Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας μπήκε στην τελική του ευθεία. Μία διοργάνωση που μπορεί να θεωρηθεί άκρως επιτυχημένη από οργανωτικής πλευράς, προσέλευσης και συμμετοχής κόσμου, αλλά και συναρπαστικών αναμετρήσεων. Με αρκετές ανατροπές και ακόμα περισσότερες εκπλήξεις. Αυτά μαζί με… άλλα ανακήρυξαν το ποδόσφαιρο σε «βασιλιά» των ομαδικών αθλημάτων.
Αυτά τα «άλλα» έχουν λείψει από τα μεγαλοπρεπή γήπεδα της Ρωσίας. Ποια είναι; Πρώτα η τέχνη και η φαντασία. Τα έχουν αντικαταστήσει η δύναμη και η οργάνωση. Σχεδόν σε όλα τα ματς, ακόμα και στα νοκ άουτ, κυριάρχησε η σκοπιμότητα.
Ομως, στη διοργάνωση αυτή αποδείχθηκε πως χάθηκε οριστικά και η «αγωνιστική ταυτότητα» των εθνικών ομάδων. Οχι μόνο των ευρωπαϊκών, αλλά ακόμα κι αυτών της Λατινικής Αμερικής. Για τις πρώτες αιτία είναι η παγκοσμιοποίηση και οι μετανάστες από τις πρώην αποικίες και τις βαλκανικές χώρες προς αυτές της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Η επιβεβαίωση γίνεται με μια γρήγορη ματιά στις συνθέσεις των Γερμανίας, Βελγίου, Γαλλίας, Ελβετίας και άλλων.
Οσο για τους λαξευτές της «στρογγυλής θεάς», Λατινοαμερικανούς; Κι αυτοί έχασαν τη «μαγεία» τους, αφού οι περισσότεροι, αγωνιζόμενοι σε ευρωπαϊκούς συλλόγους, μπολιάστηκαν με τον δυναμισμό. Οι ατομικές προσπάθειες χάθηκαν λόγω της ομαδικότητας. Και μαζί μ’ αυτές τελείωσε και η ανάδειξη νέων, αυθεντικών ταλέντων που βλέπαμε στα προηγούμενα Παγκόσμια Κύπελλα.
Το μόνο «καινούργιο αστέρι» που εμφανίστηκε στη Ρωσία είναι το VAR. Που ακόμα κι αυτό, μπορεί ώς έναν βαθμό να εξαλείφει τις αδικίες, προσθέτει όμως άλλη μία «τεχνική», που πιστεύω –σε βάθος χρόνου– θα αποβεί εις βάρος του ποδοσφαίρου, που το απρόβλεπτό του βασίζεται στο ανθρώπινο λάθος και όχι στο αλάθητο του… play station.