Το ελληνικό ποδόσφαιρο βιώνει και πάλι μία από τις πλέον κωμικοτραγικές στιγμές της ιστορίας του. Δεν ξέρω αν είναι η χειρότερη. Σίγουρα όμως δεν θα είναι η τελευταία.
Ενώ σε όλη την Ευρώπη τα πρωταθλήματα έχουν ξεκινήσει, εμείς εδώ ακόμα δεν μπορούμε να στοιχηματίσουμε αν θα αρχίσει το δικό μας στις 10 Σεπτεμβρίου. Αλλά ακόμα κι αν αρχίσει, ποιος εγγυάται πως θα συνεχιστεί κανονικά και δεν θα υπάρξουν αναβολές ή διακοπές.
Παράγοντες –ερασιτέχνες και επαγγελματίες– μαζί με την πολιτεία έχουν αρχίσει έναν ανελέητο πόλεμο με θύμα το ποδόσφαιρο. Ολοι δηλώνουν πως επιθυμούν τη σωτηρία του, αλλά ουσιαστικά το σπρώχνουν ακόμα περισσότερο προς την απαξίωση.
Το προεδρείο της ΕΠΟ «θωρακίζεται» πίσω από το αυτοδιοίκητο και προσπαθεί να κρατηθεί στις καρέκλες του. Σίγουρα είναι εκλεγμένα τα μέλη του και το ιδανικό θα ήταν να κρίνουν οι εκλογές, που πλησιάζουν, αν αξίζουν ή όχι να συνεχίσουν το έργο τους. Καλό ή κακό δεν κρίνεται από τον εκάστοτε υπουργό.
Ο τελευταίος, προβάλλοντας τη νομοθεσία που ψήφισε η Βουλή, «βροντοφωνάζει» προς πάσα κατεύθυνση πως οι νόμοι του κάθε κράτους είναι υπεράνω των καταστατικών των διεθνών ομοσπονδιών. Πιθανόν να ισχυριστεί κάποιος πως οι βουλευτές δεν είχαν διαβάσει το «μνημόνιο», τα άρθρα του αθλητικού νόμου θα ερμήνευαν;
Τελευταίος σύμμαχός του σε αυτόν τον ισχυρισμό ο Κύπριος εκπρόσωπος της FIFA. Η τελευταία όμως δεν έχει ακόμα στείλει το δικό της τελεσίγραφο. Κάτι που κάνει το Δ.Σ. της ΕΠΟ να παραμένει «αμπαρωμένο» στο καβούκι του και να δίνει τη δική του μάχη για την επιβίωσή του μέχρι τις εκλογές. Στις οποίες είναι ακόμη άγνωστο αν θα μπορέσουν να θέσουν υποψηφιότητα κάποια από τα νυν μέλη του, αφού υπάρχει βούλευμα που τα παραπέμπει σε δίκη.
Μέσα σε αυτό το αλαλούμ αντιπρόσωποι των ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιρειών, αντί να προσπαθήσουν να σώσουν τις επιχειρήσεις τους, κόντεψαν να έρθουν στα χέρια στην τελευταία συνεδρίαση της Λίγκας. Η οποία απέκτησε πρόεδρο και δείχνει αποφασισμένη μεν να αρχίσει επιτέλους το πρωτάθλημα, χωρίς όμως αυτό να βρίσκει σύμφωνο τον υφυπουργό που επιμένει στον όρο να παραιτηθεί το Δ.Σ. της ΕΠΟ για να υπάρξει σέντρα.
Σε αυτό το θολό τοπίο δεν γίνεται ορατός ο ανθελληνισμός –εσκεμμένα θα τολμήσω να πω– των θεωρουμένων «μεγάλων» του ποδοσφαίρου μας. Στους επίσημους αγώνες που έδωσαν οι Ευρωπαίοι μας, οι Ελληνες ποδοσφαιριστές δεν ξεπέρασαν τα δάκτυλα του ενός χεριού. Η επικοινωνιακή πολιτική των ΠΑΕ –να δελεάσουμε τον οπαδό μας– φέρνει στη χώρα παίκτες που πριν από κάποια χρόνια δεν θα έπαιζαν ούτε στα διπλά των προπονήσεων.
Και φυσικά παρουσιάζονται με τα πιο ηχηρά κοσμητικά επίθετα, προκειμένου να «πουλήσουν» εισιτήρια διαρκείας και ελπίδες. Ομως με την πάροδο του χρόνου αποδεικνύονται «φούσκες», με αποτέλεσμα να αναζητείται τρόπος να τους ξεφορτωθούν. Θυμηθείτε κάποια πρωτοσέλιδα των ημερών πριν από έναν χρόνο…