«Ασε το τραγούδι, φέρε το κορίτσι»
Η Ντιόν Γουόργουικ (Γουόρικ ήταν το όνομά της αλλά ένα τυπογραφικό λάθος στην πρώτη της ηχογράφηση τη σύστησε στον κόσμο με αυτόν τον τρόπο και το κράτησε) αυτές τις μέρες θα βρίσκεται στην Αθήνα για πρώτη φορά, μετά το 1995, για ένα live στο Ηρώδειο. Αποτελεί κομμάτι ενός κόσμου που δημιουργήθηκε στη δεκαετία του ’60. Αυτό λέει πάρα πολλά για την ίδια και το ρεπερτόριό της. Η Γουόργουικ ήταν μέρος μιας μουσικά ταλαντούχας οικογένειας που έβγαλε σπουδαίες φωνές αφού τόσο η μητέρα της όσο και η θεία της τραγουδούσαν από πολύ μικρές σε χορωδίες γκόσπελ. Η θεία της μάλιστα, η Σίσυ Χιούστον, ήταν η μητέρα της Γουίτνι Χιούστον. Η ίδια η Γουόργουικ με την αδερφή της, την Ντίντι, ήταν μέλη σε συγκροτήματα που τραγουδούσαν τα γκόσπελ.
Τη φράση «άσε το τραγούδι, φέρε το κορίτσι» την είπε η πρόεδρος της δισκογραφικής εταιρείας Scepter, η οποία άκουσε την ντέμο ηχογράφηση που της έφερε ο Μπερτ Μπάκαρακ για ένα τραγούδι του, που τραγουδούσε η Γουόργουικ.
Από εκείνη τη στιγμή, αρχές του 1961, ξεκίνησε ένα απίθανο μουσικό ταξίδι, μια μοναδική συνεργασία του συνθέτη και ενορχηστρωτή Μπερτ Μπάκαρακ με τον στιχουργό Ντέιβιντ Χολ. Η Ντιόν Γουόργουικ με τη φωνή της έγινε το τρίτο μέλος αυτής της παρέας αφού, όπως είχαν πει κατά καιρούς οι Μπάκαρακ και Ντέιβιντ: «Δεν γνώριζε φόβο και με τη φωνή της μπορούσε να εκφράσει όλα αυτά τα μικρά μέσα σε ένα τραγούδι. Oλα αυτά που είναι αδύνατον να βάλει κάποιος σε μια παρτιτούρα. Η έκταση της φωνής δεν την απασχολούσε, η δυσκολία του τραγουδιού δεν την απασχολούσε, της δίναμε οδηγίες και αυτή έμπαινε και τις εκτελούσε μαγικά στον ελάχιστο χρόνο» .Τα “Walk on By”, “Don’t make me over”, “Anyone Who Had A Heart”, “What The World Needs Now”, “Do You Know The Way To San Jose”, “I’ll never Fall In Love Again”, “Alfie”, “That’s What Friends Are For” είναι μερικά μόνο από τα δεκάδες τραγούδια που έκανε μεγάλη επιτυχία η Ντιόν Γουόργουικ και για τα οποία κέρδισε στην πορεία της πέντε βραβεία Γκράμι.Μια φωνή με σπάνια μουσικότητa και μοναδική εκφραστικότητα. Ξεκίνησε να τραγουδά στην εκκλησία αλλά δεν είναι μια τραγουδίστρια των γκόσπελ. Είχε ξεκάθαρες τζαζ επιρροές από την Ελα Φιτζτζέραλντ και τη Σάρα Βον αλλά δεν είναι μια τραγουδίστρια της τζαζ. Πολλές φορές άγγιξε τη soul μουσική αλλά δεν είναι μια τραγουδίστρια αυτού του είδους μουσικής με την έννοια που είναι η Αρέθα Φράνκλιν. Είναι μια καθαρή τραγουδίστρια της ποπ, με σπάνια μουσική αντίληψη και με ξεχωριστή καλλιέργεια. «Μια ηθοποιός», έχει πει κάποιος, «μπορεί να περάσει από μια πολύ μεγάλη μεγάλη γκάμα συναισθημάτων μέσα στις 2 ώρες που διαρκεί μια ταινία. Η Ντιόν Γουόργουικ το έκανε αυτό μέσα σε μόλις 3 λεπτά, όσο διαρκεί ένα τραγούδι».
