Πέρα από την αγωνιστική μετριότητα που παρουσίασαν οι τρεις Eυρωπαίοι μας στα πρώτα τους παιχνίδια στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, ήταν και η ελάχιστη παρουσία των Ελλήνων παικτών στις συνθέσεις τους. Ο Ολυμπιακός με τη Γιουνγκ Μπόις δεν είχε –για πρώτη φορά στην ιστορία του– ούτε έναν. Ο Παναθηναϊκός με τον Αγιαξ μόλις έναν και ο ΠΑΟΚ με τη Φιορεντίνα ξεκίνησε με τέσσερις στην ενδεκάδα, για να τελειώσει τον αγώνα με δύο.
Το φαινόμενο συνεχίστηκε και στη δεύτερη αγωνιστική του πρωταθλήματος, στην οποία ο Παναθηναϊκός άρχισε στο ματς με τα Γιάννενα με ένδεκα ξένους, ο Ολυμπιακός στο Καυτανζόγλειο με δέκα και ο ΠΑΟΚ στην Τρίπολη με τρεις Ελληνες. Και για την ιστορία, η τέταρτη υποψήφια για τίτλο, ΑΕΚ, στο πρώτο ματς, με την Ξάνθη, είχε τέσσερις Ελληνες στην ενδεκάδα και στη Βέροια τρεις.
Είναι πλέον φανερό πως ακόμα κι αν δεν δεχτεί κάποιος τα δημοσιεύματα για το δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα, που θέλουν να μην υπάρχουμε ως έθνος το 2050, είναι σίγουρο πως πολλά χρόνια νωρίτερα δεν θα έχουμε παίκτες για να παρουσιάζουμε εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Το Grexit θα το πετύχουμε μόνοι μας!
Θα υποστηρίξουν πολλοί πως σε όλες σχεδόν τις χώρες παρουσιάζεται το ίδιο φαινόμενο. Βλέπουμε ιταλικές ομάδες να μην έχουν ούτε έναν Ιταλό σε κάποια παιχνίδια, οι αγγλικές δίχως έναν Αγγλο. Ομως αυτές οι συγκρίσεις δεν λένε την αλήθεια. Γιατί αυτές οι χώρες, όπως και οι Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Πορτογαλία και άλλες προηγμένες ποδοσφαιρικά, έχουν τέτοια υποδομή στα φυτώριά τους, εδώ και πολλές δεκαετίες, που «εξάγουν» ποδοσφαιριστές σε μεγάλους συλλόγους. Ετσι δεν «στερεύει η πηγή» για τις εθνικές τους ομάδες.
Αντιθέτως, σε εμάς, μόλις τα τελευταία χρόνια προσπαθούν και οι θεωρούμενες μεγάλες ομάδες να βγάλουν παίκτες από τις ακαδημίες τους, αλλά όπως τελικά διαπιστώνουμε, μόνο στα λόγια –άντε για να μην αδικήσω και κάποια ΠΑΕ– μόνο στον σχεδιασμό. Οσοι νεαροί ποδοσφαιριστές προωθούνται στην πρώτη ομάδα, η παρουσία τους στις ενδεκάδες αρχίζει και τελειώνει στην προετοιμασία και στα φιλικά. Οσες δε εξαιρέσεις υπάρχουν –μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού– είναι για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.
Θεωρώ πως και τα ίδια τα αφεντικά των ΠΑΕ γνωρίζουν πολύ καλά ποιο είναι το συμφέρον τους. Ξέρουν πως τα οικονομικά τους δεν τους επιτρέπουν να επενδύσουν σε μεγάλα ονόματα του εξωτερικού. Παρ’ όλα αυτά δεν αποφασίζουν να επιμένουν στους δικούς τους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, ώστε με τον καιρό και οικονομία να κάνουν, αλλά και κάποιος ο οποίος σίγουρα θα αναδειχθεί να πουληθεί και να συνεισφέρει στο ταμείο.
Προτιμούν να στρέφονται και να αποκτούν παίκτες οι οποίοι είτε γίνονται γνωστοί μόνο από τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων είτε έχουν μεν κάποιο όνομα, αλλά είναι έτοιμοι προς συνταξιοδότηση. Ετσι και τα λεφτά τους ρισκάρουν, αλλά και τελικά ούτε ομάδα φτιάχνουν, αφού τώρα τελευταία οι περισσότεροι έρχονται ως δανεικοί, για φορολογικούς λόγους.
Οι λόγοι που επιμένουν σ’ αυτή την πολιτική δεν είναι άλλοι από το να φαίνονται αρεστοί στους φανατικούς οπαδούς τους, να έχουν τα πρωτοσέλιδα οι εφημερίδες την εποχή των μεταγραφών και, το σπουδαιότερο, να μη μένουν χωρίς δουλειά οι μάνατζερ και οι παρατρεχάμενοί τους.