Μαρία Χαψούλα

Ξαφνικά από κάποιο ραδιόφωνο ακούγεται η μουσική του Ζορμπά και σπάει την παγωμάρα που υπάρχει πίσω από τα ανήσυχα βλέμματα και τις φορτισμένες σκέψεις.

Το μήλο, ένας καρπός ζουμερός, γλυκός, αρωματικός και τραγανός μαζί, σύμβολο της γνώσης του καλού και του κακού, κατά την Αγία Γραφή, δελεάζει και τελικά προκαλεί την έκπτωση του Αδάμ και της Εύας από τον κήπο του Παραδείσου.

Οι απόψεις εδώ διίστανται όχι μόνον ως προς τα υλικά αλλά και ως προς την παρασκευή τους.

Αν κάτι θετικό βγήκε από τον κατ’οίκον περιορισμό, είναι το ότι επιστρέψαμε στα μικρά καταστήματα τροφίμων της περιοχής μας, εκεί όπου μας απευθύνονται με το μικρό μας όνομα και μας ρωτάνε τι θα μαγειρέψουμε σήμερα. Ακολουθούμε την υπεύθυνη ανάπτυξης γαστρονομικού τομέα Μαρία Χαψούλα στα ψώνια της στη Βούλα και τη Βάρη και σημειώνουμε νόστιμες διευθύνσεις.

«Ι do what I have to do To get by But I know what is wrong And I know what is right And I’d die for the truth In my secret life»

Η μακαρονάδα τώρα είναι σερβιρισμένη στα πιάτα και αχνίζει. Δίπλα η Νεμέα έχει ήδη αρχίσει να ιδρώνει στα κολονάτα ποτήρια.

Οι δύο μεζέδες-σπεσιαλιτέ των Βρυξελλών, που βρίσκει κανείς παντού, από καντίνες στον δρόμο μέχρι τα πιο γκουρμέ εστιατόρια, σε όλες τις πιθανές παραλλαγές.

Χαζεύω γύρω μου τα πιάτα για να φτιάξω την όρεξή μου και, απ’ ό,τι φαίνεται, εδώ οι σπεσιαλιτέ είναι οι μακαρονάδες. Τα ζυμαρικά είναι χειροποίητα, ολόφρεσκα και πραγματικά νόστιμα.

Ήμουν πολύ επιφυλακτική ως προς το φαγητό που θα δοκιμάζαμε και πόνταρα στην έκπληξη.

Κατάφυτοι φυσικοί όρμοι που χύνονται μέσα στη θάλασσα. Καταγάλανα νερά, πεντακάθαρα, κρυστάλλινα, διαφανή.

Τα μαγαζάκια στη σειρά και τα αρχοντικά με τα ακρόπρωρα στα μπαλκόνια, δημιουργούν ένα πανέμορφο νησιωτικό σκηνικό στη στεριά.

Στο ταβερνάκι στα Αυγώνυμα, με τα πεντανόστιμα χειροποίητα ζυμαρικά και όσο ντόπιο τυρί τριμμένο από πάνω λαχταράει η ψυχούλα μου, αγναντεύοντας το πέλαγος και ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα, χόρτασα από αγνή καλοσύνη και έμφυτη φιλοξενία.