Η ΑΕΚ, με τον προπονητή της να παίρνει ό,τι μπορούν να προσφέρουν οι παίκτες του, πέρασε στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ, επιτυγχάνοντας τον στόχο της. Ο Ολυμπιακός, που είχε πετύχει τον… οικονομικό δικό του, προκρινόμενος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, αποχαιρέτησε την Ευρώπη.
Με αυτό το σκεπτικό μπορούν να θεωρηθούν επιτυχημένες και οι δύο ομάδες μας. Γιατί, αν περνούσε ο Ολυμπιακός, θα ήταν ένα «θαύμα» που θα άγγιζε αυτό του… 2004 της Εθνικής, ενώ αν είχε αποκλειστεί η ΑΕΚ, με αντιπάλους τη Ριέκα και την Αούστρια, τότε θα ήταν αποτυχία. Τελικά, πήραμε αυτό που αξίζουμε στο ποδόσφαιρο, ως χώρα.
Διότι, με ένα πρωτάθλημα που… απλά διεξάγεται, με ΠΑΕ που ψυχορραγούν οικονομικά και με επενδυτές να μην υπάρχουν, είναι πλέον δεδομένο πως, χρόνο με τον χρόνο, οι ευρωπαϊκές επιτυχίες μας, σε επίπεδο ομάδων, θα μειώνονται. Και φυσικά, αυτόν τον κατήφορο θα τον ακολουθήσει και η Εθνική μας.
Θα αναρωτηθείτε, «καλά δεν υπάρχει τρόπος αναστροφής αυτής της πορείας;». Και βέβαια υπάρχει. Αρκεί οι παράγοντες να μην κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και να μην πουλάνε στους οπαδούς τους φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και σε αυτό πρέπει να συνδράμει και ο αθλητικός Τύπος, ενθυμούμενος ποιο είναι το καθήκον του και όχι ποιο το συμφέρον του.
Αν πάψει, επιτέλους, να αποτελεί, στην πλειονότητα, το φερέφωνο των αφεντικών των ομάδων και επιστρέψει στην καλώς εννοούμενη κριτική, τότε κι αυτά θα αναγκαστούν να πουν την αλήθεια στον κόσμο. Δηλαδή, πως πρέπει να κάνει υπομονή, για να δημιουργηθούν επιτέλους ομάδες που θα έχουν γερά θεμέλια και δεν θα στηρίζονται σε «ποδοσφαιριστές αεροδρομίου».