Κάθε μέρα, πηγαίνοντας από το σπίτι στο πανεπιστήμιο, περνούσε δίπλα από έναν γκρεμό, στην άκρη του δρόμου. «Ει, μπορώ να το κάνω» σκεφτόταν για το άλμα στο κενό χωρίς επιστροφή, εκείνες τις (πιο) σκοτεινές μέρες της μάχης που έδινε (και έχανε) με την κατάθλιψη όπου ένιωθε εξαντλημένη και δεν είχε διάθεση να κάνει τίποτα. Είχε χάσει το πάθος της, είχε παραιτηθεί από την ζωή.
Η Ρέιβεν Σόντερς δεν είχε εύκολη παιδική ηλικία. Μεγάλωσε με την μητέρα και την αδελφή της, χωρίς την πατρική φιγούρα, υποχρεώθηκε από το κράτος πρόνοιας (το ποιο;) να μείνει με ανάδοχες οικογένειες, οι οποίες όμως αποτελούνταν από ναρκομανείς και αλκοολικούς γονείς, που την κακοποιούσαν σωματικά και ψυχολογικά.
Οταν ξεκίνησε το γυμνάσιο, αποφάσισε να γίνει πιο δυνατή από τα αγόρια, ώστε να προστατεύσει την μητέρα και την αδελφή της. Θα γινόταν όπως ο Χαλκ, ο πράσινος υπερήρωας με την ασύλληπτη δύναμη που αποτελούσε σημείο αναφοράς.
Και τα κατάφερε, συνδυάζοντας μάλιστα αυτή την δύναμη με την ενασχόλησή της με την σφαιροβολία. Σε αυτό το τόσο απαιτητικό άθλημα και την σφαίρα των τεσσάρων κιλών, βρήκε το αδιέξοδο που έψαχνε για να ξεδίνει, για να νιώθει σημαντική, ότι νικάει σε ένα μέτωπο της ζωής.
Σε ηλικία είκοσι ετών, το κορίτσι από το Τσάρλεστον της Βόρειας Καρολίνας έδινε το παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο και έπαιρνε την πέμπτη θέση στον τελικό που, εκείνη την στιγμή τουλάχιστον, την έκανε ευτυχισμένη.
Εγινε δεκτή ως ήρωας στην γενέτειρά της, ήταν το πρόσωπο των ημερών, αλλά όλα αυτά έμειναν γρήγορα πίσω. Δύο χρόνια αργότερα, τα πάντα ανοιχτά παιδικά τραύματα αλλά και η μόνιμη, αρνητική αντιμετώπιση επειδή ήταν μαύρη και γκέι, την έριξαν στο πιο βαθύ πηγάδι.
Είχε αποφασίσει να αφαιρέσει την ζωή της. Και θα το έκανε, εάν η ψυχοθεραπεύτριά της, η Ειμι, δεν απαντούσε σε ένα μήνυμα απόγνωσης που της έστειλε στο κινητό. «Δώσε μου ένα λεπτό να σε βοηθήσω» της έγραψε και, ως δια (ανθρώπινης) μαγείας, βρήκε κίνητρο για να παλέψει, για να μην τα παρατήσει, όπως ένιωθε ότι είχε κάνει.
Νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο όπου την πήγε ένας από τους προπονητές της, η επίσκεψη της βουρκωμένης μητέρας της αποτέλεσε έναν ακόμα κινητήριο μοχλό και, κάπως έτσι, η Ρέιβεν έγινε (μεταφορικά) ο Χαλκ και στην ζωή της μακριά από την βαλβίδα του σταδίου, όπου οι εθνικές διακρίσεις διαδέχονταν η μια την άλλη.
«Μοιράστηκα το πρόβλημά μου με τον κόσμο γιατί ήθελαν να ξέρουν και άλλα άτομα που έχουν πρόβλημα με την κατάθλιψη ότι δεν είναι μόνοι τους» εξήγησε για την ανάρτηση που έκανε στο προφίλ της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέσα από το νοσοκομείο. «Σκοπός μου είναι να βοηθήσω όσο περισσότερο κόσμο μπορώ» επισημαίνει κάθε φορά που μιλάει για τα προβλήματά της.
