Αγαπητή τάδε,
μη μασάς.
Είσαι πιο δυνατή απ’ αυτό. Κι από άλλα που θα ’ρθουνε.
Αγαπητή τάδε, γενικώς να θυμάσαι: το ’χεις.
Κοινοτοπία του Κακού
Αυτό που σου συνέβη είναι παντού γύρω μας. Αγαπητή τάδε, περπατούσα βράδυ καθημερινής στο Γκάζι περνώντας μπροστά από τα σάπια διασκεδαστήρια και τα χοντοκάδικα της Ιεράς Οδού. Οι τελειωμένοι μεθοκοπούσαν και αγόραζαν βρώμικο, ενώ εσύ λογικά κοιμόσουν ή πάθαινες κρίση πανικού, επειδή κάτι που δεν είναι δικό σου σ’ έκανε να νιώθεις χάλια μέσα στο σώμα σου.
Περνούσαν αυτές οι αγέλες μικρών γκάνγκστερ με μηχανάκια και χωρίς κράνος, οι συμμαθητές σου, τάδε. Από ένα παρκαρισμένο αμάξι έβγαιναν οι ατμοί τού φρουτώδους ηλεκτρονικού τσιγάρου μίας παρέας μικρών παιδιών. Λύκειο; Λίγο μεγαλύτερα; Ακουγαν μια μουσική με στίχο που δεν μπορώ να γράψω, γιατί το κείμενό μου θα λογοκριθεί. Η σύνοψη είναι πάνω κάτω η εξής: πίνω ναρκωτικά, γιατί οτιδήποτε άλλο με απογοητεύει, η ερωτική μου ζωή είναι μία τεράστια απογοήτευση, εσύ (θηλυκή βρώμα) μ’ έριξες στα ναρκωτικά.
Αγαπητή τάδε, μην αφήσεις κανέναν και καμία ποτέ να σε πείσει πως φταις εσύ για τις αποτυχίες της ζωής του/της.
Γλείψε τα άγρια ένστικτα της νεολαίας, μπορείς
Είδα τα μηνύματα των παιδιών του κενού. Μηνυματίζονται και λένε πράγματα του στυλ «το ευχαριστήθηκα, καλά της κάναμε». «Εχω φωτογραφίες της με μώλωπες» κ.λπ. Αουτς!
Γι’ αυτό σου στέλνω αυτό το μήνυμα, επειδή είναι κάπως σιχαμένο όλα τα μηνύματα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας να λειτουργούν σαν προειδοποιητικές σημαδούρες. Οι άνθρωποι στο Ιντερνετ, στα μηνύματα, στα σχόλια είναι κακοί, τάδε μου. Από κοντά δεν είναι έτσι. Γι’ αυτό καλύτερα να βρεις μία παρέα και να βρίσκεστε από κοντά, να πίνετε τσάι, να λέτε τα νέα σας, να τρώτε κέικ. Στο Ιντερνετ η βία είναι βουερή. Κοχλάζει κάτω από τα δάχτυλά τους. Γίνεται βίντεο στο κινητό τους, όπλο στη σκληρή ιεραρχία της λάσπης.
Αναρωτιέσαι γιατί κανείς δεν μιλάει για τη βία πριν από το επόμενο ξέσπασμα βίας. Θα σου πω εγώ. Δεν κάνει να πεις ότι τα μικρά είναι βίαια. Πρέπει να «γλείφεις» τις πληγές μίας πληγωμένης νεολαίας. Χώρια που σας βλέπουν και σαν τάργκετ γκρουπ. Αν είσαι πολιτικός, πρέπει να κάνεις βίντεο στο ΤικΤοκ. Αν είσαι μέσο ενημέρωσης, πρέπει να μιλάς σαν κανένας θείος που κάθεται με τη νεολαία και μιλάει τάχα τη γλώσσα τους, ενώ τη χουφτώνει και λίγο. Αν είσαι εταιρεία, πρέπει να βάλεις τους υπαλλήλους σου να χορεύουν και να μιλάνε με νεολογισμούς σαν να πάθανε εγκεφαλικό και να γίνανε 15 με καράφλα ή λευκό μαλλί. Γενικώς, ό,τι κι αν είσαι κι όποιος κι αν είσαι, πρέπει να γλείφεις το κενό μέσα στο μυαλό των παιδιών του κενού, να πας με το μέρος τους, να γίνεσαι δικός τους, γιατί όλοι μα όλοι σάς βλέπουν σαν τάργκετ γκρουπ, ομάδα στόχο, δεδομένα, κοινό. Κανείς δεν σας βλέπει, όμως, σαν καθρέφτες.