Ενας πολύ τυχερός άνθρωπος
Ο Λουντοβίκο Εϊνάουντι είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος και τυχερός μουσικός. Το άλμπουμ που τον έκανε διάσημο το 2013 σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι το “In A Time Lapse” με τις συνθέσεις του “Experience” και “Walk” να ξεχωρίζουν. Eίναι το πρώτο άλμπουμ κλασικής μουσικής (κυκλοφόρησε από την Deutsche Grammophon) που έκανε περισσότερες ψηφιακές πωλήσεις παρά πωλήσεις σε φυσικά αντίτυπα. Πράγμα που σημαίνει ότι ο Εϊνάουντι έφερε πραγματικά καινούργιο κοινό στην ορχηστρική μουσική. Είναι επίσης ο μοναδικός πιανίστας στον κόσμο, μαζί με τον Ελτον Τζον, ο οποίος όμως πλέον αποσύρθηκε από τις ζωντανές εμφανίσεις, που μπορεί να γεμίζει συναυλιακούς χώρους μεγάλης χωρητικότητας με όπλα του ένα πιάνο και τις μελωδίες του.
Παρότι ξεκίνησε να ηχογραφεί από το 1996 ο κόσμος στην Ευρώπη άρχισε να τον προσέχει από το 2011 και μετά όταν και ηχογράφησε το soundtrack για την ταινία Οι Αθικτοι. Η περίφημη αυτή γαλλική ταινία με τους Ομάρ Σι και Φρανσουά Κλουζέ γνώρισε τεράστια εισπρακτική επιτυχία και σύστησε τον συνθέτη σε ένα ευρύτερο κοινό μέσα από μια σπουδαία μελωδία του, το συναρπαστικό και γεμάτο αισιοδοξία για ζωή “Una Mattina”. Είναι όμως από το “In A Time Lapse” και μετά, που ο πιανίστας και συνθέτης μπήκε στο επίκεντρο αυτού του πολύ μεγάλου μουσικού ρεύματος, που άλλοι αποκαλούν νεοκλασική μουσική, άλλοι μετακλασική και άλλοι ιντικλασική.
Ισως μάλιστα αυτή του η επιτυχία να είναι και ο λόγος που ο ίδιος ακόμη και σήμερα δεν έχει γίνει αποδεκτός από ένα μεγάλο κομμάτι του χώρου της κλασικής μουσικής. Ομως αυτές είναι οι συζητήσεις που γίνονται μεταξύ ειδικών. Οι περισσότεροι άνθρωποι αγκαλιάζουν τις συνθέσεις και τις μελωδίες του που στριμάρουν ένα εκατομμύριο φορές την ημέρα μέσα από όλες τις πλατφόρμες και η μουσική του φτάνει παντού: από μεγάλους συναυλιακούς χώρους των 10.000 ακροατών σε σχολές γιόγκα, σε χώρους εναλλακτικών θεραπειών και σε χώρους αναμονής γραφείων. Εχει ακόμα συντροφεύσει εκατοντάδες χιλιάδες σπουδαστών που τη θεωρούν την καλύτερη συντροφιά για το διάβασμά τους.
Η αλήθεια είναι ότι, σε έναν κόσμο που κάνει τόση φασαρία, η μουσική του Εϊνάουντι φαινομενικά «απλή» και «άτεχνη», με τις ανάσες της, τις παύσεις της και την επαναληψιμότητά της είναι βάλσαμο για «υγιείς και ασθενείς».
«Υπάρχει ένα μεγάλο άγχος, πρέπει μονίμως να είμαστε ή να μοιάζουμε απασχολημένοι, ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένας λόγος γι’ αυτό» είπε σε μία συνέντευξή του. «Η μουσική μου είναι ένα μανιφέστο για να κόψουμε ταχύτητα».