Αφού ξεπέρασε με μεγάλη δυσκολία και τα lockdown λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, έπιασε την ολυμπιακή δόξα στους εξ’ αναβολής Αγώνες του Τόκιο, το 2021. Τερμάτισε δεύτερη στον τελικό της σφαιροβολίας, τραβώντας όλα τα φώτα επάνω της την στιγμή της απονομής.
Ανεβαίνοντας στο βάθρο, σταύρωσε πάνω από το κεφάλι της τα χέρια της, φτιάχνοντας ένα μεγάλο «Χ». Όπως εξήγησε, αυτή η κίνηση ήταν «μια ειρηνική εκδήλωση στήριξης της φυλετικής και κοινωνικής δικαιοσύνης που σέβονται τις συναθλήτριές μου».
Η ΔΟΕ ξεκίνησε σχετική έρευνα για να διαπιστώσει αν αυτή η κίνηση παραβίαζε τους κανονισμούς που απαγορεύουν οποιαδήποτε πολιτική, θρησκευτική ή φυλετική εκδήλωση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Λίγες ημέρες αργότερα, η έρευνα έκλεισε χωρίς κυρώσεις για την Σόντερς, η οποία όμως δέχθηκε την ίδια εποχή την πιο σκληρή, οδυνηρή «κύρωση», αφού έχασε την μητέρα της. Το στήριγμά της.
Δεν μπόρεσε να μοιραστεί μαζί της την χαρά για το ασημένιο μετάλλιο, για το γεγονός ότι πλέον είχε καταφέρει να διαχωρίσει για τα καλά τον άνθρωπο Ρέιβεν από την περσόνα Χαλκ, η οποία ήταν πάντα παρούσα στους αγώνες της μέσω της μάσκας που φορούσε στο πρόσωπο.
Ο θάνατος της μητέρας την διέλυσε, αλλά ταυτόχρονα την πείσμωσε. Δικηγόρος στο επάγγελμα, εργάζεται για την φυλετική δικαιοσύνη, για την ψυχική υγεία και για τα δικαιώματα των βοοειδών και κυρίως των ταύρων. Θέλει να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερους, ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικής ταυτότητας, ακόμα και είδους.
Ως ταύρος, άλλωστε, ένιωθε και η ίδια τους μήνες που έμεινε εκτός αγώνων το 2023, ούσα τιμωρημένη επειδή δεν έδωσε το παρών σε τρεις ελέγχους ντόπινγκ. Οι δύο εγχειρήσεις στον πληγωμένο γοφό, το γεγονός ότι έπρεπε να φροντίζει μόνη της την αδελφή της και τις προσδοκίες που είχε η ίδια δημιουργήσει, της πρόσθεσαν επιπλέον πίεση, την οποία όμως ήταν αποφασισμένη να αντιμετωπίσει.
Στο Παρίσι, άφησε στην άκρη την μάσκα του Χαλκ, αλλά φόρεσε ένα full face, γυαλιά ηλίου και πλέον παρουσιάζεται ως non binary, μη δυαδικό φύλο δηλαδή, αφού δεν θεωρεί εαυτόν ούτε γυναίκα, ούτε όμως και άνδρα, παρά την δηλωμένη σεξουαλική της ταυτότητα.
Με αυτή την ιδιότητα, προκρίθηκε με αρκετή άνεση στον τελικό που θα λάβει χώρα το βράδυ της Παρασκευής (09/08) στο «Σταντ ντε Φρανς», με στόχο ένα δεύτερο ολυμπιακό μετάλλιο. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αυτοσκοπός για το 28χρονο άτομο που φλέρταρε έντονα με την αυτοκτονία, κλέβει την παράσταση με τις ενδυματολογικές του επιλογές, βάφει τα μαλλιά του μπλε και πράσινο και, ειλικρινά, δεν δίνει πλέον δεκάρα για το τι λέει ο κόσμος γι’ αυτό.
