Μαρία Τοπαλη

Ο τελευταίος στίχος του ποιήματος που εισάγει την υπό συζήτηση τέταρτη –και ήδη βραβευμένη φέτος από τον «Αναγνώστη»– συλλογή του Δημήτρη Πέτρου (γεν. 1970), καρφώθηκε αμέσως στο μυαλό μου: «Είμαι το σπασμένο παιχνίδι/ στα χέρια της Ιστορίας».

Κάποιοι τον πρωτογνωρίσαμε ως αγαπημένο ποιητή –επέχοντα ίσως και θέση ιδανικού εραστή– της πιο φιλήδονης αλλά και λόγιας ηρωίδας που γέννησε ο ελληνικός μοντερνισμός· ο Στρατής Τσίρκας είχε, βλέπετε, την έμπνευση να ισορροπήσει τον έκφυλο χαρακτήρα της καλλονής Βιεννέζας Εμμης, πρωταγωνίστριας στη «Λέσχη».

Η εργασία ως στρατηγική επιβίωσης για τους Μικρασιάτες και ως μοχλός κοινωνικής αναδημιουργίας μετά την Καταστροφή.

Oσες και όσοι αγαπούν και παρακολουθούν την καινούργια ελληνική ποίηση έχουν εξαρχής προσέξει τον Ορφέα Απέργη (γεν. 1974)· από το πρώτο βιβλίο του («Υ», Πατάκης 2011) αλλά και από τις επιτελεστικές δημόσιες αναγνώσεις του έχει πείσει ότι διαθέτει και ποιητική ιδιοσυγκρασία, και πηγαίο ταλέντο, και λογιοσύνη.

Θωμάς Τσαλαπάτης Η ομορφιά των όπλων μας εκδ. Αντίποδες, σελ. 176 Στο μεγαλύτερο μέρος των ενοτήτων που συναπαρτίζουν την υπό συζήτηση συλλογή, ο Θωμάς Τσαλαπάτης (1984) πετυχαίνει να δημοσιεύσει ποιήματα ώριμα και ισορροπημένα, δίνοντας την αίσθηση ότι κατασταλάζει δόκιμα στο εντελώς προσωπικό του ύφος.

Συζητώντας το έργο του Β. Μακρυδήμα με τίτλο «Στον αστερισμό των αντιθέσεων. Ο κριτικός και δοκιμιογράφος Τ. Κ. Παπατσώνης» (Gutenberg, 2021), ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου σημείωνε (The Books’ Journal, 16.11.2021).

Ποιήτριες και ποιητές τού σήμερα γράφουν για το αγαπημένο τους δημιούργημά του με αφορμή τα 90 χρόνια από τον θάνατό του.

Με το πέµπτο βιβλίο του (συνυπολογίζεται η συμμετοχή του σε ένα συλλογικό έργο) ο Λαρισαίος ποιητής Αντώνης Ψάλτης (1977), που έχει μεταφράσει επιγράμματα από την Παλατινή Ανθολογία και Χέλντερλιν, σταθεροποιεί τις επιλογές του.

Διαβάζουμε συχνά για τη «δύναμη των λέξεων» ενός ποιήματος και στοιχηματίζω ότι, πριν καλά καλά εγγραφεί στη συνείδησή μας, η διατύπωση αυτή ανακυκλώνεται στον κάδο της κοινοτοπίας της.

Μπορείς µε οποιονδήποτε τρόπο, δεν θα πω να διδάξεις (είναι άλλη υπόθεση), να προσελκύσεις οργανωμένα αναγνώστριες – ες στην ποίηση; Ενας καλός φίλος ισχυρίζεται πως «όχι». Βλέπω πολλούς να στοιχίζονται πίσω του. Η συνάντηση με την ποίηση είναι, λένε, διαδρομή μοναχική.

Οι σύγχρονοι Γερμανοί απέναντι και στο δικό τους τραύμα από τον Β΄ Π.Π.

Ο κοινός αναγνώστης θα διαβάσει έκπληκτος ένα άγνωστο μέχρι τώρα πρώιμο ελληνικό μοντερνιστικό ποίημα, με πολύ ζωντανή εικονοποιία. Ο φιλόλογος, ο κριτικός, θα παρακολουθήσει την οξεία επιχειρηματολογία της επιμελήτριας της έκδοσης Αλεξάνδρας Σαμουήλ.