«Νέοι και γέροι υπάρχουν τελικά μόνο μεταξύ των μέτριων ανθρώπων. Όλοι οι προικισμένοι και πιο ξεχωριστοί άνθρωποι είναι πότε γέροι και πότε νέοι, έτσι όπως είναι πότε χαρούμενοι και πότε λυπημένοι», μας λέει ένας συγγραφέας που κατάφερε να γεράσει με μεγάλη επιτυχία, ο Έρμαν Έσσε.
Οι χάρτες δεν ήταν ποτέ απλώς εργαλεία προσανατολισμού. Ήταν επιθυμίες, οράματα και αναμνήσεις, αφηγήσεις, σημειώσεις ονείρων. Και οι πιο πολύτιμοι από αυτούς μας χρησιμεύουν ακόμη. Όχι για να βρίσκουμε τον δρόμο μας, αλλά για να τον χάνουμε.
Το «μύρισε Χριστούγεννα» δεν είναι κλισέ. Καθώς πλησιάζουμε στις γιορτές, τα σπίτια μας μυρίζουν Χριστούγεννα!
Σας μυρίζει κάτι πίσω από τη μάσκα; Η αίσθηση της όσφρησης φαίνεται να υφίσταται σε δύο χρόνους: στον παροντικό φυσικά, αλλά κυρίως στον παρελθοντικό. Οι μυρωδιές μάς ταξιδεύουν άμεσα σε χρόνους και τόπους μακρινούς.
Τι κρύβει ο καθένας μας στις αποσκευές του; Πόσο μας βαραίνουν οι βαλίτσες μας όταν είναι άδειες; Με δυσκίνητα μπαούλα ή με το δισάκι στον ώμο, αυτό που χρειάζεται στο ταξίδι δεν είναι οι αποσκευές, αλλά οι ανοιχτοί δρόμοι.
Τι σχέση έχουν τα τρένα με τη λογοτεχνία; Είναι τα βαγόνια τους το ιδανικό περιβάλλον για την ανάγνωση μυθιστορημάτων; Οι σταθερές τους τροχιές μάς προσφέρουν την πλοκή που τόσο λείπει από τις ζωές μας;
Η Σελήνη ασκεί ακαταμάχητη γοητεία. Κάποτε αντιπροσώπευε το ανεξερεύνητο. Σήμερα τι βλέπουμε όταν κοιτάμε το φεγγάρι; Μήπως βλέπουμε τους εαυτούς μας να καθρεφτίζονται; Όλη την ανθρωπότητα πάνω σε μια χλωμή γαλάζια κουκκίδα;
Ζαλίζεστε; Ιδρώνετε; Έχετε ταχυκαρδία; Δεν μπορείτε να αναπνεύσετε; Πριν πάτε για τεστ κορωνοϊού, σκεφτείτε μήπως καταναλώσατε τελευταίως περισσότερη υψηλή τέχνη από όση αντέχετε. Ή πολύ λιγότερη.
Το «ραντεβού τον Σεπτέμβρη» πήγε για Οκτώβρη, Δεκέμβρη – και βλέπουμε. Το φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, που θα άνοιγε αυτές τις μέρες, θα διεξαχθεί διαδικτυακά. Και οι ναοί της έβδομης τέχνης –εν αντιθέσει με τους κανονικούς– θα παραμείνουν κλειστοί.
Κυλάνε τα νησιά; Τα βιβλία μιλάνε; Θα μας πάρει αποκάτω επειδή δεν ταξιδεύουμε όπως πρώτα; Μήπως να βράσουμε νερό για μακαρόνια και να το κουβεντιάσουμε;
Σήμερα που οι πανέξυπνες συσκευές αποτελούν προέκταση του χεριού μας, τι άλλο μένει να κάνουμε με τα χέρια μας; Αν εξαιρέσουμε δηλαδή το ατελείωτο χαϊδολόγημα των κάθε λογής οθονών. Τουλάχιστον, με τόση εξάσκηση στα πληκτρολόγια, έχουμε αποκτήσει τη δέουσα ταχύτητα αποφυγής της όποιας επαπειλούμενης χειραψίας;
Η νοσταλγία είναι παράξενο πράγμα. Και ύπουλο. Όταν το ρίχνουμε στην αναπόληση, τι ακριβώς κάνουμε; Θυμόμαστε στιγμές ευτυχίας; Εξιδανικεύουμε ένα μοιραία περίπλοκο παρελθόν ή απλώς θρηνούμε για τον χρόνο που περνά;
«Οι θεοί κουράστηκαν, οι αετοί κουράστηκαν, η πληγή κουρασμένη επουλώθηκε». Έτσι παρουσιάζει ο Κάφκα τον μύθο του Προμηθέα σε ένα αφήγημά του. Μήπως αυτό συμβεί και με εμάς; Όταν κουραστούμε αρκετά, θα επουλωθούν και οι πληγές μας; Ίσως η ίαση προϋποθέτει την κόπωση.
«Καλύτερα πολεμιστής στον κήπο, παρά κηπουρός στον πόλεμο», είχε απαντήσει ο Μπρους Λι σε έναν μαθητή του, εξηγώντας γιατί προασπίζεται την ειρήνη ενώ διδάσκει μια πολεμική τέχνη. Τώρα, που τόσοι πόλεμοι μαίνονται, μήπως είναι καιρός να επιστρέψουμε στον κήπο;
Φταίνε ο φόβος και η άγνοια ή η εκτενής διεθνής πληροφόρηση που μας κάνουν να πιστεύουμε πως οι καταστροφές γύρω μας πληθαίνουν, πως οι κακές ειδήσεις αυξάνονται; Έχει κάτι αυτό το γρουσούζικο 2020;
