Λίνα Πανταλέων

Ενα από τα πολλά παράδοξα που κληροδότησε στη λογοτεχνία ο Μπόρχες είναι το διήγημα «Πιερ Μενάρ, συγγραφεύς του Δον Κιχώτη». Ο Μπόρχες υιοθετεί ένα δοκιμιακό ύφος προκειμένου να εξάρει το αριστούργημα ενός Γάλλου διανοητή, του συμβολιστή από τη Νιμ, Πιερ Μενάρ.

Στις διακοπές της στην Αβησσυνία η Τέσση πήρε μαζί της και το κοριτσάκι που ήταν κάποτε.

Ηδη από την πρώτη του εμφάνιση στην πεζογραφία με το μυθιστόρημα «Σπασμός» (2011), ο Δημήτρης Τανούδης (Αθήνα, 1981) έδειξε τον συγγραφικό του δυναμισμό και την αφοβία του με την πρόκληση.

Παρά τις υποτροπές στον μελοδραματισμό και την ένθεση λέξεων υπερβολικά καλλιεπών, παράταιρων στο σχήμα των προτάσεων, η γραφή της Βαρότση παραμένει προσεγμένη, γερά διδαγμένη, υπηρετώντας την εξαιρετικά πλούσια πλοκή.

Μυθοποιώντας την αγριότητα του πρώτου προσώπου, ο Σταμάτης συνθέτει ένα βαθύτατα συγκινητικό μυθοπλαστικό είδωλο.

Στο δεύτερο βιβλίο του ο Μιχάλης Μαλανδράκης κατορθώνει κάτι πολύ σημαντικό, να μη διαψεύσει τις προσδοκίες του πρώτου.

Στην πρώτη της λογοτεχνική εμφάνιση η Μάρω Κακαβέλα θέτει το ζήτημα της καταγωγής, της ρίζας, της εκ γενετής και της επίκτητης διάπλασης.

Σε αυτό το τρίτο κατά σειρά βιβλίο του, ο Χρήστος Χρηστίδης σκηνογραφεί ξανά ένα ταφικό περιβάλλον.

Σε μια πολιτεία διαφορετική από τη δική μας υπάρχει η Αυταρχία, ένα απολυταρχικό καθεστώς με ηγέτη τον Αγό (ταγός, αλλά και άγος).

«Ο εγκέφαλός σου είναι ένας αγριότοπος, ένα νεαντερτάλειο σφαγείο, ένα φίνο μακελαριό, ένας σπλάτερ ιδεώνας».

Eνας τόπος άγριος και οδυνηρός, κάπου στην ενδοχώρα της Κρήτης, συντρίβει τον αφηγητή του μυθιστορήματος του Γιάννη Νικολούδη (Ηράκλειο, 1987).

Τον Ιανουάριο του 1999, πιάνει δουλειά στην εφημερίδα «Εφήμερος» ο εικοσάχρονος Λεωνίδας Δρακόμαλλος.