Είναι λάθος να ψάχνει κανείς τον ρατσισμό μόνο στις επιθετικές, απροκάλυπτα ακροδεξιές εκφάνσεις του. Ο ρατσισμός απαντά και σε πιο κάζουαλ περιστάσεις, ενυπάρχει σε λανθάνουσα κατάσταση ακόμη και στους κώδικες επικοινωνίας ατόμων που δεν λογίζονται ως ρατσιστές. Η δημοσίως εκπεφρασμένη ευχή της Αννας Διαμαντοπούλου «να μη γίνει διά της βίας η Ευρώπη σκουρόχρωμη» είναι ρατσιστική: όσο αγαθές κι αν είναι οι απόψεις σου για τους «σκουρόχρωμους» ανθρώπους, όταν τους προσδιορίζεις με βάση το χρώμα τους χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος, μετατρέποντας μάλιστα το χρώμα σε αρνητική ιδιότητα, τους αντιμετωπίζεις ρατσιστικά. Καλό είναι όμως η ρατσιστική προδιάθεση στον λόγο να μη συγχέεται με το επιχείρημα που ο λόγος εκφράζει. Το επιχείρημα της Αννας Διαμαντοπούλου ότι η Ευρώπη δεν έχει τη δυνατότητα να αφομοιώσει ανεξάντλητους αριθμούς μεταναστών με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο, το οποίο αντίκειται εξ ορισμού στην αφομοίωση, δεν είναι ρατσιστικό· είναι η πραγματικότητα, η οποία χάθηκε στο ασυγχώρητα ατυχές της διατύπωσης.
Εννοιολογική σύγχυση
Ούτως ή άλλως, όμως, η ευρεία έννοια της αθέμιτης διάκρισης στην οποία εντάσσεται και ο ρατσισμός υφίσταται τον τελευταίο καιρό πρωτοφανή κακοποίηση. Σε πλήθος ευρωπαϊκών πόλεων, χιλιάδες πολίτες διαδηλώνουν υπέρ της Παλαιστίνης (χωρίς να τη διαχωρίζουν από την τρομοκρατική της ηγεσία) και κατά του Ισραήλ, θεωρώντας πως εκπροσωπούν το αλάνθαστο πνεύμα του ανθρωπισμού· χαρακτηρίζουν εκείνους που διαφωνούν με ό,τι αυτοί αντιλαμβάνονται ως εύλογη διεκδίκηση μίας μειονότητας, ρατσιστές και φασίστες. Καμία περαιτέρω σκέψη δεν κάνουν για την τύχη μίας αληθινής μειονότητας στην παλαιστινιακή κοινωνία· καμία σκέψη για την αναβίωση των αθέμιτων διακρίσεων εις βάρος των Εβραίων σε διεθνές επίπεδο. Οι Εβραίοι συλλήβδην στιγματίζονται ως ναζί -τι έκπληξη!-, επειδή είναι Εβραίοι (και άρα Παλαιστινιοφάγοι!). Η διαστρέβλωση των εννοιών δεν θα μπορούσε να μη συνοδεύεται από διαστρέβλωση της ιστορίας.
Μαφίες
Στην Ελλάδα, οι διαστρεβλώσεις αποτελούν νευραλγικά γρανάζια στους μηχανισμούς επιβίωσης πολλών ιδεολογικών δυνάμεων. Ο παραλογισμός δεν αφήνει ποτέ την αίσθηση του μη οικείου. Πριν λίγες μέρες, το μικρό, ανεξάρτητο βιβλιοπωλείο Κομπραί στα Εξάρχεια στοχοποιήθηκε από μία αναρχική ομάδα ως «χίπστερ» μαγαζί που συμβάλλει στο «gentrification» της γειτονιάς. Το πώς μία επιχείρηση αμελητέου οικονομικού αποτυπώματος που χτίστηκε με κόπο και ρίσκο από δύο νεαρά άτομα προς όφελος των γραμμάτων, μπορεί να συμβάλει σε μία κοινωνικοοικονομική παθογένεια που απορρέει από τους μεγάλους παίκτες του διεθνούς καπιταλισμού, είναι ένα ερώτημα στο οποίο μόνο ένας νοσηρός εγκέφαλος μπορεί να δώσει απάντηση. Τα πάντα είναι θέμα διασταλτικής εκλογίκευσης: οι ιδιοκτήτριες του βιβλιοπωλείου «δεν συμμετέχουν σε αγώνες», καταγγέλλει ο εγκέφαλος της στοχοποίησης, ενώ δίνουν και συνεντεύξεις σε «καθεστωτικά μέσα». Ως εκ τούτου, η θέση τους είναι «έξω από τις γειτονιές μας». Σε ποιον ανήκουν οι γειτονιές; Ποιος οικειοποιείται την κτητική αντωνυμία; Οποιος αποτολμάει τέτοιες αντιδημοκρατικές αξιώσεις εισπράττει κυρίως χλεύη. Καθόλου τυχαίο που οι τραμπούκοι φοράνε πάντα κουκούλες.
Διάλυση
Η γειτονιά του ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, μάθαμε σε ποιον ανήκει: σε εκείνον που τη διεκδικεί με τις πιο ανέντιμες μεθόδους. Η εκκαθάριση που παρακολουθούμε να λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες στον ΣΥΡΙΖΑ έχει κάτι αποκαρδιωτικό μες στη γελοιότητά της. Το στοιχείο της εξαπάτησης: Αν αποκάλυπτε εξαρχής ο Στέφανος Κασσελάκης τις προθέσεις του (μαζί με το αληθινό βιογραφικό του) πόσοι ψηφοφόροι του κόμματος θα νομιμοποιούσαν την αποδεκάτισή του;
Τηλεπολιτική
Η ελληνική πολιτική σκηνή θυμίζει έντονα την ελληνική τηλεόραση: μία βιομηχανία χαμηλών προδιαγραφών που ασχολείται με τον εαυτό της· ένα αέναο σόου που δεν έχει ιδέα τι χρειάζεται ο θεατής, και γι’ αυτό παράγει αυτό που νομίζει ότι θέλει, χωρίς να τον ρωτήσει.