Τέκνα των γονιών τους και της κοινωνίας τους
Αυτοί κι αυτές που σε τρομάζουν στον διάδρομο και στο Ιντερνετ δεν φύτρωσαν. Εχουν γονείς. Μπορεί οι γονείς τους να πασχίζουν να τους ενσταλάξουν λίγη φρόνηση, λίγη ηθική, μη βγάζεις γρήγορα συμπεράσματα, τάδε μου. Μπορεί να τους λένε να είναι καλά και μετρημένα παιδιά, να μη βλάπτουν τους γύρω τους. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί και να τα ανατρέφουν με υποκρισία και ξιπασιά. Ή να μην τους δίνουν και πολλή σημασία κι αυτά να αλωνίζουν στο Ιντερνετ ή στη φυσική ζωή με περίεργους ενήλικες.
Στη μουσική των παιδιών του κενού ακούμε ότι όλα είναι τα λεφτά, τ’ αμάξια, τα ναρκωτικά. Πρώτο τραπέζι πίστα στα διασκεδαστήρια του κενού, στο Ιντερνετ και στον φυσικό χώρο, μπορείς να ταϊστείς μίσος και δυσπιστία για τους πάντες και τα πάντα, κυνισμό, χαμένη πίστη. Η χώρα όπου μεγαλώνεις είναι κατσιασμένη ψυχολογικά και δεν το κρύβει. Δυσπιστεί, παρανοεί και παραφέρεται – δεν έχει θέμα να δείξει το κακό της πρόσωπο, βλ. Τέμπη, βλ. πώς είναι τα σχολεία, δες πώς είναι τα πανεπιστήμια όπου σας έχουν για φυτώριο νεολαιών και αυλοκόλακες, όχι για μαθητές.
Χώρια που τα παιδιά του κενού δεν κάνει ν’ ακούνε κριτική. Οι καθηγητές φοβούνται να πουν στους γονείς πως τα παιδιά τους δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα και βλέπουν νεοναζιστικά βιντεάκια στο Ιντερνετ. Οι γονείς μπορούν ν’ απολύσουν τον καθηγητή, τον ιδιαιτερατζή, τη δασκάλα ξένων γλωσσών που με δύο μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό κάνει μάθημα στο βλαστάρι για 50 ευρώ μεικτά το δίωρο. Αλλωστε πόσο σεβασμό να έχεις για έναν τυπάκο που εργάζεται στα τριανταφεύγα του για κάτι λιγότερο από 750 ευρώ; Τολμάς να πεις στους γονείς των επίδοξων αστεριών ότι δεν κάνουν όλοι για το χι πράγμα κι ότι το παιδί μπορεί να έχει κλίση στο ψ πράγμα ή να μην έχει καμία κλίση, να θέλει να γίνει μάστορας, επιστήμονας, φλανέρ, κάτι που δεν θα δικαιώσει τις προσδοκίες των γονιών για αμάξια, λεφτά και εξοχικά;
Μπορεί τα πράγματα να είναι ακόμη πιο σκοτεινά, τάδε μου. Τα παιδιά του κενού μπορεί να είναι γόνοι διαλυμένων οικογενειών και να κάνουν παρέα μ’ ανθρώπους πολλά χρόνια μεγαλύτερούς τους με περίεργες ιδέες. Μπορεί να προέρχονται από τη βία. Στη χώρα μας είχαμε 80 γυναικοκτονίες μέσα σε 4 χρόνια. