Ο δρόμος της… φωτιάς που οδηγεί στη χώρα των πάγων ήταν μακρύς για την εθνική μας ομάδα, αλλά το σημαντικό είναι ότι παραμένει ακόμα ανοικτός, έναν χρόνο και κάτι από το πρώτο της βήμα σ’ αυτό το δύσκολο ταξίδι.
Η τελική ευθεία στη διαδρομή της «γαλανόλευκης» για τα γήπεδα της Ρωσίας το καλοκαίρι του 2018 περνάει υποχρεωτικά από το Ζάγκρεμπ, με την Κροατία των τόσο μεγάλων αστέρων να προβάλει ως τελευταίο εμπόδιο για την τρίτη συνεχόμενη συμμετοχή της σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ψηλό εμπόδιο αναμφίβολα, αλλά όχι και ανυπέρβλητο, σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ζευγάρι, με αρκετές ιδιαιτερότητες και λογαριασμούς που διόλου απίθανο να μείνουν ανοικτοί έως το τελευταίο λεπτό. Θα λυθούν σε δύο διαδοχικές μονομαχίες μέσα σε τρεις μέρες, με το πρώτο παιχνίδι να διεξάγεται την ερχόμενη Πέμπτη 9/11 στο «Μάξιμιρ» του Ζάγκρεμπ και η ρεβάνς την επόμενη Κυριακή 12/11 στο «Γ. Καραϊσκάκης» στον Πειραιά. Το έπαθλο ονειρεμένο: ο νικητής του ζευγαριού θα είναι μία από τις 32 ομάδες που θα ζήσουν με τα μάτια ανοικτά τη μεγάλη εμπειρία του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 στη Ρωσία.
Ελλάδα και Κροατία διαθέτουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: έχουν το απόλυτο στα πλέι οφ των μεγάλων διοργανώσεων. Η Εθνική μας μετρά δύο διαδοχικές προκρίσεις σε ισάριθμες προσπάθειες για τα Παγκόσμια Κύπελλα της Ν. Αφρικής (κόντρα στην Ουκρανία) και της Βραζιλίας (απέναντι στη Ρουμανία), ενώ οι Κροάτες έχουν επιβιώσει και τις τέσσερις φορές που χρειάστηκε να δώσουν μπαράζ, δύο εκ οποίων έκριναν την πρώτη και την τελευταία τους συμμετοχή σε Μουντιάλ. Το 1998 είχαν αποκλείσει την Ουκρανία για να κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση στη Γαλλία όπου κατέκτησαν την 3η θέση, ενώ για να πάνε στη Βραζιλία το 2014, χρειάστηκε να αποκλείσουν στα πλέι οφ την Ισλανδία. Στην τελική φάση αυτής της διοργάνωσης δεν είχαν καλή πορεία όπως η Εθνική μας, η οποία είχε φτάσει μια ανάσα πριν από την προημιτελική φάση, χάνοντας την πρόκριση στα πέναλτι από την Κόστα Ρίκα. Ποια από τις δύο θα διευρύνει το επιτυχημένο της σερί και ποια θα το δει να παίρνει τέλος, είναι ένα δύσκολο στοίχημα κι ας μοιάζει να υπάρχουν αποστάσεις.
Η Κροατία έχει πιο λαμπερά ονόματα που παίζουν σε κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, ενώ η Ελλάδα έχει λιγότερο προβεβλημένους παίκτες αλλά περισσότερο μέταλλο ως ομάδα. Αστέρες του επιπέδου του Μόντριτς της Ρεάλ, του Ράκιτιτς της Μπαρτσελόνα, του Μάντζουκιτς της Γιουβέντους ή του Κάλινιτς της Μίλαν δεν τους διαθέτει η Εθνική μας· έχει όμως πολύ πιο ισχυρή προσωπικότητα ως ομάδα, ένα σύνολο που το «εμείς» τιθασεύει το «εγώ» το οποίο πάμπολλες φορές έχει πληγώσει τους πιο ταλαντούχους Κροάτες. Αν ζυγίζει κάποιος τα ονόματα, η Κροατία μοιάζει να υπερτερεί εύκολα, αλλά επειδή ό,τι λάμπει δεν είναι απαραίτητα χρυσός, η Ελλάδα δείχνει ικανή να ισορροπήσει την παρτίδα και να την πάρει. Διόλου τυχαίο που οι Κροάτες στο σύνολό τους δεν την ήθελαν αντίπαλο στα πλέι οφ και προτιμούσαν ξεκάθαρα οποιαδήποτε άλλη από τις υπόλοιπες τρεις υποψήφιες.
Η προϊστορία, άλλωστε, αυτό φανερώνει: σε έξι παιχνίδια, η Ελλάδα έχει δύο νίκες, η Κροατία μία, ενώ προέκυψαν και τρεις ισοπαλίες, απολογισμός που δεν είναι υπέρ της φαινομενικά πιο λαμπερής ομάδας.
«Αγκάθι» σ’ αυτή τη μονομαχία είναι οι εντάσεις που επικρατούν συχνά όταν κροατικές ομάδες αντιμετωπίζουν ελληνικές είτε σε εθνικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Είναι ο λόγος που με κοινή απόφαση των δύο ομοσπονδιών απαγορεύθηκε η μετακίνηση φιλάθλων, κόντρα στην πολιτική της FIFA να γίνονται οι αγώνες με την παρουσία οπαδών και των δύο αντιπάλων. Δύσκολη η απόφαση για ματς τέτοιας κρισιμότητας και επιπέδου, αλλά αναγκαία για να μην μπει κανείς ανεγκέφαλος στον «πειρασμό» να νομίζει ότι η ελληνοκροατική ποδοσφαιρική μονομαχία μπορεί να κριθεί έξω από τον αγωνιστικό χώρο…