Το Ελληνογερμανικό Θέατρο του Κώστα Παπακωστόπουλου μεταφέρει στην Εναλ-λακτική Σκηνή της ΕΛΣ τη «Europa» του Λαρς φον Τρίερ.
ΘΕΑΤΡΟ
Στον τρίτο ήχο του κουδουνιού, μια λευκοντυμένη γυναίκα κατευθύνεται με σιγουριά στην πρώτη σειρά του θεάτρου και κάθεται στην άδεια θέση. Τα φώτα σβήνουν.
Ο θεατρικός λόγος προσλαμβάνεται, πιστεύω, ευκολότερα από το κοινό, όταν έχει σταθερό βηματισμό, είναι ευθύβολος και έχει αμεσότητα.
Η απόφαση της κυβέρνησης να λειτουργήσουν τον χειμώνα τα θέατρα με ποσοστό πληρότητας που δεν θα υπερβαίνει το 60% δεν σώζει τον κόσμο του θεάτρου.
«Ευτυχώς, για την ώρα η παρτίδα σώζεται, αρκεί να καταφέρουμε να μείνουμε σε όσα ανακοινώθηκαν», λέει στην «Κ» ο Π. Κατσαρίδης.
Μια μέρα χωρίζεται σε πέντε μέρη, τέσσερα μικρά και ένα τεράστιο: το πρωινό, το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ και τη Νύχτα. Τα τέσσερα πρώτα προετοιμάζουν την αληθινή μέρα, τη Νύχτα. Τη Νύχτα γίνονται όλα τα ουσιαστικά. Είναι οι ώρες της αληθινής ζωής.
«Ξεκινάμε με μια γερή οικονομική γροθιά στο στομάχι», έλεγε στην «Κ», αρχές καλοκαιριού, ο Δημήτρης Λιγνάδης με αφορμή τους «Πέρσες» που σκηνοθέτησε για την Επίδαυρο. «Το καλοκαίρι θα είναι μάλλον δυσάρεστο, με λίγα έσοδα. Θα είναι οδυνηρό, αλλά και μια πρόκληση».
Πολλοί ίσως τον θεωρούν έναν σκηνοθέτη ριψοκίνδυνο, που διαρκώς επιχειρεί νέες αναγνώσεις των θεατρικών κειμένων. Κάποιες προσεγγίσεις του, όπως στα έργα «Ο δρόμος περνά από μέσα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη ή «Αίαντας» και «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή (για τα δύο τελευταία τιμήθηκε με το βραβείο «Κάρολος Κουν»), μάλλον το επιβεβαιώνουν.
«Σε μια εποχή που οι παραστάσεις γίνονται όλο και πιο δύσκολες, εμείς αποφασίσαμε να μην εμπλακούμε στις διαδικασίες που απαιτούνται. Φέτος λοιπόν τα Δημήτρια θα γίνουν διαδικτυακά και χωρίς “ζωντανό” θέατρο. Οχι όμως και χωρίς ηθοποιούς», λέει ο ηθοποιός και συντονιστής της καλλιτεχνικής επιτροπής των 55ων Δημητρίων Ακης Σακελλαρίου.
Ηταν περίπου στα τέλη του Ιουλίου όταν η δημιουργός του Θεάτρου ΜΠΙΠ στην Κυψέλη (Αγίου Μελετίου 25), Χριστίνα Χριστοφή, ανακοίνωσε από την ιστοσελίδα της ότι το θέατρο κλείνει οριστικά. Ηταν από τα θέατρα που γεννήθηκαν στην οικονομική κρίση το 2015, στα capital controls, και έκλεισε στη δεύτερη κρίση με την COVID-19.
