Συνήθως τα πάρτι έχουν έναν οικοδεσπότη. Αυτό όμως που ξεκινάει στις 26 του μηνός στις «Γραμμές» και θα επαναλαμβάνεται για έναν ολόκληρο μήνα κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, έχει δύο. Τον Παναγιώτη Καλατζόπουλο και την Ευανθία Ρεμπούτσικα. Ή μάλλον τρεις, μαζί με την Ελλη Πασπαλά. Για να ακριβολογούμε, εν τέλει, θα έχει 18. Μαζί με τους μουσικούς, τη νεαρή Γιώτα Νέγκα και τη δεκαμελή μπάντα του Δήμου της Αγίας Παρασκευής.
Ζευγάρι στη ζωή, έχουν γράψει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια και μελωδίες των τελευταίων χρόνων, μαζί όμως εμφανίζονται για πρώτη φορά. Η ιδέα ήταν ένα πάρτι. «Ενας φίλος μας, περιέγραψε στην κόρη μας, τη Ραχήλ, κάποια συναυλία που τον εντυπωσίασε. Η φράση του ήταν σαν ένα επιτυχημένο πάρτι μου έμεινε», λέει ο Π. Καλατζόπουλος. Γίνεται όμως πάρτι με κάποια τραγούδια και άλλα τόσα ορχηστρικά, αφού είναι γνωστό ότι και οι δυο τους είναι μάστορες σε αυτόν τον τομέα; «Η ιδέα του πάρτι είναι για να χορέψουμε, να σηκωθούμε, να ξεφύγουμε δηλαδή από το κλίμα της πλήξης του έντεχνου τραγουδιού. Τα τελευταία χρόνια έχουν επικρατήσει οι εγωισμοί των καλλιτεχνών και γι’ αυτό βλέπουμε ένα κοινό καθηλωμένο, απλό παρατηρητή του τραγουδιστή, ο οποίος έχει οργανώσει όλο το πρόγραμμα με σκηνοθέτη, χορογράφο, στυλίστα και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Στήνεται λοιπόν ένα δοξάστε με, και όλο αυτό που παρακολουθεί ο θεατής μοιάζει με μονόλογο κατασκευασμένων πραγμάτων».
Και με χορό
Οταν στο καστ τέτοιων προγραμμάτων συναντά τα ονόματα του Αν. Βουτσινά ή του Δ. Παπαϊωάννου, είναι όπως λέει -επιφυλακτικός. Οχι, γιατί δεν πιστεύει τη δουλειά τους. Αντιθέτως. «Οταν δουλεύουν μόνοι τους στον χώρο τους είναι εξαιρετικοί.
Εχω δει παραστάσεις τους, τελευταία και του Παπαϊωάννου, που είναι αριστουργήματα. Ωστόσο, όταν σκηνοθετούν έναν τραγουδιστή αισθάνομαι ότι μετατρέπονται σε δεκανίκι του σταρ».
«Τα περισσότερα προγράμματα του είδους είναι άντε να πιείτε το ποτό σας και να καπνίσετε κι ένα πακέτο τσιγάρα όσο εμείς θα τραγουδάμε.
Στις Γραμμές θέλουμε να ευχαριστηθούμε και να ευχαριστηθούν», ξεκαθαρίζει και η Ευανθία Ρεμπούτσικα. «Οχι να είμαστε η βιτρίνα μην αγγίζετε όπως συνήθως συμβαίνει σε παρόμοιες παραστάσεις. Στόχος μας είναι να παροτρύνουμε τον κόσμο για ένα κοινό κέφι το χορό», συμφωνεί και η Ευανθία Ρεμπούτσικα. Και η λογική να «χορτάσουμε» όπως συμβαίνει σε ένα καλό πάρτι.
Κι αν άργησαν για αυτή την πρώτη «συνάντηση» επί σκηνής, παρότι στο σπίτι τους συναντιούνται καθημερινά και στις δισκογραφικές τους δουλειές επίσης, ήταν γιατί «ίσως είχαμε τους δικούς μας εγωισμούς», λέει ο Π. Καλατζόπουλος. «Εγώ το ήθελα», διαφωνεί χαριτολογώντας η σύζυγός του. «Ξέρω πως όταν βοηθάει ο ένας τον άλλον, δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Είπα λοιπόν γιατί να μην γίνει αυτό και ζωντανά;»
Η ιδέα της μπάντας τούς έχει ξετρελάνει. Δεν ξέρουν ακόμη πώς θα στηθεί, τώρα ξεκίνησαν τις πρόβες, μπορεί όμως να υποδέχεται το κοινό ακόμη και στο δρόμο. «Από μικρή είχα τρέλα με τις μπάντες, με συγκινούσαν. Ιδίως αν τις άκουγα στον Επιτάφιο δεν μπορούσα να συγκρατηθώ. Μου ‘ρχόταν διαρκώς να κλαίω». Η μπάντα του Δήμου της Αγίας Παρασκευής στις «Γραμμές», με μικρούς και μεγάλους, και μαέστρο τον Φώντα Τζανίνη, φυσικά δεν θα προκαλεί λύπη αλλά μόνο χαρά.
Μια οικογένεια
Σε αυτό το κλίμα δεν θα μπορούσε να πει «όχι» και η Ελλη Πασπαλά. «Υπάρχει μεταξύ μας πέρα από τη φιλία μια συγγένεια», λέει. «Μια πνευματική και συναισθηματική σχέση που με κάνει να τους θεωρώ συγγενείς, κι ας μην είμαστε. Σαν μια οικογένεια. Κι όμως είναι διαφορετικοί δημιουργοί, αλλά λόγω της δικής του συγγένειας (αντρόγυνο), ο ένας ρέει στη μουσική ταυτότητα του άλλου».
Η Ελλη Πασπαλά έχει συνεργαστεί και με τους δυο. Φέτος μάλιστα με την Ρεμπούτσικα δούλεψαν μαζί για το τραγούδι της παράστασης. «Οι φάλαινες του Αυγούστου» (Εθνικό Θέατρο).
Τι ακριβώς θα γίνει στις «Γραμμές» για ένα μήνα, ίσως μόνο εκείνη μπορεί να το περιγράψει. «Αυτό ακριβώς που εκφράζουν οι δυο δημιουργοί και στη ζωή τους. Αν πας σπίτι τους θα το δεις πάντα ανοικτό, με κόσμο να μπαινοβγαίνει διαρκώς. Ετσι θα ‘ναι και το πρόγραμμά τους.
Ευχάριστο, ανοιχτό, με κόσμο, με χιούμορ όπως οι ίδιοι, με διάθεση αυτοσαρκασμού». Γι’ αυτό άλλωστε συμφωνεί μαζί τους. «Πράγματι, αυτό που βλέπουμε συνήθως στις σκηνές των έντεχνων είναι μια σοβαροφάνεια. Σαν να ξεχνάμε ξαφνικά τη χαρά της επικοινωνίας των πρώτων χρόνων που ξεκινήσαμε. Σε αυτή την περίπτωση και οι τρεις παραμένουμε πιστοί στα εφηβικά μας χρόνια».