Σε μια εποχή όπου η δύναμη της εικόνας είναι σαρωτικά κυρίαρχη, ίσως στο μυαλό πολλών Ευρωπαίων ο Ροναλντίνιο να καταχωρίστηκε στην κατηγορία των «πρώην ποδοσφαιριστών» πολλά χρόνια πιο πριν, από τότε που αποφάσισε να ξαναπεράσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και να χαθεί από τους τηλεοπτικούς δέκτες μας. Παίζοντας στην Ατλέτικο Μινέιρο, μια δημοφιλή ομάδα στη Βραζιλία αλλά μονίμως με άδεια χέρια από πλευράς τίτλων ή στην άγνωστη σε εμάς μεξικανική Κερετάρο, τα σημάδια ζωής από τον Ρόνι έφταναν πολύ ισχνά στην Ευρώπη και όταν πριν από λίγες μέρες ανακοίνωσε την απόφασή του να κρεμάσει στο τέλος της σεζόν τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, πολλοί ξαφνιάστηκαν γιατί νόμιζαν ότι το είχε ήδη κάνει!
Η αλήθεια είναι ότι ο Ροναλντίνιο της τελευταίας πενταετίας, από τότε που άφησε τη Μίλαν για να επιστρέψει στη Βραζιλία για τη Φλαμένγκο αρχικά, δεν ήταν ο παίκτης υψηλού επιπέδου που ξέραμε από τα χρόνια που μας συστήθηκε στην Ευρώπη, πρώτα με τη φανέλα της Παρί Σεν Ζερμέν και εν συνεχεία, μ’ αυτήν της Μπαρτσελόνα. Δεν έπαψε, όμως, ποτέ, να είναι ένας «μάγος της μπάλας». Δεν ήταν πολύ ανταγωνιστικός σε ρυθμό και διάρκεια, ούτε είχε τη δύναμη να σηκώσει στις πλάτες του την πίεση του πρωταθλητισμού. Παρέμεινε όμως ένας χαρισματικός ποδοσφαιριστής στον χειρισμό της μπάλας. Ακόμα κι αν χανόταν μέσα στο παιχνίδι, αργά ή γρήγορα ερχόταν η στιγμή που με ένα μαγικό άγγιγμα, με μια επίδειξη υψηλής τεχνικής, ξεσήκωνε τα πλήθη. Και ήταν πάντα ο αγαπημένος της εξέδρας, πολύ απλά επειδή δεν έπαιζε μόνο για τη νίκη. Επαιζε και γι’ αυτήν… Οπως όλοι οι αθλητές κάποια μέρα, έτσι κι ο Ροναλντίνιο έχασε τη μάχη με τον χρόνο. Στα 36 του πια, κάλεσε τους δημοσιογράφους στη Ν. Υόρκη για να γνωστοποιήσει την απόφασή του να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ισως, μάλιστα, να μη χρειαστεί να περιμένει μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι για να κρεμάσει τα παπούτσια του. Είναι σε αναζήτηση ομάδας αλλά το κασέ του, ακόμα και τώρα, παραμένει απαγορευτικό για πολλές απ’ αυτές που θα ήθελαν να είναι ο τελευταίος σταθμός της ποδοσφαιρικής του διαδρομής. Ο τόπος που επέλεξε να ανακοινώσει την απόφασή του, μάλλον δεν είναι τυχαίος. Ψάχνει ομάδα στο MLS και η Ν. Υόρκη είναι ένας ελκυστικός προορισμός γιατί του δίνει διέξοδο στο άλλο μεγάλο του πάθος, τη μουσική.
Ο ίδιος δήλωσε ότι αυτή τη χρονιά θέλει να τα συνδυάσει και τα δύο. Αν δεν βρει αυτό που θέλει στο ποδόσφαιρο, διόλου απίθανο να στρέψει από τώρα αποκλειστικά όλη του την ενέργεια στη μουσική ή και στον κινηματογράφο. Πολύ πρόσφατα πρωταγωνίστησε σε ένα διαφημιστικό για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, ενώ κρατά ένα σημαντικό ρόλο σε μια ταινία δράσης που ετοιμάζεται για να βγει στις αίθουσες. Ο τίτλος της είναι «Kickboxer: Retaliation» και υποδύεται έναν φυλακισμένο γκουρού των πολεμικών τεχνών ονόματι Ρονάλντο, ο οποίος αναλαμβάνει να… ξεσκουριάσει τον πρωταγωνιστή της ταινίας και να τον ετοιμάσει για μια μεγάλη μάχη με αντίπαλο τον Γκρέγκορ Γκλεγκάν, το περίφημο «Βουνό» του «Game of Thrones»!