Αξίζει να περιμένεις μέχρι τις 4 Οκτωβρίου
Συνηθίζουμε να λέμε ότι δεν γράφεται όμορφη μουσική πλέον και με αυτό εννοούμε φυσικά ότι έχει χαθεί από τη μουσική η μελωδία, η αρμονία και η έμπνευση. Σε γενικές γραμμές έχουμε δίκιο. Πάντοτε όμως εμφανίζονται καλλιτέχνες που έχουν χαρακτήρα και προσωπικότητα που υπερκαλύπτουν τις υπόλοιπες αδυναμίες.
Ο εικοσιδυάχρονος Νικ Γουόρντ από το Σίδνεϊ της Αυστραλίας είναι το νέο όνομα που επαναφέρει τη μουσικότητα, τη μελωδία και τον χαρακτήρα μέσα από τα τραγούδια του. Αρκεί να ακούσεις τα “All Your Life” και “Aubrey Plaza” για να καταλάβεις ότι αξίζει να περιμένεις μέχρι τις 4 Οκτωβρίου που κυκλοφορεί το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ με τίτλο “House with the Blue Door”.
Μοιάζει πολύ αληθινή για να μην την πάρεις στα σοβαρά
ΒΛΕΠΩ: Κάθε Δευτέρα την τηλεοπτική σειρά του 2019 “Years and Years” που ανεβαίνει μια φορά την εβδομάδα στο Cinobo. Μια σειρά έξι επεισοδίων βρετανικής παραγωγής. Υπάρχουν βιβλία, ταινίες και σειρές που έχουν προβλέψει πώς θα είναι το μέλλον. Ελάχιστες όμως ήταν οι περιπτώσεις που μας είπαν πώς θα νιώθουμε, πώς θα μιλάμε, τι θα ψηφίζουμε και και ποιες θα είναι οι αγωνίες μας.
Ο δημιουργός του “Years and Years”, ο σεναριογράφος Ράσελ Τι Ντέβις που υπέγραψε για το BBC την αναβίωση του εμβληματικού “Doctor Who”, διαβάζοντας διεισδυτικά και καθαρά το παρόν μπόρεσε να κάνει μια προβολή στο μέλλον που ελάχιστα απέχει από την πραγματικότητα. Μια μυθιστορηματική σειρά που μοιάζει πολύ αληθινή για να μην την πάρεις στα σοβαρά.
Τάδε έφη Νικ Κέιβ
ΔΙΑΒΑΖΩ: το βιβλίο «Πίστη, Ελπίδα Και Πόνος» του Νικ Κέιβ που συζητάει με τον δημοσιογράφο, φωτογράφο και κυρίως πολύ καλό φίλο του, Σον Ο’ Χέιγκαν που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος σε μετάφραση της Βάσιας Τζανακάρη. Ενας οδηγός πλοήγησης στη δύσκολη πλευρά της ζωής, τη θλίψη, τη δημιουργικότητα και τη δύναμη της μουσικής. «Πρέπει να έχεις υπομονή και να είσαι σε εγρήγορση για να αντιληφθείς τα μικρά θαύματα που κρύβονται στο συνηθισμένο» λέει για τις ηχογραφήσεις με τους Bad Seeds σε ένα σημείο του πολύ πυκνού σε σκέψεις, ιδέες και νοήματα βιβλίου ο Κέιβ. Αυτή και μόνον η φράση είναι ένα μάθημα ζωής.
Συμπληρωματικά διαβάζω και την απολαυστική συζήτηση που έκαναν ο Σπήλιος Λαμπρόπουλος με τον Κέιβ στην «Καθημερινή της Κυριακής» και που μπορείς να βρεις ολόκληρη εδώ…
BLENDER SPOTIFY LIST #45
Η λίστα με τα τραγούδια της εβδομάδας συνοδεύει ακουστικά τα σημερινά κείμενα.
