Δεν είναι μόνο η δική μας ματιά που αλλάζει στην πόλη τον Αύγουστο, είναι και η πόλη που γίνεται πιο νωχελική και λιγότερο νευρική. Είναι η στιγμή να βάλω την μπέρτα μου και να γίνω υπερ-τουρίστας.
Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;
Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης είναι στην καλύτερη στιγμή του. Περιεχόμενο, διεισδυτικότητα των εκθέσεων αλλά και εξωστρέφεια έχουν πάρει μπροστά και φτιάχνουν μικρές και μεγαλύτερες ιστορίες που απηχούν στον σημερινό κόσμο μας και του δίνουν νόημα.
Η θεματική που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό στο ΕΜΣΤ κάτω από τον γενικό τίτλο «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;» είναι όχι μόνον έξυπνη στη γλώσσα του marketing αλλά και εύστοχη στο περιεχόμενο. Ταυτόχρονα γεμίζει τις αίθουσες του κτιρίου με πολύ ενδιαφέρον σύγχρονο περιεχόμενο που λειτουργεί και για τους ταξιδιώτες οι οποίοι έρχονται από όλα τα σημεία της Ευρώπης.
Η ευχάριστη έκπληξη ξεκινάει από την είσοδο όπου πέφτω σε πρόσωπα που μιλούν ισπανικά, γαλλικά και γερμανικά. Το EMΣT βρίσκεται σε καλό δρόμο σκέφτομαι και χαμογελάω.
Η πρώτη έκθεση που συναντώ λέγεται Shitty Disco και είναι η πρώτη ατομική έκθεση της διεθνώς καταξιωμένης Ιρανής Τάλα Μαντανί που ζει και εργάζεται στο Λος Αντζελες. Ξαφνιάζομαι και πάλι ευχάριστα αφού ξέρω ότι στη σύγχρονη τέχνη το πιο αμφισβητήσιμο στοιχείο τις περισσότερες φορές είναι το περιεχόμενο. Προσωπικά τις περισσότερες φορές με απομακρύνει από τον κόσμο της παρά με προσελκύει.Το Shitty Disco περιλαμβάνει περισσότερα από 40 έργα ζωγραφικής και κινουμένου σχεδίου και μέσα από αυτά η πολιτική μάτια της Μαντανί ξεχωρίζει αποδομώντας με χιούμορ αλλά και ωμότητα ρόλους και κοινωνικά στερεότυπα. Είναι απολαυστική και με ξεβολεύει. Βγαίνω από την αίθουσα ενθουσιασμένος και κατευθύνομαι στο -1 του μουσείου. Εκεί είναι στημένη μια πολύ μεγάλη αναδρομική έκθεση -η πρώτη στην Ευρώπη- της Πένι Σιόπης. Η Νοτιοαφρικανή καλλιτέχνις μεγάλωσε από Ελληνες γονείς, κάτι που φαίνεται και σε αρκετά από τα εκθέματα της έκθεσης. Επηρεάστηκε από πληθώρα εκφραστικών μέσων και πειραματίστηκε με αρκετά υλικά δημιουργώντας ένα έργο απόρροια της κοινωνίας στην οποία μεγάλωσε, όπου κυριαρχούσαν το απαρχάιντ, οι ανισότητες και ο ρατσισμός. Ομως η ίδια και το έργο της ξεπέρασαν αυτό το περιβάλλον και μέσα από αυτήν την αναδρομική έκθεση με τίτλο “For Dear Life”, εκπέμπει το μήνυμα για έναν κόσμο πιο ηθικό, πιο δίκαιο, πιο δημιουργικό με σεβασμό και κατανόηση στο άλλο, το διαφορετικό.
