Το φόβητρο της «woke ατζέντας» είναι το δεξιό ισοδύναμο της διαρκούς επίκλησης στον «ακροδεξιό κίνδυνο» από την πλευρά της Αριστεράς. Τα πολωτικά δόγματα της υπεραπλούστευσης τερματίζουν κάθε κουβέντα πριν καν ξεκινήσει, καταργώντας τις ενδιάμεσες αποχρώσεις και μαζί τα όποια ψήγματα συναίνεσης, αλληλοκατανόησης και αλήθειας μπορεί κανείς να εντοπίσει σε αυτές. Αν η Ιμάν Κελίφ είναι τρανς, ίντερσεξ, γυναίκα ή άντρας είναι κοινωνικά και πολιτικά αδιάφορο. Τα προσωπικά της δεδομένα μας αφορούν μόνο στον βαθμό που σχετίζονται με τη δίκαιη διεξαγωγή των αγώνων στους οποίους συμμετέχει. Οποιος ψάχνει στο σώμα της αθλήτριας αφορμές για να εκφράσει το ήδη υπάρχον μίσος του για τη διαφορετικότητα είναι κατάπτυστος· την ίδια ώρα, όσοι αρνούνται ότι τα βιολογικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων, φανερά και αφανή, και με όλες τις θεμιτές ποικιλίες τους, παράγουν απτά αποτελέσματα και εύλογες κατηγοριοποιήσεις, είναι υποκριτές που αλείφουν βούτυρο στο ψωμί των ιδεολογικών τους αντιπάλων.
La piscine
Κανείς ωστόσο δεν ευνοεί τους αντιπάλους του με μεγαλύτερη συνέπεια απ’ ό,τι ο Στέφανος Κασσελάκης. Η πισίνα στο εξοχικό του στις Σπέτσες θα ήταν μία αξιολησμόνητη παρανομία από τις πολλές στο νησί και τις ακόμα περισσότερες στην Ελλάδα, αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν επέλεγε να ζητήσει και τα ρέστα, αποκαλώντας την, ευφημιστικά, καλλωπισμένη δεξαμενή νερού. Αντί να απολογηθεί ή έστω να βρει μια καλύτερη δικαιολογία, ο Στέφανος Κασσελάκης επέλεξε να υπαγάγει την ιδιοκτησία του στη λογική των identity politics (αν η πισίνα αυτοπροσδιορίζεται ως μη πισίνα, τότε οφείλουμε να δεχτούμε ότι δεν είναι πισίνα!) και να επιτεθεί στο μέσο που την ξεσκέπασε. Η ρητορική περί διαπλεκόμενων media είναι ακόμα εδώ. Αλλά η πισίνα παραμένει πισίνα.
Media πληρωμένα και απλήρωτα
Βέβαια, ο Κασσελάκης δεν είναι τρελός. Υπάρχουν πράγματι μέσα που τον στοχοποιούν, ενώ παράλληλα αφήνουν τους πολιτικούς του ανταγωνιστές στην ησυχία τους. Η μεροληψία του Τύπου δεν είναι μόνο στο μυαλό του, αντιθέτως, είναι μια δυσάρεστη, επιβεβαιωμένη πραγματικότητα. Είναι όμως ελαφρώς σόλοικο να τα βάζει με «πληρωμένα πιστόλια» της εγχώριας μιντιακής βιομηχανίας ένας πολιτικός του οποίου η παράταξη έχει δικά της κομματικά μέσα, δηλαδή επίσημα «πληρωμένα πιστόλια». Η κατάσταση γίνεται κωμική δε, όταν τα εν λόγω «πληρωμένα πιστόλια» μένουν απλήρωτα. Οι υπάλληλοι των ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ ζητούν τα δεδουλευμένα τους, αλλά η φωνή τους δεν φτάνει στα αυτιά του κατά τ’ άλλα πολύ ευαισθητοποιημένου προέδρου. Πνίγεται στην πισίνα.
Προτεραιότητες
Δεν έχουν κι άδικο όμως όσοι αδιαφορούν για τα απανωτά επεισόδια του κασσελακικού σίριαλ. Η σύγκριση της πολεοδομικής παράβασης με τις υποκλοπές είναι ενδεικτική του ποια θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητά μας, λένε: «Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσείς ασχολείστε με την πισίνα του Κασσελάκη;». Η αλήθεια πάντως είναι ότι μπορούμε να ασχολούμαστε με πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Να μας απασχολούν και οι μικρές και οι μεγάλες εκτροπές από την ευθεία της ηθικής και της νομιμότητας. Σωστή η απαίτηση για την ύπαρξη προτεραιοτήτων, αλλά επικίνδυνη η άποψη ότι αν δεν λυθεί το πρόβλημα 1, το πρόβλημα 2 λογίζεται ως μη υπάρχον.
Σπορά και θερισμός
Κάπως έτσι έβλεπε κάποτε τα πράγματα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Αυτή ήταν η ουσία του ηθικού πλεονεκτήματος που υπηρέτησε πολιτικά: Ο,τι κι αν κάνουμε εμείς, οι άλλοι είναι χειρότεροι, σε αυτούς να επιτίθεστε. Σήμερα του επιτίθενται στον δρόμο αφιονισμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας του να παραδώσει την έδρα του. Το σχετικό βίντεο που κυκλοφόρησε on line είναι εξαιρετικά άβολο, άδικο αλλά και διδακτικό: δεν υπάρχει τίποτα απ’ όσα βιώνουμε σήμερα, που να μην καλλιεργήθηκε χθες.