Σχεδόν με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου, πρωινό ξύπνημα με καφέ εσπρέσο και εργασίες στο μικρό κτήμα του σπιτιού. Εχω καταφύγει εδώ και κάποιους μήνες σε μια κωμόπολη της Μεσσηνίας. Η καραντίνα ήταν μια μάλλον δημιουργική περίοδος, έστω και χωρίς θέατρο, αφού κατάφερα και φύτεψα κάπου διακόσια φυτά που κατακλύζουν πλέον το περιβόλι μου.
Η ηθοποιός Γιώτα Φέστα μιλάει για τις «Τρωάδες», τις γυναίκες ηρωίδες, το σινεμά και τις επιπτώσεις της επιδημίας στο θέατρο.
Ο,τι και να βάλουμε από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς, η ζυγαριά μας θα χάνει. Ο κορωνοϊός θα κερδίζει πάντα. Ζυγίζει πολύ περισσότερο, παρά το ελάχιστο μέγεθός του. Οταν δεν προσέχουμε, μεταφέρεται το ίδιο εύκολα σε καράβια, εστιατόρια, συναυλίες και θέατρα.
Ξυπνώ με καλή διάθεση. Οι πρώτες μας παραστάσεις στην Αθήνα μάς έχουν καθησυχάσει. Τελικά το «Art» λειτουργεί μια χαρά και στους ανοιχτούς χώρους. Η ανταπόκριση του κόσμου, το ενθουσιώδες χειροκρότημα και τα θερμά σχόλια μας γεμίζουν χαρά και ανακούφιση. Δουλέψαμε πολύ γι’ αυτό με την καθοδήγηση του αγαπημένου μας Σταμάτη Φασουλή και φαίνεται ότι κερδίσαμε το στοίχημα.
Η θεατρική ομάδα αποτελείται από 15 άτομα και η οικονομική ενίσχυση της προσπάθειας γίνεται από τους ίδιους.
Στις 11-13 Σεπτεμβρίου το πρώτο meeting event του Διεθνούς Δικτύου Θεάτρου Ντοκιμαντέρ, στο Σεράφειο.
Οταν είμαι σε περιοδεία η καθημερινότητά μου διαφέρει, γίνεται συναρπαστικά ξενέρωτη. Ξεκινάω τη μέρα μου πάντα με ένα «γερό πρωινό» σε ένα από τα ξενοδοχεία όπου διαμένουμε. Πηγαίνω συνήθως κοντά στη λήξη του ώστε να κοιμηθώ λίγο παραπάνω. Φτιάχνω γρήγορα τα πράγματά μου κι έτοιμος για την επόμενη στάση…
Μία πρώτη εικόνα λέει ότι έφθασαν τις 103.000 –ας περιμένουμε βεβαίως τον επίσημο αριθμό– όσοι παρακολούθησαν τους «Πέρσες» του Εθνικού Θεάτρου διαδικτυακώς από το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, ζωντανά σε όλον τον κόσμο, εκτός της Ελλάδας.
Οι παραστάσεις της πρώτης σκηνής της χώρας για τον θεσμό «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός».
Μιλάει στην «Κ» ο σκηνοθέτης της παράστασης Γ. Ρήγας, καθώς το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος «πετάει» μέχρι την Επίδαυρο.
Στην Επίδαυρο η μέρα ξεκινάει αργότερα από το συνηθισμένο. Τελειώνοντας το προηγούμενο βράδυ την παράσταση σε αυτό το υπέροχο θέατρο, είναι τόσο αυξημένη η ποσότητα αδρεναλίνης στον οργανισμό που χρειάζεσαι αρκετές ώρες «αποσυμπίεσης» κι έτσι όλοι οι ηθοποιοί κοιμόμαστε μέχρι πολύ αργά.
Ενα έργο για την ανθρώπινη απελπισία σε μια εμπόλεμη κατάσταση και κυρίως για τη μεγάλη απόφαση να ελπίσεις με όποιο κόστος, να σηκωθείς και να τολμήσεις να συμφιλιωθείς, η αριστοφανική «Λυσιστράτη» στην ανάγνωση του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, κάνει πρεμιέρα στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.