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια πως τουλάχιστον 80 γυναίκες επιβεβαιωμένα σφαγιάστηκαν, χτυπήθηκαν, πυροβολήθηκαν, δάρθηκαν μέχρι τελικής πτώσης. Κάμποσες ακόμα έσυραν το σαρκίο τους μέχρι κάποιο συγγενικό σπίτι και γλίτωσαν με μώλωπες και τραύμα που θα κρατήσει δύο γενιές. Αυτό, όμως, τάδε μου είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Μπορεί αυτές που σ’ έδειραν να είναι κόρες ανθρώπων που με το στόμα γεμάτο ουρλιάζουν στα οικογενειακά τραπέζια και κοκκινίζει το μάτι τους όταν πιάνουν τα καυτά θέματα της επικαιρότητας. Μπορεί οι μπαμπάδες τους, οι φίλοι τους, οι θείοι τους και τα αγόρια τους να είναι χρήστες του Διαδικτύου απ’ αυτούς που μπαίνουν και τρολάρουν και χαζογελάνε και πιάνουν τον εαυτό τους να διασκεδάζει πραγματικά πολύ γράφοντας κακά πράγματα για γυναίκες στο Διαδίκτυο. Μπορεί να έχουν επιτρέψει άθελά τους το σώμα τους να τραβήξει τούς κραδασμούς μίας κοινωνίας που δεν έχει συλλογικό όραμα για να πιαστεί. Μπορεί να νιώθουν χάλια με το σώμα τους στα 14, γιατί η κοινωνία μας πρέπει να τους πουλήσει πλαστικές, κρέμες και βαφές μαλλιών στα 24. Μπορεί να βλέπουν και τους ενήλικες να ξεφτιλίζονται, να σφυροκοπούν ο ένας τον άλλον σαν απείθαρχα, σπαστικά παιδάκια για λίγη προσοχή στο Ιντερνετ. Μπορεί να μην έχουν πολλές διεξόδους για τις ορμόνες τους που κάνουν πάρτι, για τις αγωνίες τους, το υπαρξιακό τους. Να μη βλέπουν φως στο τουνελ, να μην πιστεύουν τίποτα, να μην ελπίζουν τίποτα, σαν κακότροποι, απολίτικοι βούδες.
Βαλβίδα εκτόνωσης
Ελπίζω αυτοί κι αυτές που σε δέρνουν και σου κάνουν δύσκολη τη μέρα να βρούνε παραγωγικούς τρόπους να εκτονώσουν την οργή τους. Ν’ ασχοληθούν με το γκραφίτι, τον χορό, το θέατρο, να παίξουν τένις, να μάθουν να χτυπάνε τοίχους, σάκους του μποξ και πληκτρολόγια, όπως κάνουμε όλοι, μη νομίζεις πως υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει οργή μέσα του. Να ιδρύσουν ροκ μπάντα. Να κάνουν διαλογισμό, νηστεία, γιόγκα ή προσευχή.
Και να θυμάσαι, τάδε, σε μία κοινωνία όπου πρέπει να γίνεις ένα πράγμα, γιατί έτσι σου λένε, να αυτοπεριγράφεσαι με μία λέξη (γιατρός, δικηγόρος, χριστιανός), πολλά παιδιά του κενού θ’ αποφασίσουν να μη γίνουν τίποτα. Θα γίνουν μεγάλες συντριπτικές αποτυχίες και έτσι θα εκδικηθούν, τάχα, τους κόπους των γονιών τους, θα αγκαλιάσουν το ένστικτο θανάτου, αυτοβλάβης και νταρκίλας, για να πάνε, τάχα, κόντρα στους γονείς, στ’ αδέλφια τους, στον κόσμο όλο. Μην μπεις σ’ αυτήν την παγίδα, τάδε. Αν θες να πας κόντρα στον κόσμο όλο, βρες τρόπους που σε κάνουν να νιώθεις καλά. Μπλέξου στην πολιτική, στις επιστήμες, σ την υψηλή τέχνη – χρειαζόμαστε περισσότερες γυναίκες.
