Δεν είναι ένας… διάττοντας αστέρας, αλλά ένας Αποσπερίτης. Μόλις στην τρίτη του χρονιά στην Α1, το Λαύριο έκανε την καλύτερή του σεζόν (6η θέση κανονική διάρκεια), μπήκε για δεύτερη φορά στα πλέι οφ και διεκδικεί ακόμα και μια έξοδο στην Ευρώπη. Τι είναι αυτό, όμως, που… λείπει;
Η ομάδα της νοτιοανατολικής Αττικής ιδρύθηκε το 1990 και μετά 12 χρόνια στα τοπικά, ανέβηκε στις εθνικές κατηγορίες. Υστερα από ισάριθμα χρόνια σε Γ΄, Β΄ και Α2, βρέθηκε στην Basket League, μετά την κατάκτηση της 3ης θέσης στο δεύτερο τη τάξει πρωτάθλημα και όταν ο ΚΑΟΔ αποχώρησε οικειοθελώς από τη μεγάλη κατηγορία (2015-16). Πρωταγωνιστές σε όλη αυτή τη διάρκεια οι Γιάννης Κακιούζης, Σάκης Γιαννακόπουλος και Νίκος Ψυλέας.
Την πρώτη χρονιά στην Α1 οι άνθρωποι του συλλόγου βάδιζαν σε άγνωστα μονοπάτια και ήρθε η νίκη μέσα στην Πυλαία επί του ΠΑΟΚ, τρεις αγωνιστικές από το τέλος, για να ανανεώσει το ραντεβού με τα «μεγάλα σαλόνια». Η είσοδος την επόμενη χρονιά στα πλέι οφ ήταν το βήμα παραπάνω, για να ακολουθήσει η φετινή ονειρική σεζόν. Σπινθηροβόλο και λαμπερό, όπως ακριβώς η κουκουβάγια που το συμβολίζει, το Λαύριο έκανε μεγάλες νίκες (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, κόντραρε Παναθηναϊκό στην παράταση, 120-118), με τον Χρήστο Σερέλη να είναι ο αρχιμάστορας εδώ και 14 χρόνια. Αποτέλεσμα, οι άνθρωποί του να ονειρεύονται ακόμα και τη συμμετοχή σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Το «value for money» τείνει να γίνει… μότο του συλλόγου. Η διορατικότητα του Ελληνα προπονητή στους ξένους παίκτες δεν αυξάνει τις μετοχές μόνο της ομάδας, αλλά και των ίδιων των παικτών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι Κρουμπάλι, Πάντερ, Μπολντς, Γιανγκ, Εβανς, με αποκορύφωμα τον Μουρ, που διεκδικεί το βραβείο MVP της φετινής σεζόν.
Το «δεν μπορώ να φανταστώ το Λαύριο χωρίς τον Σερέλη» που έχει πει και ο Γιάννης Ψαρράκης, άλλωστε, τα λέει όλα. Ο πρόεδρος της ομάδας, που μετέτρεψε την «τρέλα και την άγνοια» σε «άμιλλα – αθλητικό ιδεώδες – σκληρή προσπάθεια» είναι ο μόνος άνθρωπος που στηρίζει με χρήμα και αγάπη το μεράκι του, έχοντας βέβαια κι ένα χορηγικό πλάνο, που περιλαμβάνει περίπου 25… συμπαίκτες.
Οι κάτοικοι του Λαυρίου έχουν να περηφανεύονται για το καμάρι τους, οι επιτυχίες της ομάδας προσελκύουν όλο και περισσότερα παιδιά στις ακαδημίες, ωστόσο την ίδια στιγμή ο σύλλογος μοιάζει και «αποκλεισμένος». Με τις εγκαταστάσεις να είναι θεωρητικά εντός Αττικής, αλλά κυριολεκτικά εκτός, η στήριξη έρχεται σχεδόν αποκλειστικά από την τοπική κοινωνία.
Για να μη σβήσει αυτό το «αστέρι» και να σταθεί δίπλα στα υπόλοιπα, θα πρέπει η σοφία των ανθρώπων να συνδυαστεί με το πάντα νοικοκυρεμένο αλλά και αυξημένο μπάτζετ, επενδύοντας ταυτόχρονα σε έναν ελληνικό κορμό.