Οι ύμνοι του παγκοσμίου μπάσκετ για την εκκωφαντική νίκη – πρόκριση της Γαλλίας στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και ταυτόχρονα τα καυστικά και δικαιολογημένα σχόλια για την παταγώδη αποτυχία της οικοδέσποινας Ισπανίας, συνθέτουν το σκηνικό της επόμενης ημέρας του προημιτελικού που έγραψε ιστορία και θα μνημονεύεται ιδιαίτερα τα επόμενα χρόνια. Οι «τρικολόρ», ακόμα και χωρίς τον ηγέτη και μεγαλύτερο σταρ τους, Τόνι Πάρκερ, τίμησαν τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης που κατέκτησαν πέρυσι στη Λουμπλιάνα και απέδειξαν ότι η επιμονή που είχαν στην εξαγωγή των καλύτερων παικτών τους στο ΝΒΑ, δικαιώθηκε, έστω και με καθυστέρηση.
Το γαλλικό μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο δεν διαθέτει την αίγλη των δεκαετιών του ‘80 και του ‘90, ενώ και η εκπροσώπηση στην Ευρωλίγκα και στο Γιούρο Καπ είναι ισχνή. Το γαλλικό πρωτάθλημα δεν φημίζεται για την ποιότητά του, καθώς οι κορυφαίοι γηγενείς παίκτες έχουν σταδιοδρομήσει με προγραμματισμό, ύστερα από την ενηλικίωσή τους σε αμερικανικά κολέγια ή απευθείας σε ομάδες του ΝΒΑ, ενώ παράλληλα οι Αμερικανοί και κοινοτικοί παίκτες των γαλλικών ομάδων, σε ελάχιστες περιπτώσεις είναι πρώτης κατηγορίας.
Η Εθνική Γαλλίας, όμως, ακολούθησε διαφορετικό δρόμο στελέχωσης και η δυναμική της στηρίχτηκε στους εξαγώγιμους παίκτες στο ΝΒΑ, με κορυφαίο τον Πάρκερ. Μπορεί η «επανάσταση» του γαλλικού μπάσκετ να άρχισε, ύστερα από αρκετές αποτυχίες, όπως η ήττα από την Ελλάδα στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005, και αρχής γενομένης από το ασημένιο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό του 2011, οι «τρικολόρ» πρωταγωνιστούν και σε διάστημα ενός χρόνου προκάλεσαν διπλό σοκ στους υπερόπτες και αλαζονικούς Ισπανούς. Στο περσινό Ευρωμπάσκετ η Γαλλία νίκησε την Ισπανία στον ημιτελικό και στο φετινό Μουντομπάσκετ, την απέκλεισε έναν γύρο νωρίτερα, στα προημιτελικά.
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα του γαλλικού μπάσκετ ήταν η απώλεια ταλαντούχων παικτών στις ηλικίες από 14 έως 20 ετών. Η δουλειά που γίνεται στις ομάδες, δεν δίνει την ανάλογη και κατάλληλη συνέχεια και εξέλιξη. Στο ΝΒΑ οι Γάλλοι παίκτες τελειοποίησαν τα βασικά στοιχεία τους και απέκτησαν φιλοσοφία κορυφαίου ανταγωνισμού.
«Ο Πάρκερ ήταν το παράδειγμα που ακολούθησαν ο Ντιαό, ο Μπατούμ και oι νεότεροι Φουρνιέ και Γκομπέρ» υποστηρίζει ο Αρνό Λεκόμτ της γαλλικής εφημερίδας «Εκίπ» που παρομοίασε τους Γάλλους διεθνείς με «γίγαντες» στην πρώτη σελίδα της και χαρακτήρισε τη νίκη στον προχθεσινό προημιτελικό, ως «τη μεγαλύτερη του γαλλικού μπάσκετ».
«Ο Βινσέντ Κολέ ανέλαβε το 2009 και η παρουσία του στον πάγκο έχει αποδειχτεί καθοριστική, κυρίως για την ψυχολογία της Εθνικής και την καθοδήγησή της σε καθοριστικά παιχνίδια. Υπάρχουν δύο μεγάλα οφέλη γι’ αυτή την Εθνική ομάδα, εκτός από τη νίκη κόντρα στους Ισπανούς. Πρώτον, ότι όχι μόνο "ζει", αλλά πρωταγωνιστεί και χωρίς τον Πάρκερ. Δεύτερον, ότι δεν σταματά στον αποκλεισμό της Ισπανίας, αλλά στοχεύει σε μετάλλιο και θα θεωρηθεί αποτυχία αν δεν το πάρει», καταλήγει ο Γάλλος συνάδελφος και ενώ ο Πάρκερ επιβεβαίωσε τα τελευταία λόγια του, με το μήνυμα που έστειλε στους συμπαίκτες του: «Η σκέψη μου είναι μαζί σας. Τώρα, πάμε για μετάλλιο!».
Στην Ισπανία, η 10η Σεπτεμβρίου αποτελεί «αποφράδα μέρα» για το μπάσκετ και η απογοήτευση είναι διάχυτη σε όλους τους φιλάθλους που είχαν εμπιστευτεί την καλύτερη φουρνιά παικτών και προσδοκούσαν τον τελικό με τους Αμερικανούς. Σύσσωμος ο ισπανικός Τύπος επιρρίπτει ευθύνες στον προπονητή, Χουάν Αντόνιο Ορένγκα, τον οποίο εμπιστεύτηκε η ομοσπονδία. Ο Ορένγκα δεν κατάφερε να διαχειριστεί μια πλειάδα από παίκτες – σταρ, ενώ ο Πάου Γκασόλ και ο Ναβάρο διαμήνυσαν ότι δύσκολα θα συνεχίσουν στην Εθνική.
«Η πιο αποτυχημένη νύχτα του ισπανικού μπάσκετ» αναφέρει το πρωτοσέλιδο της «Marca», ενώ η «Εl Mundo Deportivo» έγραψε: «Εσβησε το όνειρο».