Σήμερα αρχίζει ξανά –για τρίτη φορά, μαζί με την πρεμιέρα– το επαγγελματικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου μας. Κρατάω μια επιφύλαξη, γιατί Ελλάδα είμαστε, ποιος ξέρει, μπορεί λίγο πριν από τη σέντρα να συμβεί κάτι και να κλείσουν πάλι τα γήπεδα. Και δεν αναφέρομαι σε μαχαιρώματα, όπως συνέβη με τους οπαδούς της Σεβίλλης με της Γιουβέντους, πριν από τον αγώνα τους για το Champions League. Αλλά μπορεί να σκάσει καμιά κροτίδα σε κάποια γραφεία οργανωμένων οπαδών, ή παράγοντα, ή ομοσπονδίας…
Βέβαια υπάρχουν και οι απόψεις, γιατί ξαναρχίζει το πρωτάθλημα, αφού τίποτα δεν έχει αλλάξει και απλά… άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς. Επομένως, είναι πολύ φυσιολογικό, σε μία – δύο αγωνιστικές, να υπάρξει και νέα διακοπή. Το αντίθετο θα αποτελούσε «είδηση» για το ελληνικό ποδόσφαιρο, από τη στιγμή που δεν αποφασίζουν, αυτοί που κρατούν τις τύχες στα χέρια τους, να αλλάξουν νοοτροπία και να παραμερίσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Τώρα για όσους έχετε… μπερδευτεί, να σας υπενθυμίσω πως αυτό το Σαββατοκύριακο γίνεται η δωδέκατη αγωνιστική. Οπότε, έχουμε σε εκκρεμότητα την πρώτη και τη δεύτερη, της πρώτης αναβολής, καθώς και την ενδέκατη, της εμβόλιμης αναστολής. Σε ένα τέτοιο επαγγελματικό ποδόσφαιρο «αλαλούμ» αναζητούνται σοβαροί επενδυτές, για να έρθουν και να βάλουν τα λεφτά τους…
Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν και υπάρχουν παράγοντες που πείστηκαν και έβαλαν χρήματα. Δαπάνησαν λίγα ή πολλά, ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες. Δυστυχώς όμως, είτε από υπερβολικό ενθουσιασμό είτε από μη εμπειρία στον χώρο, έγιναν θύματα στα χέρια των «ειδικών». Τα λεφτά που τα τελευταία χρόνια πληρώθηκαν σε παίκτες, που ήρθαν… είδαν και απήλθαν, πάρα πολλά. Από Μπερμπάτοφ σε Εσιέν. Τώρα Τζόλεον Λέσκοτ, ενώ υπάρχει ακόμα η… εκκρεμότητα του Οσκαρ Καρντόσο. Και να ήταν μόνο αυτοί…
Υπάρχουν πολλά «στραβά κι ανάποδα» στο ποδόσφαιρό μας. Κι αυτά δεν διορθώνονται ούτε με αναβολές πρωταθλημάτων ούτε με «ανακύκλωση» προσώπων ούτε με κυβερνητικές αποφάσεις του τύπου «αποφασίζουμε και διατάσσουμε». Αν, πράγματι, θέλουν τα αφεντικά των ΠΑΕ, που στο φινάλε είναι δικές τους οι εταιρείες και το προϊόν που εμπορεύονται, πρέπει απαραίτητα να συμφωνήσουν για να αλλάξουν τα πάντα.
Ομως, πάνω σε ένα σχεδιασμό μακροχρόνιο, με πλάνο βασισμένο σε οργανογράμματα προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών. Και φυσικά να ζητηθεί η συνδρομή των παγκόσμιων οργανισμών. FIFA και UEFA, με όλα τα δικά τους κι αυτές στραβά και ανάποδα, απέδειξαν πως τολμούν να κτυπούν το «κακό» όσο ψηλά κι αν βρίσκεται. Οι περιπτώσεις Μπλάτερ και Πλατινί είναι χαρακτηριστικές.
Θα πρέπει όμως, επιτέλους, πρώτα να τις εμπιστευτούμε και μετά να ακολουθήσουμε πιστά τις εντολές τους, και όχι με διάφορες πονηριές και επικοινωνιακές πολιτικές, τη μια να τις υμνούμε και την άλλη να τους βάζουμε «τρικλοποδιές», ανάλογα με τα συλλογικά συμφέροντά μας. Θα πείτε, να έχουμε και… ποδοσφαιρικά μνημόνια; Τι άλλο όμως μπορούμε να κάνουμε, αφού δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε κουμάντο στο σπίτι μας;