Στις Σεϋχέλλες για παπαρδέλες
Από τον Νέο Κόσμο και το ΕΜΣΤ για την πλατεία Μεταξουργείου δεν το λες και πέντε λεπτά δρόμο. Εδώ και καιρό όμως θέλω να δω πόσο και πώς επηρέασε η αλλαγή ιδιοκτησίας ένα απ’ τα αγαπημένα μου γαστροκαφενεία και ένα από τα πρώτα της Αθήνας. Ο λόγος για τις Σεϋχέλλες (πρώην Μπαχάμες) οι οποίες στεγάζονται σε ένα κτίριο που κάποτε στέγαζε τους στάβλους του Οθωνα στην οδό Κεραμεικού. Οι Σεϋχέλλες είναι μια από τις σταθερές επιλογές μου όταν βρίσκομαι στην Αθήνα αφού με συναρπάζει γευστικά ο συνδυασμός της ρουστίκ, χωριάτικης κουζίνας με τη ματιά των ανθρώπων της πόλης. Αυτό δεν είμαστε και οι περισσότεροι άλλωστε στην Αθήνα; Το περιβάλλον μέσα και έξω εξαιρετικό, με μουσική εναλλακτική, που θα μπορούσε όμως να παίζει λίγο πιο σιγά. Βρίσκω και πάλι λοιπόν το αγαπημένο μου πιάτο, τις κλασικές παπαρδέλες με καβουρμά και γαλοτύρι, και μάλιστα αυτή τη φορά που το δοκιμάζω είναι και λίγο πιο ελαφρύ. Βρίσκω και τα υπέροχα μαγειρεμένα όσπρια, δοκιμάζω τα γλυκόξινα χοιρινά μπριζολάκια με μέλι και πιπέρι Καγιέν. Οι σαλάτες είναι φρέσκες, δροσερές και απόλυτα ελληνικές με την τοματοσαλάτα με τομάτα μπατάλα της Βραυρώνας να ξεχωρίζει. Φεύγουμε και πάλι ευχαριστημένοι. Το σημείο αναφοράς, οι Σεϋχέλλες, είναι εκεί σταθερό, λίγο βελτιωμένο σε γεύσεις και προσιτό στις τιμές.
Proxima estation: Κάλλας για πάντα
Και φεύγοντας από τις Σεϋχέλλες περπατάμε για λίγο μέσα από τους δρόμους και τα στενά του Μεταξουργείου που αποπνέουν μιζέρια και εγκατάλειψη χωρίς να είναι σαφής ο λόγος. Ενας αρχαίος δήμος σε απόλυτη παρακμή. Φτάνουμε στη στάση μετρό στο Σύνταγμα. Κατεβαίνοντας τη Μητροπόλεως στο δεξί χέρι στον αριθμό 44, είναι ένα μουσείο του κουτιού που οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της πόλης αγνοούν. Ο λόγος για το Μουσείο Μαρίας Κάλλας, το πρώτο μουσείο στον κόσμο αφιερωμένο στην κορυφαία ντίβα του περασμένου αιώνα.Ενα βιογραφικό μουσείο που άνοιξε τις πόρτες του τον περασμένο Οκτώβριο. Αργήσαμε πολύ –είναι αλήθεια– να τιμήσουμε την Κάλλας. Ακόμη και σήμερα αναρωτιέμαι γιατί η πόλη δεν είναι γεμάτη από αγάλματα, τοπόσημα και δρόμους που να φέρουν το όνομά της. Ας είναι, έστω και αργά έχουμε ένα μουσείο που είναι ιδανικό για τον επισκέπτη που γνωρίζει λίγα πράγματα για τη Μαρία Κάλλας. Μέσα από κείμενα, αντικείμενα, βίντεο αλλά και σπάνια ηχητικά ντοκουμέντα χτίζεται μια εικόνα για τον επισκέπτη που βλέπει τη ζωή της να ξετυλίγεται χρονολογικά και την παρακολουθεί από το ξεκίνημα και τα πρώτα χρόνια της καριέρας της στην Ελλάδα μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής της. Αναδεικνύεται με ξεκάθαρο τρόπο η προσωπικότητά της και η πίστη της στην τέχνη της και στο απόλυτο που εξέφραζε για αυτήν η μουσική.
Το μουσείο θα μπορούσε να έχει χαμηλότερη τιμή εισόδου ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε πάρα πολλούς Ελληνες που δεν γνωρίζουν τη Μαρία Κάλλας να το επισκεφθούν.
