Μεγάλο θέμα με τη μικρή παρουσία Βρετανών προπονητών στην Πρέμιερ Λιγκ έχει προκύψει στην Αγγλία το τελευταίο διάστημα.
Μεγάλες ομάδες όπως Μάντσεστερ Σίτι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Αρσεναλ, Τσέλσι και Τότεναμ έχουν εμπιστευτεί ξένους προπονητές. Σε αυτές έρχονται να προστεθούν οι Νιούκαστλ, Γουότφορντ, Λέστερ, Χάντερσφιλντ και Σαουθάμπτον.
Το νούμερο είναι μεγάλο –11 ομάδες σε σύνολο 20–, ειδικότερα αν συνυπολογίσουμε ότι 22 προπονητές από το εξωτερικό εργάζονται συνολικά στις τέσσερις επαγγελματικές κατηγορίες της Αγγλίας (έντεκα στη Πρέμιερ Λιγκ, επτά στην Τσάμπιονσιπ και τέσσερις στη League One), οι οποίες απαριθμούν συνολικά 92 σωματεία. Αρκετοί θεωρούν ότι το πρόβλημα δεν έχει να κάνει μόνο με την «εισαγωγή προπονητών», αλλά και με το γεγονός ότι ο μέσος όρος ηλικίας των Βρετανών προπονητών στις επαγγελματικές κατηγορίες είναι υψηλός.
Στην Πρέμιερ Λιγκ μόνο ο Εντι Χόου της Μπόρνμουθ είναι κάτω από 40, στην Τσάμπιονσιπ εργάζονται μόλις πέντε νέοι Βρετανοί τεχνικοί, με το νούμερο να ανεβαίνει ελάχιστα σε League One (έξι) και League Two (οκτώ).
Χαρακτηριστικό είναι ότι την τελευταία πενταετία από τις σχολές προπονητών της αγγλικής ομοσπονδίας πέρασαν περίπου 1.300 άτομα, όμως δεν υπήρξε κάποιο ταλέντο για να πάρει την ευκαιρία και να ξεχωρίσει.
Σε αυτό φαίνεται πως δεν έχει συντελέσει μόνο η παρουσία προπονητών όπως ο Μουρίνιο, ο Κλοπ, ο Βενγκέρ, ο Κόντε και ο Γκουαρντιόλα, αλλά και το γεγονός ότι μεγάλοι σε ηλικία Βρετανοί τεχνικοί χωρίς πρόσφατες επιτυχίες (Μόγιες, Αλαρντάις, Χόντγκσον) παίρνουν πολλές ευκαιρίες από συλλόγους, με αποτέλεσμα αρκετοί να θεωρούν ότι οι νέοι Βρετανοί προπονητές αντιμετωπίζονται ως «προϊόν δευτέρας διαλογής».