Στον αθλητισμό ο θρίαμβος από την ταπείνωση απέχει ελάχιστα (οι παλαιότεροι, θα θυμούνται τη… μέτρηση του Νίκου Σαργκάνη). Οπως και οι δοξασίες, από το ανάθεμα. Αυτά τα βίωσε εφέτος στο πετσί της η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Ειδικά κατά τη διάρκεια του μαραθωνίου της Ευρωλίγκας. Μεγάλες νίκες και ύμνοι, αντίστοιχες ήττες και ύβρεις κατά ριπάς. Από ΜΜΕ και οπαδούς της. Οι αναλύσεις και το γιατί χάθηκε η ευρωπαϊκή χρονιά για τους «ερυθρόλευκους» είναι έργο αυτών που γνωρίζουν τα πάντα…
Το θέμα είναι το πώς θα στηριχθεί αυτό το σύνολο που εξακολουθεί να διαθέτει τον καλύτερο κορμό, από Ελληνες παίκτες και προπονητή. Και αυτό πρέπει να γίνει πρωτίστως από τη διοίκησή του. Θα ήταν άδικο να ριχθεί στην πυρά ο Σφαιρόπουλος. Γιατί δεν μπορώ να δεχθώ πως όταν κερδίζει είναι έργο των παικτών του και όταν χάνει φταίει αυτός. Πιθανόν, η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση. Και αυτήν πρέπει να αναζητήσουν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι.
Το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο, που χρειάζονται χρόνια για να φτιάξεις ένα σύνολο. Ούτε ο ανταγωνισμός είναι τέτοιος στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Και το βασικότερο, η καλύτερη ομάδα σε δέκα παιχνίδια με ασθενέστερη αντίπαλο θα πάρει τα οκτώ. Οπότε, μπορεί η επιστροφή της ομάδας να είναι άμεση στο επόμενο φάιναλ φορ.
Αρκεί με καθαρό μυαλό και όχι άμεσα να μάθουν όλοι στον Πειραιά από τα λάθη τους. Να μην παρασυρθούν από αυτούς που έχουν συμφέρουν να διωχθούν όλοι και να έρθουν άλλοι στη θέση τους. Και το βασικότερο, ο κόσμος να δείξει την εμπιστοσύνη του σ’ αυτήν την ομάδα, που του χάρισε πολλές συγκινήσεις και τον έκανε να νιώσει υπερηφάνεια. Η αγνωμοσύνη του Τύπου –που εκμεταλλεύθηκε τις επιτυχίες– και των οπαδών θα είναι πολύ πιο οδυνηρό χτύπημα για προπονητή, παίκτες και διοίκηση, από αυτό που δέχθηκαν στα πλέι οφ.