Λένι Κράβιτζ: Το πνεύμα του Γούντστοκ στο γυμναστήριο
Μια μικρή ξεκούραση και παίρνουμε τον ηλεκτρικό με κατεύθυνση το Ολυμπιακό στάδιο, εκεί όπου η πόλη φιλοξενεί έναν πραγματικά μεγάλο σε διάρκεια και απήχηση καλλιτέχνη και, όπως νόμιζα, έναν πολύ αγαπημένο του ελληνικού κοινού. Ο λόγος για τον Λένι Κραβιτζ που το κοινό του Athens Rocks τον φωνάζει ρυθμικά με το μικρό του όνομα όμως ένα μεγάλο μέρος του κοινού του φαίνεται ότι βρίσκεται σε διακοπές. Ο Λένι και η μπάντα του βγήκαν στη σκηνή με μια εικοσάλεπτη καθυστέρηση. Κάποιος χαιρέκακος θα έλεγε ότι καθυστέρησαν να βγουν γιατί άργησαν να τελειώσουν με τον πάγκο στο γυμναστήριο. Ναι, τόσο φέτες ήταν όλη η μπάντα και μπράβο τους. Καθυστερημένοι αλλά με ενθουσιασμό ευχαρίστησαν και αποζημίωσαν όσους βρέθηκαν εκεί. Τα τραγούδια του Κράβιτζ έχουν εκείνες τις μαγικές αναλογίες που αποτελούν εγγύηση επιτυχίας ή και διαχρονικότητας. Μια γενναία δόση από αυθεντικό φανκ, μια δόση soul ψυχεδέλειας του ’60, μια δόση ενέργειας και αγάπης αλά Marley και Τζαμάικα και μια ικανότητα να γράφει εθιστικά ποπ ρεφρέν που παραπέμπουν στους μεγάλους της δεκαετίας του ’60. Και είναι κι αυτό το υπέροχο σέξι μιντ τέμπο φάνκι, η υπογραφή του, στο οποίο είναι αδύνατον να αντισταθείς και να μη λικνιστείς στον ρυθμό του. Νιώθω, κάθε φορά που ακούω ένα τραγούδι του Kράβιτζ, ότι το προσεγγίζει όπως ο εραστής το αντικείμενο του πόθου του. Ενα τέμπο, ένας ρυθμός που γίνεται δέλεαρ για κάθε ερωτικό ταίρι. Για 2 ώρες έπαιξαν όλα τα γνωστά και αγαπημένα, ενώ έπαιξαν και κάποια που αγαπάει ειδικά το ελληνικό κοινό. Μερικά ήταν από τα καινούργια άλμπουμ και μερικά λιγότερο γνωστά που όμως ξεχώρισαν, όπως για παράδειγμα το The Chamber. Εκλεισαν το live με το αξεπέραστο Let Love Rule. Σκέφτομαι πως αν είχαμε διαλέξει, έστω και για μια μέρα, για πλανητάρχη τον Λένι Κράβιτζ, ο πλανήτης θα ήταν ένα υπέροχο μέρος με μουσική, σεξ, γυμναστική και χορτοφαγία.
Blender #41
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού παίχτηκαν 4.000 τραγούδια. Το 60% είχαν με κάποιο τρόπο σχέση με τη Γαλλία και την κουλτούρα της.
Είτε ήταν στα γαλλικά είτε η χώρα παραγωγής ήταν γαλλόφωνη είτε οι καλλιτέχνες ήταν Γάλλοι. Το υπόλοιπο 40% ήταν παραγωγές από τον αγγλόφωνο κόσμο. Με μια στροφή προς τους πιο urban ήχους. Φανταστείτε τι θα ακούσουμε στο Λος Αντζελες. Ακολουθεί μια λίστα διάρκειας 85 λεπτών, μια προσωπική επιλογή από όσα ακούστηκαν αυτές τις μέρες στους πολύ πετυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Την επόμενη Πέμπτη 15/8 δεν θα έρθει Blender στο newsletter σας, λίγες μέρες ξεκούρασης.
Επιστροφή στις 22/8 που πάμε Παγκράτι!
