Οπως ακριβώς κι ο Μπεζάρ έτσι κι ο Εϊλι στήριξε το Αμερικανικό Χοροθέατρό του στην τεχνική και στη θωριά των ανδρών χορευτών του. Οι γυναίκες είναι έκτακτες πάντα με κάποιες εξαιρέσεις σταρ (Τζούντιθ Τζάμισον, Ντόνα Γουντ) όμως οι άνδρες οι πανέμορφοι, οι καλοπλασμένοι, οι αισθησιακοί είναι αυτοί που έδιναν και δίνουν το στίγμα τους στον Αλβιν όπως και στον Μωρίς. Δεν είναι τυχαίο ότι και στις 2 παραστάσεις του ΑΧΑΕ στο Ηρώδειο (24, 25/9) όπως και στις 5 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (που οργάνωσε η Atract με την Topmage και τα Δημήτρια, 27, 28, 29/9) σε απογευματινές και βραδινές, με το άνοιγμα της αυλαίας στο δεύτερο μπαλέτο, όταν τα φώτα αποκάλυπταν τους 3 καλλίγραμμους χορευτές με μόνο μαύρα μποξεράκια, το κοινό εν χορώ αντέδρασε με επιφωνήματα, πνιχτούς στεναγμούς, βαθιές εισπνοές. Η χορογραφία αυτή με τον αμετάφραστο τίτλο «Following the subtle current upstream» είναι η πιο νεοκλασική δημιουργία της ομάδας που έχω δει από την εποχή που ο Εϊλι παρουσίαζε το «Πέταγμα του κορυδαλλού» (1972). Ο Αλόνζο Κινγκ δομεί ένα έξοχο «μπαλέτο» που με pointes θα μπορούσε να θεωρηθεί «μετά-Μπαλανσινικό» και στον πυρήνα του στήνει ένα από τα ωραιότερα ντουέτα των τελευταίων χρόνων. Θα περιμένουμε την πορεία του.
Την πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη ακολούθησε δεξίωση του προξένου των ΗΠΑ στο φουαγιέ του Μεγάρου. Δρακόντεια μέτρα (περισσότεροι οι«σεκουριτάδες» στα παρασκήνια από χορευτές και τεχνικούς!), όμορφη αν όχι γιορτινή ατμόσφαιρα με όλο το επιτελείο πολύ πιο χαλαρό απ’ όσο στην Αθήνα -«οι Ελληνες μας κάνατε πολύ καλό» παραδέχονται όλοι, και μας δείχνουν τη συγκίνηση και την αγάπη τους. Την οποία ανταποδώσαμε ποικιλότροπα και πού να βλέπατε την υποδοχή που τους επιφύλαξαν καμιά διακοσαριά επίδοξοι χορευτές σε ειδική εμφάνιση για τις σχολές χορού το απόγευμα της 27/9! Αν η ομάδα επέλεξε να δείξει το «Ρεύμα», το «Χάρις» που άνοιξε το πρόγραμμα είναι ίσως πιο άμεσα σαγηνευτικό. Ομως και σε μένα ωρίμασε με την επανάληψη, καθώς ο καταιγισμός ήχου (ροκ-ντίσκο-άφρο) και κίνησης ήταν συναρπαστικός. Η αυστηρή δομή -όπως της κλασικής μουσικής- καταχωρίσθηκε μετά το ξεπέρασμα της γοητείας. Ο Ρόναλντ K. Μπράουν χειρίζεται, θα λέγαμε, τη φόρμα σονάτα με τις αντιστίξεις, τις παραλλαγές, την επαναφορά θεμάτων, τις φούγκες, έξοχα. Μπράβο του. Ολα τα προγράμματα έκλειναν με τις ανεπανάληπτες «Αποκαλύψεις» του Εϊλι, για τις οποίες… no comment -πρόκειται πάντα για το αριστούργημα ενός μεγάλου δημιουργού του 20ού αιώνα που όρθωσε ένα πολιτιστικό – καλλιτεχνικό οργανισμό, ο οποίος λειτουργεί πάντα «μέσα στο φως» όπως είπε και η διευθύντρια του κ. Τζάμισον στη συνέντευξη Τύπου. Θα πρόσθετα: με ενέργεια, με αισιοδοξία και υπέρτατη ευγένεια και υπερηφάνεια. Αυτή την υπέροχη «έγχρωμη» pride.