«Ενα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα» έχει πει ο Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσε (6ος αιώνας π.Χ.). Μόνο που στην περίπτωση της οικογένειας Μασιαλά το βήμα αυτό μπορεί να πραγματοποιήθηκε χάρη στους ταξιδιάρηδες γονείς, όμως το μαγικό ταξίδι των διακρίσεων –και μάλιστα ολυμπιακών– στον χώρο του αθλητισμού χαράχτηκε με το… σπαθί του γιου και συνεχίζεται με αυτά των εγγονών. Ενα ταξίδι που άρχισε από το Καλαμάκι Αττικής, συνεχίστηκε στην Αμερική, στο Λονδίνο, στο Ρίο ντε Τζανέιρο και έχει για επόμενο βασικό προορισμό το Τόκιο. Κάθε σταθμός και μία διάκριση. Η ιστορία τριών γενεών που σύνδεσαν το όνομά τους με την παγκόσμια ξιφασκία, χάρη στην αγάπη για τα ταξίδια.
Η αρχή του νήματος της ιστορίας μας βρίσκεται στο Καλαμάκι, τη δεκαετία του 1960. Ο Φρίξος Μασιαλάς και η Αγγλίδα σύζυγός του αποφασίζουν να φύγουν με τα παιδιά τους για ένα ταξίδι στην Αμερική χωρίς να κόψουν εισιτήριο επιστροφής. Ο 10χρονος Γρηγόρης, πρωταθλητής κολύμβησης στον Ν.Ο. Καλαμακίου και η αδελφή του Χριστίνα αποχαιρέτισαν τους φίλους τους, και ιδιαίτερα τη θάλασσα του Καλαμακίου, και μαζί με τους γονείς τους έκαναν το πρώτο βήμα για ένα ταξίδι χωρίς πρόγραμμα.
Η πρώτη φάση του διήρκεσε, σχεδόν, ένα μήνα. Αφού διέσχισαν τη μισή Ευρώπη, στις 27 Δεκεμβρίου 1966 έφτασαν στην Αμερική και πήγαν στο Αν Αρμπορ, όπου ο αδελφός του κ. Μασιαλά ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. «Θυμάμαι ότι είχε μισό μέτρο χιόνι. Ηταν η δεύτερη φορά στη ζωή μου που είδα χιόνι. Με την αδελφή μου φτιάξαμε έναν χιονάνθρωπο», αφηγείται στην «Κ» ο Γρηγόρης Μασιαλάς, παλαιός πρωταθλητής ξιφασκίας, προπονητής και πατέρας του ασημένιου Ολυμπιονίκη του Ρίο, Αλέξανδρου και της πρωταθλήτριας κόσμου στις νεάνιδες, Σαμπρίνας με τις ΗΠΑ.
Οι γονείς έγραψαν τα παιδιά σε ένα σχολείο της περιοχής και επειδή και τα δύο αγαπούσαν τον αθλητισμό ασχολήθηκαν με την ξιφασκία. «Δεν ήξερα ούτε το όνομα του αθλήματος στα αγγλικά. Λάτρευα την κολύμβηση, αλλά σιγά σιγά άρχισε να μου αρέσει και η ξιφασκία.
Μαζί με εμάς έμαθε ξιφασκία και ο πατέρας. Τα καλοκαίρια ερχόμασταν στην Ελλάδα όπου αγωνιζόμουν για τον σύλλογό μου στην κολύμβηση. Για ξιφασκία γράφτηκα στον Παναθηναϊκό. Σε αυτόν τον σύλλογο ανήκω και σήμερα. Εκείνη την εποχή γνώρισα και τον νυν πρόεδρο της ελληνικής ομοσπονδίας Μανώλη Κατσιαδάκη», μας λέει ο Γρηγόρης Μασιαλάς.
Και κάπου εκεί η μητέρα πήρε την… κατάσταση στα χέρια της. Εμαθε ότι σε μία πόλη κοντά στο Αν Αρμπορ διεξαγόταν το παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων. Τηλεφώνησε στους διοργανωτές και τους πρότεινε να πάρει μέρος και ένας Ελληνας αθλητής, δηλαδή ο Γρηγόρης:
«Ημουν 15 ετών παιδάκι. Εχασα γρήγορα, αλλά κατάλαβα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω. Για την Ελλάδα αγωνίστηκα και το 1973, στην Αργεντινή. Στη συνέχεια, όμως, η αμερικανική ομοσπονδία μου πρότεινε να αλλάξω υπηκοότητα».
