχθεί πρώτος, στον τελικό των κρίκων.
Βίοι παράλληλοι για τους δύο ολυμπιονίκες, με κοινό σημείο το πάθος για τον αθλητισμό. Στο Ρίο, οι δρόμοι τους έσμιξαν και ανέβασαν την Ελλάδα στην κορυφή του Ολύμπου. Στο φινάλε της ολυμπιακής καριέρας του ενός και στην αφετηρία της ολυμπιακής καριέρας του άλλου. Στο Λίβερπουλ γεννήθηκε ο Σπύρος Γιαννιώτης, στη Νέα Σμύρνη ο Λευτέρης Πετρούνιας. Ο αθλητισμός αποτέλεσε διέξοδο για να εκτονώσουν την υπερκινητικότητά τους. Η εγκατάσταση της οικογένειας Γιαννιώτη στην Κέρκυρα έφερε τον Σπύρο στην κολύμβηση. Τότε ήταν πέντε ετών. Δέκα χρόνια αργότερα, η οικογένεια Πετρούνια θα οδηγούσε τον 5χρονο Λευτέρη στον Πανιώνιο και στην ενόργανη γιατί σκαρφάλωνε ακόμη και στις… κουρτίνες.
Ο δρόμος προς τη δόξα δεν ήταν στρωμένος με δάφνες για κανέναν από τους δύο αθλητές. Κρύα και βρώμικα κολυμβητήρια για τον Σπύρο Γιαννιώτη, αίθουσες γυμναστικής με ελάχιστες παροχές για τον Λευτέρη Πετρούνια. Πείσμα κερκυραϊκό από τη μια πλευρά, πείσμα μανιάτικο από την άλλη. Το κολυμβητήριο της Κέρκυρας έκλεισε, αλλά ο νεαρός πρωταθλητής άρχισε να προπονείται στη θάλασσα. Οταν κάποιος είπε ότι ο Λευτέρης Πετρούνιας δεν θα γινόταν ποτέ πρωταθλητής, ο τότε 14χρονος βρήκε διέξοδο στο παρκούρ. Εκεί έμαθε ότι δεν υπάρχουν εμπόδια. Ο Σπύρος, τότε, ήταν 24 ετών με δύο ολυμπιακές διοργανώσεις στο ενεργητικό του. Οσες διακρίσεις κατακτούσε τόσες αντιξοότητες χρειαζόταν να ξεπεράσει.
Το 2007, ο Σπύρος Γιαννιώτης, χάρη και στην παρότρυνση του προπονητή του, Νίκου Γέμελου, αποφάσισε να ασχοληθεί με το ανοιχτό νερό. Το κερκυραϊκό αλάτι είχε «ποτίσει» το δέρμα του και το αγώνισμα έδειξε ότι του ταίριαζε. Την ίδια εποχή, ο Λευτέρης Πετρούνιας ανακάλυψε τα… όριά του στο παρκούρ και αποφάσισε να γυρίσει στην πρώτη του αγάπη, την ενόργανη. Αλάτι και χλώριο ανέπνεε ο ένας, μαγνησία ο άλλος.
Τα επόμενα χρόνια, Σπύρος και Λευτέρης άρχισαν να γράφουν χρυσές σελίδες. Στο ανοιχτό νερό ο Κερκυραίος, στο πόντιουμ ο Μανιάτης.
Και φτάνουμε στο Ρίο. Εκεί που οι παράλληλοι δρόμοι έμελλε να σμίξουν. Δεκαπέντε Αυγούστου, ημέρα που γιόρταζε ο αείμνηστος πατέρας του Λευτέρη. Ο 26χρονος ανέβηκε στο πόντιουμ, κοίταξε τον ουρανό, πήρε τη δύναμη που χρειαζόταν και πέτυχε το απόλυτο. Με 16.000 βαθμούς στους κρίκους, έκοψε… τα χέρια των αντιπάλων του και επιβεβαίωσε τον τίτλο του «άρχοντα των δαχτυλιδιών».
Μία ημέρα μετά, ήρθε η σειρά του Σπύρου. Στον υγρό στίβο της Κόπα Καμπάνα είχε στηθεί η σκηνή για την τελευταία του παράσταση. Στα πρώτα χιλιόμετρα, η απόσταση που χώριζε τον κολυμβητή μας από τους προπορευόμενους ήταν μεγάλη. Στο 7,5 χλμ. πέρασε ως 14ος. Και εκεί άρχισε η μεγάλη αντεπίθεση. Στα τελευταία μέτρα, με υπεράνθρωπη προσπάθεια, βρέθηκε στην πρώτη θέση και σε αυτήν τερμάτισε, αλλά ο Φέρι Βέερτμαν (Ολλανδία) πρόλαβε και χτύπησε το πλακίδιο τερματισμού πριν από τον κολυμβητή μας στερώντας του το χρυσό μετάλλιο. Και οι δύο τερμάτισαν σε 1.52.59.8. «Είχα κλείσει τα μάτια και δεν έβλεπα. Ηταν το καλύτερο φινάλε που ονειρευόμουν», δήλωσε αμέσως μετά. Ολυμπιακό φινάλε για τον Σπύρο, ολυμπιακή αρχή για τον Λευτέρη. «Να σταματήσω; Τώρα άρχισα», δήλωσε γελώντας στην «Κ» ο 26χρονος.