Ο ξυλοδαρμός της 14χρονης στη Γλυφάδα ήταν πολλά πράγματα, αλλά δεν ήταν σοκαριστικός. Πλέον δεν μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για επαναλαμβανόμενα επεισόδια βίας που συγκροτούν ένα παγιωμένο σύστημα αντίληψης και συμπεριφοράς. Μία από τις ανήλικες συμμετέχουσες στη βιαιοπραγία δήλωσε μετά την πράξη της ότι την ευχαριστήθηκε, ότι οι γονείς του θύματος καλό είναι να δεχτούν από τώρα συλλυπητήρια, ότι την επόμενη φορά το θύμα της θα πεθάνει. Οι λεπτομέρειες της εγκληματικής νεανικής ασυδοσίας δεν έχουν πολλή σημασία· ας απασχολήσουν τους γονείς των παιδιών και τους ψυχολόγους τους. Αυτό που έχει σημασία είναι ποιος θρέφει την ασυδοσία αυτή· ποιος, πέρα από τον στενό κύκλο των μικρών εγκληματιών, αρνείται να τους αντιμετωπίσει αρμοδίως ως τέτοιους, επιτρέποντάς τους να βιώνουν την ανηλικότητά τους ως παιδική χαρά θανάτου.
Θάνατος και υποκρισία
Το περιστατικό του μυστηριώδους θανάτου αλλοδαπού κρατούμενου στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα ήταν η επιβεβαίωση που δεν χρειαζόμασταν σχετικά με τη θεσμική μας εξοικείωση με τη βία και τα ειδεχθή αποτελέσματά της. Και πάλι, δεν είναι είδηση πως ένας χώρος φτιαγμένος για την περιφρούρηση της ανθρώπινης ζωής κατέληξε να συμβολίζει τη διακινδύνευσή της. Ξέρουμε τι Αστυνομία έχουμε. Ξέρουμε όμως και τι «αλληλέγγυους» έχουμε: το πρόβλημα στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα δεν περιορίζεται στο αστυνομικό του τμήμα· πόσοι από τους όψιμα ευαισθητοποιημένους για τη χαμένη ζωή του Μοχάμεντ καταδέχονται να ζήσουν εκεί που έζησε; Πόσοι θα κυκλοφορούσαν τη νύχτα μαζί του ή μόνοι τους; Αραγε, πριν πάνε στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, πόσοι από τους διαμαρτυρόμενους είχαν ξαναβρεθεί εκεί;
Στρατηγική αυτοθυματοποίηση
Κάποιοι δέχονται επιθέσεις. Κάποιοι άλλοι παρακαλάνε να δεχτούν, γιατί μόνο μέσα από τη θυματοποίηση αποκτούν αξία. Την προηγούμενη εβδομάδα και αφού είδε τις μετοχές του να πέφτουν μετά την απογοητευτική του εμφάνιση στο ντιμπέιτ, ο Χάρης Δούκας αποφάσισε ότι ένα γελοιογραφικό σκίτσο του στην «Κ» που τον απεικονίζει να αφήνει στεφάνι στο μνημείο των «νεκρών της ΕΡΤ» (ένα συμβολικό «νεύμα» στην ιδεολογική του συγγένεια με τους εμπνευστές του σχετικού μνημείου) αποτελεί δολοφονία χαρακτήρα. Εν προκειμένω, δεν είναι η έλλειψη χιούμορ το πρόβλημα· δεν είναι ούτε η έλλειψη βασικών εργαλείων κατανόησης· είναι η ασοβαρότητα που προκύπτει από την τάση ενός νεόκοπου πολιτικού να παίρνει υπερβολικά στα σοβαρά τον εαυτό του.
Αμηχανία
Από την άλλη, η Αννα Διαμαντοπούλου, με έναν εντελώς αψυχολόγητο τρόπο, είπε να επιδοθεί στο ακριβώς αντίθετο. Το προωθητικό (;) βίντεο που τη δείχνει να τρώει και να συζητάει πολιτικά-χιουμοριστικά με τους πρωταγωνιστές μιας κλασικής τηλεοπτικής σειράς από τα 90s αποπνέει και εμπνέει αμηχανία. Η προφανής διαπίστωση είναι ότι το βίντεο δεν είναι ούτε αστείο ούτε ενημερωτικό· η δεύτερη ερμηνεία του έχει να κάνει με όσα πρεσβεύει σε συμβολικό επίπεδο: επιστροφή στο παρελθόν, παλιές ιδέες, ξαναζεσταμένο φαγητό, απουσία όρεξης για καινοτομία.
Η χαμένη όρεξη
Η όρεξη είναι απαραίτητη για όποιον φιλοδοξεί να κυβερνήσει μέσα στα επόμενα χρόνια. Η χρησιμότητα της όρεξης αποδεικνύεται και από την απουσία της: η απροθυμία του Αδώνιδος Γεωργιάδη να εξηγήσει την άνοδο στις τιμές των φαρμάκων, όπως αποτυπώθηκε στον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε το θέμα και τους δημοσιογράφους που τον ρώτησαν σχετικά, έχει άμεση σχέση με την τρέχουσα δημοτικότητα της κυβέρνησης: η Ν.Δ. βαριέται· κάνει όσο λιγότερα μπορεί, μανατζάρει την κόπωσή της, ατενίζει κυνικά και μοιρολατρικά την ανεπάρκειά της. Δίκιο έχει ο υπουργός. «Τζάμπα δεν μπορεί να είναι τα φάρμακα». Ούτε η μαγκιά μπορεί να είναι· τουλάχιστον όχι για πολύ.