Το μπούλινγκ που έχεις υποστεί είναι η δύναμή σου
Είναι πολύ εκνευριστικό να βρίσκεσαι στη μέση μίας αγέλης μπαμπουίνων που θέλει να περιγελάσει τον τρόπο που σκέφτεσαι ή να κάνει ένα σύντομο αστείο για το βάρος σου, αλλά, οκέι, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι κάπως απαίσιο να σε υποτιμούν και να μιλάνε όταν αρχίζεις να μιλάς ή να μειώνουν τα επιτεύγματά σου, να μη σε βλέπουν, να μη σε δέχονται γι’ αυτό που είσαι, αλλά ξέχνα το. Η κυβέρνηση κάνει, και ορθώς, μία καμπάνια για το μπούλινγκ στο σχολείο, θα έπρεπε, όμως, να εκπαιδεύει και τις οικογένειες. Τον θείο που θα πει μία απίστευτη χοντράδα, τους γονείς που δεν ξέρουν πώς να αγαπούν το ομοφυλόφιλο παιδί τους, τους τύπους που κάνουν παιδί επειδή έτσι, χωρίς να έχουν λογαριάσει τις συνέπειες ή τις υποχρεώσεις προς αυτόν τον νέο άνθρωπο που θα ’ρθει στον κόσμο. Τα σχολεία θα έπρεπε να είναι τόποι παιχνιδιού και ανακάλυψης, δημιουργικότητας και εκτόνωσης και οι συλλογικοί στόχοι θα μπορούσαν να γίνουν ξανά κουλ.
Η αλήθεια είναι πως το μπούλινγκ που έχεις υποστεί είναι υπερόπλο. Τώρα το ξέρεις, τάδε μου, ότι δεν έχει να κάνει με τα μαλλιά, τα γυαλιά, το βάρος και τις επιδόσεις σου στα αγγλικά, δεν σχετίζεται με την τσάντα σου ή με το γεγονός πως οι γονείς σου είναι ταπεινής ή υψηλής καταγωγής και η γιαγιά σου μιλούσε γαλλικά ή τσιγγάνικα. Τώρα το ξέρεις ότι ο άνθρωπος που κακομεταχειρίζεται ανθρώπους είναι ένα δυστυχισμένο ναυάγιο, μία προσωπικότητα χωρίς κανένα βάθος. Ενας κακομοίρης ή μία κακομοίρα, ανάλογα με το φύλο του βασανιστή σου. Σκέψου μόνο το εξής: εσύ μπορείς να απαλλαγείς απ’ τον τραμπούκο σου, αυτός ή αυτή θα περάσει μία ολόκληρη ζωή μ’ αυτήν την απαίσια παρέα, τον εαυτό του.
Πράγματα που με κάνουν να πιστεύω στην ανθρωπότητα αυτή την εβδομάδα
Οι χοντρές ηθοποιοί. Τα μοντέλα με κανονικά σώματα. Οι κοπέλες που φωτογραφίζονται άβαφες, με ραγάδες, άυπνες, με κοιλίτσα. Η μόδα να βγάζεις την κοιλιά σου έξω ακόμη κι αν δεν είναι φέτες. Οι χοντρές τραγουδίστριες. Οι χοντρές στην πολιτική. Οι χοντρές διευθύντριες επιχειρήσεων. Τα διευθυντικά στελέχη που δεν τρώνε μόνο καρπούς, νερό και φύλλα χλόης. Η σκέψη των αληθινά πολλών επιτυχημένων ανθρώπων στις τέχνες, τις επιστήμες, στην πολιτική και στις επιχειρήσεις που έχουν υποστεί μπούλινγκ και τα πήγαν εξαιρετικά στη ζωή τους. Κι η γνώση ότι αυτό που αφήνει η κακοποίηση δεν είναι το σημάδι της, αλλά μία αφηρημένη εντύπωση πως μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα.
