Επιδόσεις, μετάλλια, 6ος στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, βραβεύσεις. Όταν τα φώτα έσβησαν και ήρθαν οι τραυματισμοί, ο Σπύρος Λεμπέσης έπαψε να υπάρχει για την οικογένεια του ελληνικού αθλητισμού. Σα να μην υπήρξε ποτέ. Ο ακοντιστής σταμάτησε σε ηλικία 27 ετών γιατί δεν μπορούσε να επιβιώσει από οικονομικής άποψης. Από τότε, ο αθλητής που έφερε στον ελληνικό στίβο τη μία από τις δύο καλύτερες θέσεις του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, εργάζεται σε εταιρεία security για να ζήσει.
Στην Αρχαία Ελλάδα για τους ολυμπιονίκες γκρέμιζαν τα τείχη. Οι σύγχρονοι ολυμπιονίκες πρέπει να γκρεμίζουν τείχη για να επιβιώσουν. Και ένα από αυτά είναι το… τείχος της σιωπής. Δεκάδες αθλητές, παλαιοί και νυν, έχουν αρχίσει να μιλάνε και να αποκαλύπτουν προβλήματα που συνάντησαν όταν φορούσαν το εθνόσημο. Στόχος όλων είναι να βοηθήσουν ώστε ο ελληνικός αθλητισμός να γίνει καλύτερος, με όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα.
Φυσικά, δεν υπάρχουν προβλήματα σε όλα τα αθλήματα. Για ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων παραγόντων η προσφορά προς τον αθλητισμό αποτελεί λειτούργημα.
«Εγώ πάντα μίλαγα αλλά δεν με άκουγε κανένας. Οι εν ενέργεια αθλητές είναι τυχεροί γιατί βρίσκουν το υφυπουργείο Αθλητισμού πρόθυμο να τους ακούσει και να δώσει λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν», λέει στην kathimerini.gr ο παλαιός πρωταθλητής Σπύρος Λεμπέσης.
«Ήμουν στην ολυμπιακή ομάδα και έκανα προπόνηση σε χωράφι»
Είναι μόνο 33 ετών αλλά ο αθλητισμός αποτελεί παρελθόν. Τώρα φοράει τη στολή του security γιατί πρέπει να επιβιώσει. Αφιέρωσε στον αθλητισμό 15 χρόνια από τη ζωή του. Τα πιο παραγωγικά.
«Γεννήθηκα στο Μαυρομμάτι Θήβας. Από παιδί μου άρεσε ο αθλητισμός. Πρώτη φορά μου έδειξε πως ρίχνουν το ακόντιο ένας θείος μου από την Αμερική, ο Γιώργος. Ήμουν παιδάκι και είχα μαγευτεί. Έπαιρνα κρυφά το ακόντιο και το έριχνα μόνος μου. Παρόλο που έκανα στίβο, αρχικά, δεν είχα εξομολογηθεί αυτόν τον «κρυφό έρωτα» στον προπονητή μου Θοδωρή Ξυδώνα. Κάποια στιγμή του το είπα και άρχισα ακοντισμό. Το 2006, παρόλο που ήμουν έφηβος, πρώτευσα στο πανελλήνιο νέων. Το 2009 αναδείχθηκα πρωταθλητής ακοντισμού και στους νέους και στους άνδρες. Και μετά άρχισαν οι διεθνείς διακρίσεις: 2ος στους Μεσογειακούς Αγώνες, 3ος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα -23 ετών, 5ος στο Μπρούνο Τζάουλι κ.α.».
Πριν όμως έρθουν οι διακρίσεις είχαν έρθει οι δυσκολίες. Όμως, ο ενθουσιασμός της νιότης και η αγάπη για αυτό που έκανε τον ωθούσαν να κλείνει τα μάτια και στη θέση του χωμάτινου γηπέδου της Αλιάρτου να φαντάζεται ότι προπονείται σε άριστες συνθήκες. Δεν ένιωθε ούτε το κρύο του χειμώνα, ούτε τη ζέστη του καλοκαιριού. Ούτε νευρίαζε όταν παράγοντες του ποδοσφαίρου προσπαθούσαν να διώξουν το τμήμα του στίβου από εκείνο το χωμάτινο γηπεδάκι γιατί φοβόντουσαν μήπως χαλάσει το γρασίδι του ποδοσφαιρικού γηπέδου. Άλλα τον στενοχωρούσαν και τον απογοήτευαν: «Όσες διακρίσεις και να κατακτούσα δεν άλλαζε τίποτα. Απολύτως τίποτα.
Περίπου, μία φορά στα δύο χρόνια ερχόταν κάποιος παράγοντας του ΣΕΓΑΣ, καθόταν για μισή ώρα, του λέγαμε τα προβλήματά μας, αλλά δεν άλλαζε τίποτα. Τον αθλητισμό της επαρχίας δεν τον λάμβαναν υπόψη τους».
Ο Σπύρος Λεμπέσης βλέποντας τον αθλητισμό… δύο ταχυτήτων αποφάσισε να έρθει στην Αθήνα για να προπονηθεί στο Ολυμπιακό Στάδιο. Στην τσέπη του είχε τα 650 που έπαιρνε από τον ΣΕΓΑΣ, και στην καρδιά του τα όνειρά του. «Γρήγορα διαπίστωσα ότι αυτά τα χρήματα δεν έφταναν για ενοίκιο και φαγητό. Στην συνέχεια, είδα ότι και το κλειστό του ΟΑΚΑ έσταζε. Έτσι αποφάσισα να φύγω και να γυρίσω στο χωριό μου. Ήμουν μέλος της προολυμπιακής ομάδας και έκανα προπόνηση σε ένα χωράφι. Κάποιες φορές, όταν είχα χρήματα για βενζίνη, κατέβαινα για προπόνηση στη Θήβα».
«Δεν είχα καμία υποστήριξη στους Ολυμπιακούς»
Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή σε κάθε ολυμπιακό κύκλο ενισχύει οικονομικά τις ομοσπονδίες προκειμένου να βοηθηθούν οι αθλητές που ετοιμάζονται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Φυσικά, εκτός από αυτά τα χρήματα, υπάρχει και η κρατική επιχορήγηση. Ο ΣΕΓΑΣ είναι, συνήθως, ο… πρωταθλητής στις επιχορηγήσεις καθώς λαμβάνει την υψηλότερη. «Δεν είχα ενημερωθεί ποτέ ότι για τους αθλητές που βρίσκονται σε μία προολυμπιακή ομάδα υπάρχει έκτακτη οικονομική ενίσχυση από την ΕΟΕ προς την ομοσπονδία. Εγώ έπαιρνα μόνο τον μισθό ως αθλητής από τη Β΄ κατηγορία του σχεδιασμού. Δηλαδή τα 650 ευρώ. Πρόσφατα έμαθα ότι η ΕΟΕ δίνει χρήματα στις ομοσπονδίες.
Μίλησα με 8-10 παιδιά από την τότε Ολυμπιακή Ομάδα. Κανένα από αυτά δεν είχε κάποια εξτρά υποστήριξη. Παλεύαμε μόνοι μας χωρίς καμιά βοήθεια», μας λέει, και όταν τον ρωτάμε για προετοιμασίες και για αγώνες στο εξωτερικό, απαντάει: «Στο πλαίσιο μιας διακρατικής συμφωνίας πήγαμε για δέκα ημέρες στην Κύπρο. Κι όσο για αγώνες στο εξωτερικό ήρθα από μόνος μου σε επαφή με έναν Ιταλό μάνατζερ, ο οποίος με έστειλε σε κάποιους αγώνες, αλλά δεν πρόλαβα να πάρω εμπειρία».
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου ο Σπύρος Λεμπέσης, αρχικά, πλασαρίστηκε στην 7η θέση, αλλά στην συνέχεια, επειδή ένας άλλος ακοντιστής (Πιατνίτσγια) βρέθηκε θετικός σε απαγορευμένη ουσία, ανέβηκε στην 6η θέση. Σε αυτή τη διοργάνωση, τα καλύτερα πλασαρίσματα του ελληνικού στίβου ήταν δύο έκτες θέσεις (Λεμπέσης, Φιλιππίδης). Εάν ο αθλητής μας είχε κατακτήσει αυτή τη θέση πριν από λίγα χρόνια θα είχε το δικαίωμα να μπει στο δημόσιο ή στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Τι άλλαξε όμως στη ζωή του ακοντιστή ύστερα από αυτή τη μεγάλη επιτυχία; «Ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτα. Κανένα πριμ, καμία υπόσχεση για κάποια δουλειά ώστε να μπορέσω να συνεχίσω απερίσπαστος τον αθλητισμό. Ήμουν 25 ετών. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι με έβαλαν στην πρώτη κατηγορία του σχεδιασμού. Αρχικά έπαιρνα 1000 ευρώ τον μήνα, τα οποία μετά έγιναν 950. Το 2013 έκανα μία επέμβαση και το 2015 είχα ακόμη ένα τραυματισμό. Η επέμβαση δεν εξελίχθηκε όπως περίμενα αλλά κανένας δεν μου είπε να κάνω κάποια άλλη ή να με στηρίξουν οικονομικά για να μεταβώ στο εξωτερικό σε κάποιο εξειδικευμένο νοσοκομείο. Ένιωθα πολύ κουρασμένος και απογοητευμένος. Τους είπα ότι θα σταματήσω. Δεν τους πείραξε… Ήμουν μόνο 27 ετών. Στα καλά τους είσαι χρήσιμος. Ύστερα σε ξεχνάνε. Τι να τις κάνω τις πλακέτες και τις βραβεύσεις; Ουσιαστική επιβράβευση δεν υπάρχει. Η στήριξη είναι δυσανάλογη με αυτά που σου ζητάνε. Αμέσως πήγα να δουλέψω σε εταιρεία security. Έπρεπε να ζήσω. Πέρασαν τέσσερα χρόνια για να ξεπεράσω την πικρία μου. Ακόμα όμως πονάω. Αφιέρωσα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στον αθλητισμό. Είχα πρόταση να πάω στην Αμερική. Ήθελα όμως να μείνω και να αγωνίζομαι στη χώρα μου…».