Η μεγαλύτερη αλλαγή για τη Βραζιλίας στο φετινό Μουντιάλ δεν έχει να κάνει με τις επιδόσεις της στο γήπεδο, ούτε με τη στολή της. Αλλά με τα ονόματα των παικτών της.
Για πρώτη φορά από το 1974, όλοι οι παίκτες της Βραζιλίας είναι γνωστοί όχι με το χαϊδευτικό τους αλλά με το κανονικό τους όνομα.
Έτσι αυτή τη χρονιά δεν θα βρει κανείς Τοστάο (μικρό νόμισμα στα πορτογαλικά), ούτε ονόματα υπερηρώων (Χουλκ ) ούτε ονόματα από τους επτά νάνους (Ντούνγκα ή Ντοπέι)
Αντ’ αυτών οι παίκτες της Βραζιλίας εμφανίζονται με ονόματα κανονικά, δηλαδή, Φρεντ, Ντάγκλας ή Μαρσέλο, ονόματα που θα μπορούσε κανείς να συναντήσει σε ένα λογιστικό γραφείο στο Λονδίνο.
Ο αργός θάνατος των βραζιλιάνικων χαϊδευτικών ονομάτων έχει μια εξήγηση: Το ποδόσφαιρο γίνεται περισσότερο εταιρικό προϊόν και χάνει μέρος της ανατρεπτικότητας, της ασέβειά του, δηλώνει ο Μάρβιο ντος Ανχος , αθλητικογράφος για την εφημερίδα «Ο Globo» του Ρίο ντε Τζανέϊρο.
Από πολύ μικροί σε ηλικία , οι παίκτες στοχεύουν τώρα να γίνουν προϊόν. Και αυτό καθιστά πολύ δυσκολότερο να υιοθετήσουν ένα όνομα που παραπέμπει σε μέλος του σώματος (όπως Μπιγκόντ δηλαδή μουστάκι), εθνικότητα (ο Αλεμάο είχε βαπτισθεί» έτσι δηλαδή Γερμανός, επειδή ήταν γαλανομάτης και ξανθός) ή χρώμα (ο Μπράνκο, δηλαδή «λευκός», είχε πάρει το προσωνύμιο επειδή ήταν ο μόνος λευκός σε μια ομάδα όπου κυριαρχούσαν οι Αφρο-Βραζιλιάνοι).
«Οι ατζέντηδες και οι μάνατζερ των ποδοσφαιρικών ομάδων αποτρέπουν τους παίκτες από το να χρησιμοποιούν τα χαϊδευτικά τους», προσθέτει ο Ντος Ανχος.
«Αν το όνομά σου είναι Χουλκ τότε όλοι σε βλέπουν πράσινο, ό,τι δηλαδή δηλώνει το όνομά σου. Το να τους αποτρέπουν να χρησιμοποιούν τέτοια ονόματα είναι λοιπόν ένας τρόπος να ουδετεροποιούν κάθε ειρωνικό ή γραφικό στοιχείο και να τους κάνει να φαίνονται πιο σοβαροί».
Εάν η σοβαρότητα έπαιζε κάποιο ρόλο στα χρόνια που πέρασαν, η ιστορία του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου θα ήταν πολύ διαφορετική.
Έτσι, αντί για Πελέ, ένα όνομα χωρίς κάποια παραδήλωση, το οποίο ο θρύλος του ποδοσφαίρου είχε επιλέξει από την παιδική του ηλικία, η ιστορία του ποδοσφαίρου θα ήταν γεμάτη από κάποιον Εντσον Αραντες ντο Νασιμέντο. (το κανονικό όνομα του… Πελέ)
Ο άλλος μεγάλος θρύλος ο Γκαρίντσα, που πήρε το όνομά του από ένα πολύ που αγαπούσε πολύ, θα είχε μείνει στην ιστορία ως Μάνουελ ντος Σάντος, ένα όνομα τόσο κοινό στη Βραζιλία όσο το John Smith στην Αγγλία
Και αντί να φωνάζουν συνθήματα για τον Ζίκο, οι οπαδοί της Βραζιλίας θα έπρεπε να πλέκουν στιχάκια για τον Αρθουρ Αντούνες Κοϊμπρα.
Οι οπαδοί της Βραζιλίας μπορεί να μην ενδιαφέρονται για το πως αποκαλούνται οι παίκτες τους -ειδικά σε περίπτωση που θα κερδίσουν το Μουντιάλ για έκτη φορά στην ιστορία τους και πολλοί από τους ξένους θεατές ούτε που θα έχουν παρατηρήσει τη διαφορά
Όμως η εξουδετέρωση των ψευδωνύμων έχει αφαιρέσει αρκετό χρώμα από το πιο ζωηρό ποδοσφαιρικό έθνος», σχολιάζει ο Ντος Ανχος: «Φαίνεται ότι το παιχνίδι αρχίζει να χάνει λίγη από την πλάκα του».