Είχε κάτι ανεπίγνωστα αστείο η μακροσκελής ανάρτηση με την οποία ο Παύλος Πολάκης προανήγγειλε την παρουσία του στην επερχόμενη Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, όπου, απ’ ό,τι φαίνεται, θα εγείρει ζήτημα «αλλαγών στην ηγεσία». Πρώτον, το γεγονός ότι ο βουλευτής μέμφεται τον πρόεδρο για την παρουσία του στα social media, την ώρα που και η δική του καταγγελτική δήλωση «ανέβηκε» στο Facebook, εκεί άλλωστε όπου ο Παύλος Πολάκης περνάει σαν σωστός boomer άφθονο χρόνο. Δεύτερον, την οριακή σύμπτωση του χρονισμού της ανάρτησης με την επέτειο των πενήντα ετών από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ: ο λαϊκισμός, η δημιουργική αοριστία, το δημαγωγικό πνεύμα και το πολεμικό στυλ του πολύξερου αγωνιστή είναι μία αταβιστική κραυγή, ένα φιλόδοξο καντήλι στο νεκροταφείο των ιδεών. Οι καντηλανάφτες, βέβαια, σπανίως γίνονται πρόεδροι.
Το Εγώ που μετράει
Εχουν δίκιο οι άσπονδοι σύντροφοι του Κασσελάκη που επισημαίνουν ότι η υπερπροβολή του ιδιωτικού βίου δεν συνάδει με την πολυπόθητη προεδρική σοβαρότητα, άσχετα αν το θυμήθηκαν αργά. Εχουν δίκιο που τονίζουν ότι το προωθημένο Εγώ σταδιακά σβήνει το πολιτικό Εμείς. Παρ’ όλα τα μειονεκτήματά του, όμως, μπορεί και ο Στέφανος Κασσελάκης να τους αντιγυρίσει ότι στα δημόσια πράγματα η πειθώ είναι και ζήτημα προσωπικής γοητείας· μπορεί να τους αφοπλίσει με την πιο ματαιόδοξη αλλά ειλικρινή επιχειρηματολογία: αν η πολιτική τους παρουσία είχε τη μισή από την οργανωτική αρτιότητα του γάμου του, ίσως το κόμμα τους να τους ανήκε ακόμα.
Απώλειες
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χάσει κανείς το κόμμα του. Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης δει το δικό του να περνά από το πλέγμα των διαβόητων μηχανισμών του στα χέρια ενός πολιτικού που ο ίδιος απολίτικα ανέδειξε, μόνο στην επιπολαιότητά του θα έχει να αποδώσει ευθύνες. Από τον Βόλο, τη Ρόδο, τη Ζάκυνθο, τα Γρεβενά, την Καστοριά και τη Φλώρινα, ο Χάρης Δούκας επιδεικνύει τελευταία, στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας, τη γεωγραφική έκταση του προνομίου του. Γιατί μόνο ένας προνομιούχος άνθρωπος μπορεί να εγκαταλείψει το χωρικά προσδιορισμένο πόστο του για να γυρίσει την Ελλάδα με στόχο να αποκτήσει ένα άλλο, καλύτερο πόστο. Θα μπορούσε όμως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να γνωρίζει εξαρχής ότι η επιλογή του θα αποδεικνυόταν τόσο προβληματική; Ισως ναι, αν είχε φροντίσει να περάσει τον υποψήφιο από μία συνέντευξη πριν τον προσλάβει.
Ανικανοποίητοι
Ορισμένες παθογένειες διακρίνονται από την αρχή. Οι επικείμενες παρεμβάσεις Πιερρακάκη στον τρόπο μεταχείρισης των μαθητών στο σχολικό περιβάλλον εδράζονται στο πεδίο ακριβώς της πρόληψης. Θα έλεγε κανείς λοιπόν ότι οι εχθροί της καταστολής θα έβρισκαν τις παρεμβάσεις αυτές συμβατές με το ιδεώδες τους περί διαχείρισης του κινδύνου: η απαγόρευση των κινητών εν ώρα μαθήματος, η οικονομική εμπλοκή των γονέων στους βανδαλισμούς των τέκνων και η τιμωρία των υπαιτίων σε περιστατικά bullying θεωρητικά συμβάλλουν σε αυτό που οι θιασώτες της επιείκειας διαρκώς ζητούν: έγκαιρη εκπαίδευση στη σωστή συμπεριφορά, αντί της όψιμης επιβολής της. Γιατί άραγε έτυχε τόσο αρνητικής υποδοχής το σχέδιο; Επειδή η καταστολή είναι για κάποιους απλή πρόφαση: το κινδυνολογικό φόβητρο που συγκαλύπτει το πολεμικό κίνητρο.
Το ρολόι
Δικαιολογείται να χτυπάει τόσα καμπανάκια κινδύνου το Rolex του Αδώνιδος; Αν ναι, γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο με το Rolex του Κουτσούμπα; Τουλάχιστον ο Αδωνις δεν κοιμάται αγκαλιά με τον αντικαπιταλισμό του. Το πρόβλημα του Αδώνιδος δεν βρίσκεται στο σύμβολο του χεριού του, αλλά σε όσα περνούν από τα χέρια του χωρίς επιτυχία. Πώς να θίξει όμως κανείς τη θλιβερή κατάσταση του ΕΣΥ, όταν η αντιπρότασή του είναι η ιβερμεκτίνη του Πολάκη;
