Νέο μοντέλο μπάσκετ προχωρώντας, κυρίως, σε μερική αναγκαστική ανανέωση στους διεθνείς παίκτες, υπό την καθοδήγηση ή όχι του Φώτη Κατσικάρη, περιλαμβάνει το πλάνο που έχει αρχίσει να επεξεργάζεται η διοίκηση της ΕΟΚ για την επόμενη ημέρα της Εθνικής, αναλύοντας, ταυτόχρονα, όλα τα συμπεράσματα από την κατάκτηση της 5ης θέσης στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ.
Η επίτευξη του ελάχιστου στόχου που είχε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στην τελική φάση της διοργάνωσης, στη Λιλ, με την εξασφάλιση του δικαιώματος διεκδίκησης της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, αποτελεί την πρόκληση του επόμενου καλοκαιριού της Εθνικής. Το μέγιστο ζητούμενο, όμως, θα είναι η σύνθεση των διεθνών παικτών και το αγωνιστικό μοντέλο που θα παρουσιάσουν στο ένα εκ των τριών προολυμπιακών τουρνουά που θα γίνουν, ενώ σε δεύτερη μοίρα βρίσκεται ο απαραίτητος συνδυασμός της προπονητικής φιλοσοφίας και του προσώπου που θα συμφωνήσει να την εφαρμόσει, εξετάζοντας το έμψυχο δυναμικό που θα έχει στη διάθεσή του τον Ιούνιο του 2016.
Δέκα χρόνια μετά την κατάκτηση του δεύτερου χρυσού μεταλλίου στην ιστορία της Εθνικής Ανδρών, σε συνδυασμό με την αποχώρηση του Βασίλη Σπανούλη και με την πιθανότατη ακολουθία του Νίκου Ζήση στον ίδιο δρόμο «αποχαιρετισμού», η συγκεκριμένη γενιά παικτών θα έχει, πλέον, τον Γιάννη Μπουρούση ως τελευταίο εκπρόσωπό της. Στην περίπτωση του αρχηγού της Εθνικής, Νίκου Ζήση, η οριστική απόφασή του θα ανακοινωθεί εν ευθέτω χρόνω και σε κατ’ ιδίαν συνάντηση με τους διοικητικούς υπεύθυνους της ομοσπονδίας.
Τα δεδομένα δεν αλλάζουν για τη συγκρότηση της επόμενης εθνικής ομάδας και εφόσον θεωρηθεί βέβαιη η διάθεση συμμετοχής των Καλάθη, Κουφού, Αντετοκούνμπο και Πρίντεζη.
Η «φουρνιά» των 90άρηδων που ήταν η «οπισθοφυλακή» της ελληνικής ομάδας, μέχρι και το Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας, θα βρεθεί στην πρώτη… γραμμή, επωμιζόμενη την ευθύνη και τη δύσκολη αποστολή της επιστροφής στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Η πεντάδα των ταλαντούχων παικτών που έχει, πλέον, ξεχωρίσει από την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Εθνική Νέων του 2009 (Σλούκας, Μάντζαρης, Παπανικολάου, Γιάνκοβιτς, Παππάς) θα κληθεί να αποδείξει ότι διαθέτει και ισχυρή προσωπικότητα –όπως είχε συμβεί με τους προκατόχους τους– για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις. Για να μην υπάρξει, δηλαδή, «κενό», όπως συνέβη στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου μετά την αποχώρηση των «τοτέμ» της που διέγραψαν πορεία λαμπρών διακρίσεων στην τελευταία δεκαετία.
Η ανανέωση της Εθνικής θα προχωρήσει και σε μεγαλύτερο ηλικιακό βάθος, με τους γεννηθέντες του 1994, από τη φουρνιά των οποίων οι Παπαπέτρου και Αγραβάνης έχουν τις μεγαλύτερες προοπτικές. Ευκαιρία συμμετοχής και συνάμα πρόκληση διάκρισης θα λάβουν ανάλογα με την αγωνιστική πρόοδό τους οι δύο πρωταγωνιστές της Εθνικής Εφήβων (U18) Xαραλαμπόπουλος και Παπαγιάννης, που στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης στον Βόλο.