Οποιο κι αν είναι το τέλος της σπουδαίας ποδοσφαιρικής καριέρας του, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Ροναλντίνιο θα παραμείνει πάντα ένας παίκτης που αγαπήθηκε όσο λίγοι, ένα μέλος ενός πολύ κλειστού κλαμπ διασημοτήτων με μόνο φίλους και σχεδόν κανέναν «hater» όπως συμβαίνει συχνά με άλλους ποδοσφαιρικούς σταρ. Και υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό: σε ένα σπορ που ξεχειλίζει από πίεση και ανταγωνισμό, δεν υπήρξε ποτέ άλλος τόσο σπουδαίος ποδοσφαιριστής που να παίζει πάντα με το χαμόγελο στα χείλη…
Είδε τον πατέρα του να πνίγεται
Σε αντίθεση με άλλους μεγάλους Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές, ο Ροναλντίνιο ζούσε μια άνετη ζωή στα παιδικά του χρόνια και δεν χρησιμοποίησε το ποδόσφαιρο ως μια έξοδο διαφυγής από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Ο αδελφός του και αργότερα μάνατζέρ του, Ρομπέρτο Ασίς Μορέιρα, ήταν πολύ γνωστός ποδοσφαιριστής στη Βραζιλία και το πλουσιοπάροχο συμβόλαιό του με την Πόρτο Αλέγκρε, επέτρεπε στην οικογένειά του να ζει μια πολύ άνετη ζωή. Ο Ρόνι είχε χαρούμενα παιδικά χρόνια και εκτός από το ποδόσφαιρο, ήταν ξεχωριστός και ως μαθητής. Βίωσε, όμως, μια τραυματική εμπειρία όταν σε ηλικία 8 ετών, είδε τον πατέρα του να πνίγεται μέσα στην πισίνα του σπιτιού τους, κτυπημένος από καρδιακή προσβολή. Χρόνια αργότερα, εξομολογήθηκε ότι εκείνη η στιγμή θα τον στοιχειώνει για μια ζωή: «Ισως μπορούσα να κάνω κάτι κι όμως έμεινα απαθής», λέει.
Αυτή η τραυματική εμπειρία ήταν μία από τις ελάχιστες άσχημες πινελιές στη ζωή του Ροναλντίνιο. Από τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, ήταν φανερό σε όλους ότι αγαπούσε μεν το ποδόσφαιρο, αλλά ακόμα περισσότερο, αγαπούσε τη γλυκιά ζωή. Δεν υπήρξε ποτέ ο τύπος του πειθαρχημένου παίκτη, του πρόθυμου να θυσιάσει πολλές από τις απολαύσεις της ζωής για να γίνει πιο ανταγωνιστικός μέσα στα γήπεδο. Η καριέρα του στο ποδόσφαιρο δεν ήταν γι’ αυτόν αυτοσκοπός, παρά μόνο ένα μέσο που του επέτρεπε να απολαμβάνει στο μέγιστο βαθμό τις χαρές της νιότης. Η δαιδαλώδης διαδρομή των συμβολαίων και της εμπορικής αξιοποίησης του τεράστιου ονόματός του, ήταν δουλειά του αδελφού του και του επιτελείου του. Ο ίδιος είχε μόνο ένα στόχο: να σκοράρει καθημερινά εντός και εκτός γηπέδων! Και τι καλύτερο μέσο γι’ αυτό τον σκοπό από τη φήμη και τα χρήματα που του πρόσφερε τόσο γενναιόδωρα το ποδόσφαιρο;
Ο άνθρωπος που αναγέννησε τη σύγχρονη Μπάρτσα
Οι χαρές του Παρισιού ξεμυάλισαν πολύ γρήγορα τον Ροναλντίνιο, σε σημείο που ο τότε προπονητής της Παρί Σεν Ζερμέν, Λουί Φερναντέζ, παραδέχθηκε δημοσίως ότι ο Ρόνι «δεν θα γίνει ποτέ αυτό που όλοι μας περιμένουμε». Η απόφασή του να τον αφήσει να πέσει χωρίς αντίσταση στην αγκαλιά της Μπαρτσελόνα αποδείχθηκε κορυφαίο λάθος για την Παρί, αλλά ευλογία για τους «μπλαουγκράνα». Σαν να γεννήθηκε γι’ αυτόν τον σκοπό, ο Ροναλντίνιο έκανε τρεις καταπληκτικές χρονιές στη Βαρκελώνη και ήταν ουσιαστικά ο άνθρωπος που της άλλαξε την ιστορία της. Ζώντας επί δεκαετίες ολόκληρες στη σκιά της Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα χρειάστηκε την αύρα και την ποδοσφαιρική του φινέτσα για να ξετινάξει από πάνω της τη ρετσινιά του «loser» και να χτίσει γύρω του την ομάδα που κυριαρχεί έως σήμερα στην Ισπανία και στον κόσμο όλο.
Η αγάπη του Ρόνι για τη γλυκιά ζωή είχε, τελικά, το τίμημά της. Η έντονη δράση του τη νύχτα τον έφερνε με το ζόρι στο γήπεδο για προπόνηση και άρχισε να φθείρει την εικόνα του. Παραπανίσια κιλά, συχνοί τραυματισμοί, αδιαφορία για τα «θέλω» του προπονητή, τσακωμοί με όποιον προσπαθούσε να του θυμίσει ότι δεν έχει κλείσει καν τα 28 του και έχει πολλά χρόνια μπροστά του στο ποδόσφαιρο. Οι μέρες του στη Βαρκελώνη ήταν μετρημένες και η Μίλαν αποδείχθηκε το ηλεκτροσόκ που θα τον επανέφερε, για λίγο έστω, σε πιο υψηλό επίπεδο. Στο Μιλάνο ξαναβρήκε το κίνητρο για το ποδόσφαιρο, αλλά δεν ήταν τόσο ισχυρό για την ολική επαναφορά του. Η απόφασή του να εγκαταλείψει τα κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης στα 31 του και να επιστρέψει στη Βραζιλία ήταν συνειδητή. Δεν ήθελε άλλο την πίεση του πρωταθλητισμού και χαμήλωσε οικειοθελώς τα φτερά του για μια πιο ομαλή προσγείωση, αντί για μια απότομη πτώση…