Αλέξης Παπαχελάς

Το κυρίαρχο δυτικό αφήγημα της εποχής μας θέλει τη Δύση να δίνει μια μάχη απέναντι σε έναν σκοτεινό κόσμο που εκπροσωπεί τον αυταρχισμό και αμφισβητεί το φιλελεύθερο μεταπολεμικό οικοδόμημα. Συνοψίζεται στη φράση «η Δύση και οι υπόλοιποι», «the West and the rest». Το αφήγημα έχει ένα βασικό πρόβλημα, δεν περιέχει κανένα στοιχείο αυτοκριτικής.

Το ότι η χώρα μένει καθηλωμένη παρά τις δυνατότητές της οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην υπερβολική ενασχόλησή της με την πολιτική με μικρό π. Και για αυτό ευθυνόμαστε αρκετά εμείς οι δημοσιογράφοι και σχολιαστές. Εχουν περάσει κάποιοι μήνες από τις τελευταίες, διπλές κιόλας, εκλογές. Μπροστά μας έχουμε ευρωεκλογές.

Ισως να μην καταλαβαίνουμε το πόσο όλα γύρω μας χαλαρώνουν και φθηναίνουν. Και μακάρι να μην το καταλάβουμε απότομα από κάποιο «ατύχημα». Η ανομία είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο και, το χειρότερο, κανείς δεν έχει καμία απάντηση για το πώς την αντιμετωπίζεις. Τη συναντά κάποιος από τα πεζοδρόμια μέχρι το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη και τίποτα […]

Η χώρα είναι πάρα πολύ ευάλωτη· στο κουτσομπολιό, στις θεωρίες συνωμοσίας, στα ξέφρενα πολιτικά μας πάθη, στους θεσμούς που τρίζουν. Οι πολιτικοί –αντί να κυβερνούν ή να ετοιμάζονται σοβαρά να κυβερνήσουν– κοιτούν συνέχεια το κινητό τους για να διαβάσουν το τελευταίο κακεντρεχές σχόλιο ή κουτσομπολιό.

Για να μην τρελαθούμε εντελώς, η χώρα δεν χρειάζεται πάλι εκλογές. Η χώρα χρειάζεται μια σοβαρή κυβέρνηση και μια σοβαρή αντιπολίτευση, που μπορεί να πείσει ότι είναι έτοιμη να κυβερνήσει όταν με το καλό ξαναγίνουν εκλογές. Προς το παρόν, έχουμε μια κυβέρνηση που δεν κατάλαβε πόσο σημαντική ήταν η τραγωδία των Τεμπών για τον μέσο […]

Μια ολόκληρη εποχή της ελληνικής πολιτικής σκηνής τελειώνει. Πώς το καταλαβαίνει κανείς; Από το ποιοι φεύγουν από τη σκηνή και ποιοι έρχονται. Σκεφθείτε για μια στιγμή πόσοι γόνοι μεγάλων πολιτικών οικογενειών είτε εγκατέλειψαν από μόνοι τους την πολιτική είτε τους εγκατέλειψαν οι ψηφοφόροι. Είτε βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση.

Ποιος φοβάται και ποιος εμπιστεύεται τις ΗΠΑ; Το κρίσιμο αυτό ερώτημα θέτουν αυτή την περίοδο όχι αντίπαλοι των ΗΠΑ, αλλά μερικοί από τους ανθρώπους που κατείχαν πολύ σημαντικές θέσεις στην Ουάσιγκτον. Το Κογκρέσο έχει «παγώσει» τη διαδικασία έγκρισης στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία. Αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που ο Πούτιν έχει ισχυροποιηθεί πολιτικά, αλλά […]

Οσοι διαβάζετε αυτό το κυριακάτικο φύλλο ξέρετε ή φαντάζεστε πόσος κόπος κρύβεται πίσω από κάθε σελίδα. Οσοι όμως διαβάζετε κάθε μέρα αυτή την εφημερίδα θα έχετε εκτιμήσει, υποθέτω, ιδιαίτερα τους λίγους εκείνους που γράφουν ή σκιτσάρουν κάθε μέρα.

Μια καλή φίλη μού έγραψε χθες: «Τα πανεπιστήμια είναι δύο μήνες κλειστά. Τα παιδιά μου μπήκαν σε δύο πολύ καλές σχολές στην Αθήνα και στην Πάτρα, δύο σχολές που θέλουν αίμα για να τελειώσεις και οι οποίες έχουν τεράστια ποσοστά εγκατάλειψης. Εχασαν και τα δύο την εξεταστική του χειμερινού εξαμήνου. Εχασαν, δηλαδή, ένα εξάμηνο. Δεν […]

Οποιος ασχολείται με τα δημόσια πράγματα σε αυτήν τη χώρα είναι λογικό να έχει… τάσεις φυγής. Ειδικά, μάλιστα, όποιος βρίσκεται σε θέση ευθύνης. Δεν είναι μια εύκολη χώρα, για να το πούμε έτσι απλά. Ο «σταθμάρχης του ΟΣΕ» ή «η ηγεσία της Πυροσβεστικής στο Μάτι» περιμένουν στη γωνία. Οχι ως πρόσωπα· αλλά σαν σάπια δοκάρια σε ένα οικοδόμημα που μπάζει από παντού.

To πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής ζωής, εδώ και δεκαετίες, είναι πως οι πολιτικοί βλέπουν τα πάντα σαν ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Ή, όπως θα λέγαμε λαϊκά, θεωρούν ότι ο θάνατος του αντιπάλου τους είναι η ζωή τους. Θα ήταν πολύ διαφορετική η ιστορική εξέλιξη της χώρας αν κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν τραβούσαν τα πράγματα στα […]

Τελείωσε η Μεταπολίτευση; Ποιες κληρονομιές και εκκρεμότητες μας έχει αφήσει, καθώς κλείνουμε 50 χρόνια από την κατάρρευση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας; Η συζήτηση άρχισε και πρέπει να συνεχιστεί. Αν μη τι άλλο, γιατί καλό είναι να διαχωρίσουμε τον μύθο από την πραγματικότητα. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας και σε μια νεότερη γενιά, […]