Το νέο εγχείρημα της Εθνικής θα είναι εξαρχής δύσκολο, καθώς δεν θα πάψει η πίεση του αποτελέσματος και της μεγαλύτερης δυνατής διάκρισης που δεν επιτεύχθηκε στην προηγούμενη, «άγονη» εξαετία και αποτέλεσε το αρνητικό κομμάτι της «κληρονομιάς» που άφησε η προηγούμενη γενιά. Το μεγάλο στοίχημα του προπονητή της Εθνικής που θα την καθοδηγήσει στο προολυμπιακό τουρνουά, θα είναι η δημιουργία της κατάλληλης χημείας των «παλιών» και «νέων» παικτών, σε συνδυασμό με την επίτευξη υψηλών στόχων.
Γιατί, αν η εθνική ομάδα, γυρίζοντας «σελίδα» και χαράσσοντας νέα εποχή, επανεμφανιστεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες, οκτώ χρόνια μετά την τελευταία παρουσία της στο Πεκίνο, το «βάπτισμα πυρός» των νέων προσώπων της σε Ολυμπιακούς Αγώνες θα ισοδυναμεί με την κατάκτηση μεταλλίου σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, που της έχει λείψει τόσο πολύ…
Σαρωτικοί Ισπανοί σε όλα τα επίπεδα
Η σχολή του ισπανικού μπάσκετ μπορεί να χρειάστηκε δύο και πλέον δεκαετίες (παρενθέσεις το ασημένιο μετάλλιο του 1983 και το χάλκινο του 1991) και έξι χαμένους τελικούς σε διάστημα 60 ετών, για να δικαιώσει το αναπτυξιακό μοντέλο της, αλλά το έπραξε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο στην τελευταία δεκαετία. Η εθνική ανδρών Ισπανίας έκανε… συλλογή μεταλλίων όλων των αποχρώσεων σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, καθώς και σε Ολυμπιακούς Αγώνες και έχει καταστεί η κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη, βλέποντας μόνο την… πλάτη των Αμερικανών στην παγκόσμια κατάταξη της FIBA.
Το ισπανικό μπάσκετ είναι πρωτοπόρο στις κορυφαίες διακρίσεις του αθλητισμού της χώρας και στη γενικότερη έξαρση και διάρκεια παρόμοιων επιτυχιών από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, αλλά και σε ατομικά αθλήματα, όπως είναι το τένις με τον Ραφαέλ Ναδάλ και στη F1, με τις «πιλοτικές» επιδόσεις του Φερνάντο Αλόνσο (2 παγκόσμιοι τίτλοι, 2005, 2006 με τη Ρενό). Ο κορυφαίος Ισπανός τενίστας (14 κατακτήσεις τουρνουά Γκραν Σλαμ) πανηγύρισε στον τελικό του 39ου Ευρωμπάσκετ μαζί με τους συμπατριώτες του το τρίτο χρυσό μετάλλιο σε διάστημα έξι ετών (2009, 2011, 2015). Στην τροπαιοθήκη τους υπάρχουν δύο ασημένια μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 και του 2012, όταν ηττήθηκαν από την Ντριμ Τιμ των ΗΠΑ, καθώς και ένα χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο του 2006.
«Πρόκειται για μια αξέχαστη γενιά σπουδαίων παικτών», είπε ο Ναδάλ για τους νέους πρωταθλητές Ευρώπης, οι οποίοι καθοδηγήθηκαν στις μεγαλύτερες επιτυχίες τους από τον Ιταλό Σέρτζιο Σκαριόλο. Κι αν το ισπανικό μπάσκετ έχει δημιουργήσει «δυναστεία» στην Ευρώπη, παρόμοια υπερηφάνεια έχουν και οι διεθνείς ποδοσφαιριστές της «La Roja». Πρωταθλητές κόσμου (2010) και Ευρώπης την τελευταία οκταετία (2008, 2012), οι «φούριας ρόχας» πιστοποιούν, μαζί με το μπάσκετ, την αθλητική παιδεία που έχουν στα δύο κορυφαία ομαδικά αθλήματα.