«Ονειρό μας να δούμε τα παιδιά μας στο βάθρο στο Τόκιο»
Οπως τυχαία γνώρισε την ξιφασκία, έτσι τυχαία ο Γρηγόρης Μασιαλάς έμαθε και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην Αμερική ασχολείτο με τις σπουδές και την προπόνηση και παρόλο που ήταν ανάμεσα στους κορυφαίους Αμερικανούς στο ξίφος ασκήσεων, κανένας δεν του είχε πει για τη διοργάνωση στο Μόντρεαλ. «Κοινωνοί» του σε αυτό έγιναν οι Ελληνες αθλητές της εποχής.
«Ημουν στην Ελλάδα για καλοκαίρι και έκανα προπονήσεις κάτω από τις κερκίδες του Καραϊσκάκη. Νικούσα τους Ελληνες και, τότε, μου είπαν γιατί δεν διεκδίκησα συμμετοχή για τους Ολυμπιακούς του 1976. Αποφάσισα με ένα φίλο να πάμε στο Μόντρεαλ ως θεατές. Ημουν 22 ετών. Εκεί κατάλαβα το μεγαλείο των Αγώνων και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ύστερα από τέσσερα χρόνια να πάρω μέρος. Θυμάμαι ότι γύριζα στις ΗΠΑ από αγώνες και ένας τελωνειακός με ρώτησε τι τα θέλω τα σπαθιά. Του είπα ότι προετοιμάζομαι για τη Μόσχα και αυτός μου απάντησε ότι, όσο έλειπα, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να κάνουν μποϊκοτάζ. Βρισκόμουν σε άριστη αγωνιστική κατάσταση», μας λέει με παράπονο.
O Γρηγόρης Μασιαλάς αγωνίστηκε το 1984 (5ος στο ομαδικό) και το 1988. Στη συνέχεια έγινε διαιτητής και ύστερα από παρότρυνση της Κινέζας συζύγου του, προπονητής. Mάλιστα, ο πρώτος του αθλητής, ο Γκέρεκ Μέινχαρντ έχει διακριθεί σε παγκόσμια νέων και εκπροσώπησε τις ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς του 2008, 2012 και 2016.
Οι πιο… καλοί μαθητές του, όμως, είναι ο γιος του Αλέξανδρος και η κόρη του Σαμπρίνα, οι οποίοι έρχονται συνέχεια για διακοπές στην Ελλάδα. Ο Αλέξανδρος αναδείχθηκε ασημένιος Ολυμπιονίκης το 2016. «Στον τελικό έπαιξε με τον Γκαρότσο. Είχαν βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωποι. Η μόνη που νίκησε ο Ιταλός ήταν στο Ρίο», τονίζει ο πατέρας – προπονητής. Η Σαμπρίνα είναι 20 ετών και έχει διαπρέψει στο ξίφος ασκήσεως σε Ολυμπιακούς και παγκόσμια νέων. Οι ειδήμονες τη θεωρούν υποψήφια για μετάλλιο το 2020.
Ο πιο φανατικός φίλαθλος είναι ο 85χρονος παππούς Φρίξος, ο οποίος έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά με την ξιφασκία και ταξιδεύει για να βλέπει τα εγγόνια του να αγωνίζονται. «Κάθε φορά μου ανεβαίνει η… πίεση. Κόβεται η αναπνοή μου. Ιδιαίτερα με τη Σαμπρίνα, η οποία γυρνάει στο τέλος τους αγώνες», μας λέει. Παππούς και πατέρας έχουν ένα κοινό όνειρο: Να δουν τον Αλέξανδρο και τη Σαμπρίνα στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο Τόκιο. Και εκεί, ως πολυπολιτισμική οικογένεια, ανάμεσα στις άλλες σημαίες θα τους δώσουν να κρατήσουν και τη γαλανόλευκη.