Γιασίν Μπουνού, γεννημένος στον Καναδά. Ασράφ Χακίμι γεννημένος στη Μαδρίτη. Νουσάιρ Μαζραουί, γεννημένος στην Ολλανδία. Ρομέν Σάις, γεννημένος στη Γαλλία. Σοφιάν Αμραμπάτ γεννημένος στην Ολλανδία. Σελίμ Αμαλάχ γεννημένος στο Βέλγιο, Σοφιάν Μπουφάλ γεννημένος στη Γαλλία, Βαλίντ Σεντιρά γεννημένος στην Ιταλία. Χακίμ Ζιγές γεννημένος στην Ολλανδία.
Είναι οι εννιά από τους παίκτες που χρησιμοποίησε ο Ουαλίντ Ρεγκραγκί (γεννημένος στη Γαλλία) στον αγώνα – σταθμό του Μαρόκου, κόντρα στην Ισπανία.
Είναι οι συντελεστές της πρωτόγνωρης επιτυχίας μιας ποδοφαιρικής ομάδας ξενιτεμένων (όλοι οι παίκτες αγωνίζονται στην Ευρώπη), μιας χώρας που οι περισσότεροι γνωρίζουμε μέσα από τις τουριστικές εκπομπές, κάποια ταξίδια στο Μαρακές, την Καζαμπλάνκα, την ομώνυμη ταινία του 1942, την περίφημη κουζίνα της, τις μουσικές της Λορίνα Μακένιτ, τους Σαΐντ Αουίτα και Χισάμ Ελ Γκερούζ, αλλά και μέσα από τα μικρά δράματα που ζουν κάθε μέρα όσοι αποφασίζουν να περάσουν κρυφά στις απέναντι ακτές μέσα στο σκοτάδι, προκειμένου να αποφύγουν το ισπανικό λιμενικό.
Τι κι αν βγάζουν τα προς το ζην διασκορπισμένοι σε όλη την Ευρώπη, όπως εκατομμύρια συμπατριώτες τους. Οι Μαροκινοί έχουν βαλθεί σ’ αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο να προσθέσουν ακόμη έναν λόγο, ώστε όλος ο κόσμος να μιλάει γι’ αυτούς.
Με συνταγή «α λα εθνική Ελλάδος 2004», έχουν κοιτάξει μέχρι στιγμής όλους τους αντιπάλους τους στα μάτια, έχουν δεχθεί μόλις ένα γκολ (κι αυτό αυτογκόλ του Αγκέρντ κόντρα στον Καναδά), ενώ πήραν -μάλλον άνετα- την πρωτιά του ομίλου τους. Ενός ομίλου ο οποίος είχε ως ακλόνητα φαβορί το Βέλγιο και την Κροατία.
Τα φοβερά παιδιά του Ρεγκραγκί, πέρασαν ένα… ακίνδυνο αγωνιστικό δίωρο απέναντι στην Ισπανία, την οποία οι μπουκ έδιναν ως ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου, και στη διαδικασία των πέναλτι, έδειξαν ότι ο φόβος δεν τους αφορά. Σκόραραν τρεις φορές, οι Ισπανοί καμία και πλέον οι Μαροκινοί «κύκλωσαν» στο μπλοκάκι τους τον επόμενο ιβηρικό στοχο: την Πορτογαλία του Ρονάλντο και των… άλλων. Μιας ομάδας με ποιότητα αλλά και με πολλές… διαρροές.
Το ποδόσφαιρο έχει αποδείξει ότι τα ονόματα και οι παραδόσεις δεν παίζουν ρόλο όταν έρχεται η ώρα μιας μεγάλης διοργάνωσης, όταν αρχίζουν τα δύσκολα (νοκ άουτ), όταν όλα μπορούν να κριθούν σε ένα ματς. Οταν όλα μπορούν να κριθούν στη συνοχή, στην πίστη, στην αγάπη για τη φανέλα, στη… γυαλάδα του ματιού.
Στο φετινό Μουντιάλ, έχουμε δει σύνολα παικτών, αλλά και πραγματικές ομάδες. Οι Μαροκινοί κατάφεραν να σφραγίσουν τα αποδυτήριά τους, να απελευθερώσουν το νου τους και να βγάλουν στους δρόμους τους -ταλαίπωρους στην πλειονότητά τους- συμπατριώτες τους.
Εστω κι αν δεν τα καταφέρουν απέναντι στους βόρειους γείτονές τους το Σάββατο το απόγευμα, σίγουρα θα έχουν κατακτήσει ένα διαφορετικό τρόπαιο απ’ αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Εγιναν η μόνη ομάδα που έσπασε την αλυσίδα των φαβορί και τρύπωσε με θόρυβο στην οκτάδα.
Μια ομάδα που διατήρησε ζωντανό τον πολύτιμο ποδοσφαιρικό μύθο, όπου ο ανίσχυρος μπορεί να σταθεί όρθιος και να κοιτάξει περήφανα στα μάτια τον ισχυρό…
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr