Αναστασία Λαμπρία

Όλα αυτά τα αναλογίζομαι εκ των υστέρων βέβαια. Πώς με έσωσαν και με σώζουν οι μικρές κινήσεις, το χειροποίητο.

Kintsugi είναι η τεχνική των Ιαπώνων, ήδη από τον 15ο αιώνα, να συγκολλούν με μια φυτική κόλλα χρωματισμένη χρυσή το σπασμένο αντικείμενο. Να του δίνουν νέα ζωή, προβάλλοντας με τον ωραιότερο τρόπο τα σημάδια του.

Αυτή είναι η παραμυθία της κουζίνας, η μεταφορά μέσα από τη γεύση και την όσφρηση, την υφή και την επιδεξιότητα των χεριών και του μυαλού.

Σύμφωνα με τις καταγραφές των ερευνητών, ο πολίτικος μεζές είναι εφεύρεση πέρα για πέρα ρωμαίικη και αντρική. Η ονομασία έχει ρίζες περσικές, μα η φιλοσοφία του μεζέ είναι πολίτικη.

Και κοιτάω το χρώμα τους, αυτό το λευκό που σε κάνει να απαντάς αμέσως στο ερώτημα: είναι το λευκό το μη χρώμα ή είναι όλα τα χρώματα μαζί;

Είναι καρμίνα αυτό το κόκκινο; Θα μπορούσε να θυμίζει. Είναι βερμιγιόν; Είναι πιο ρόδινο; Και αν τις ανοίξεις; Αυτοί οι κύκλοι στην καρδιά τους τι χρώμα είναι; Είναι το κόκκινο της φράουλας

Από δίπλα βρισκόταν ο κρυφός θησαυρός, αυτό που με έκανε να ξαναοδηγηθώ στην παιδική μονοκαλλιέργεια – στην εμμονή της επανάληψης. Η υπόλευκη, ούτε μαλακιά ούτε αφράτη ούτε πολύ σκληρή, μανούρα. Όμορφη και στιλπνή σαν καρβελάκι.

Η εποχή μάς φωνάζει πως η αγκινάρα έχει την τιμητική της, και «αγκινάρα» σημαίνει καρδιά έτοιμη για πολλούς ενθουσιασμούς και σκιρτήματα. Καρδιά αγκινάρα – καρδιά ανοιξιάτικα φουλαριστή. Η φύση δεν κάνει ποτέ λάθος.

Ροδίζουμε τις σουπιές, ίσα να μαραθούν. Σκέτες, ούτε κρεμμύδι ούτε τίποτα. Σβήνουμε με το μελάνι ανακατεμένο με το κρασί και κάμποσο λεμόνι. Χαμηλώνουμε τη φωτιά, ώστε να μη χρειαστεί νερό. Αυτό είναι όλο. Ένα ημίωρο το πολύ αρκεί.

Κάτι η ηλικία που αδιάφορη καλπάζει, κάτι η Δέσποινα που τώρα μαγειρεύει τα ανυπέρβλητα γεμιστά της στον Παράδεισο, το «ψωμί με βούτυρο και βύσσινο» έγινε η οικογενειακή μας μαντλέν.

Ώσπου μεγαλώσαμε, ζήσαμε, ταξιδέψαμε, μαγειρέψαμε, στρώσαμε αμέτρητα τραπέζια, για να εκτιμήσουμε και να αγαπήσουμε, να ανακαλύψουμε πάλι αυτό που θεωρούσαμε γκρι – τη σούπα.

Ανταλλάσσουμε ευχές, χάδια, μπουκιές. Στο τραπέζι της Πρώτης του Χρόνου. Το τόσο ανάλαφρο από γεγονότα ακόμη, τόσο βαρύ από προσδοκίες.