Λένε ότι η πρώτη αγάπη είναι η πιο γλυκιά. Στις 14 Ιουνίου θα συμπληρωθούν τριάντα χρόνια από την πρώτη «επανάσταση» του ελληνικού μπάσκετ. Από την πρώτη «ανατριχίλα» του ελληνικού αθλητισμού σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Από τον πρώτο ιστορικό θρίαμβο ομαδικού αθλήματος, το οποίο μέχρι εκείνο το βράδυ ήταν άσημο, ενδιέφερε τη μειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων και ήταν απαρατήρητο στην ελληνική κοινωνία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Εμελλε το μπάσκετ, όμως, να βγάλει στους δρόμους τον ελληνικό λαό για να πανηγυρίσει την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Το πεπρωμένο του μπάσκετ έδειξε στην ελληνική κοινωνία, ότι παρά τις διαφορετικότητες των χαρακτήρων των παικτών, η επίτευξη του κοινού στόχου τους ενώνει και παραμερίζοντας τον εγωισμό, να φτάσουν μαζί στην κορυφή.
Οπως έκαναν στις 12 ημέρες που διήρκεσε το 27ο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του νεόκτιστου –τότε– Σταδίου «Ειρήνης και Φιλίας», οι «12 Θεοί του Ολύμπου», χαρακτηρισμός των ξένων ΜΜΕ για τη «χρυσή» επιτυχία των διεθνών παικτών, του προπονητή Κώστα Πολίτη και των συνεργατών τους. Τι και αν οι δύο «πριμαντόνες» της Εθνικής ομάδας, ο «χρυσοδάχτυλος» Νίκος Γκάλης και ο εμβληματικός αρχηγός και αλύγιστος Παναγιώτης Γιαννάκης δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις εκτός γηπέδου; Η λάμψη του χρυσού μεταλλίου «μαγνήτιζε» το βλέμμα τους και έκανε τον Γκάλη να κάνει δύο και τρία «σπασίματα» της μέσης για να πετύχει καλάθι ανάμεσα σε 4 παίκτες της πρώην Σ. Ενωσης, τον Γιαννάκη να αντέχει κάθε πόνο στις βουτιές που έκανε πάνω στο παρκέ και στην αλήστου μνήμης αγκωνιά του Τκατσένκο, τον «μπέμπη» Χριστοδούλου να παίζει μπάσκετ μπροστά από την εποχή του και τον Φασούλα να νικά στις «αερομαχίες» ψηλότερους και ογκωδέστερους αντιπάλους. Η μεγαλύτερη επιτυχία του «ευρωκόουτς» Κώστα Πολίτη, ήταν ο καταμερισμός των ρόλων κάθε παίκτη. Με αυτή την αγωνιστική συνείδηση και περίσσιο πάθος, αγωνίστηκαν ο Ανδρίτσος, ο Καμπούρης, ο Φιλίππου, ο Σταυρόπουλος, ο Ιωάννου, ο Ρωμανίδης, ο Λινάρδος και ο Καρατζάς.
«Τίποτα, τίποτα, δεν μας σταματά» τραγουδούσαν οι 15.000 Ελληνες στις κερκίδες του ΣΕΦ και μαζί τους, τα δέκα εκατομμύρια των συμπατριωτών μας σε κάθε γωνιά της χώρας. Ουδείς πίστευε πριν από την πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ, σαν αύριο στις 3 Ιουνίου 1987, ότι η Εθνική μπάσκετ, ύστερα από 12 νύχτες θα ήταν ο «Δαυίδ» που νίκησε όχι έναν, αλλά τους τέσσερις εκ των πέντε «Γολιάθ» της Ευρώπης (δις την πρώην Γιουγκοσλαβία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την πρώην Σ. Ενωση στον τελικό, ενώ ηττήθηκε μόνο από την Ισπανία).
Ο χρόνος είναι αμείλικτος στο πέρασμά του. Μπορεί να «ξεθωριάσει» αναμνήσεις θριάμβων ή να επουλώσει δυσάρεστες «πληγές» μνήμης. Για το Ευρωμπάσκετ του ’87, όμως, όλα μοιάζουν σαν να… τελείωσαν χθες.
«Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές» είναι ο χαρακτηριστικότερος στίχος για το έπος του ’87. Και ήρθαν άλλες εποχές, καλύτερες που διήρκεσαν 30 ολόκληρα χρόνια.
Εκείνη η Εθνική ομάδα, όμως, έγινε η επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων, γιατί ήταν πρωτοπόρος σ’ αυτό που πέτυχε, «έσπειρε» τη διάδοση του αθλήματος σε κάθε παιδί και γύρισε τον διακόπτη της μοίρας του ελληνικού μπάσκετ.