Ανοιξη του 1950. Η Αθήνα αποκτά ένα νέο θέατρο, το «Βέμπο», και εναρκτήρια παράσταση είναι η επιθεώρηση «Βίρα τις άγκυρες». Ανάμεσα στα καινούργια τραγούδια που θα πει η θιασάρχις Σοφία Βέμπο είναι και ένα με τίτλο «Η ταμπακέρα», που έχει στίχους, (Γιώργου Γιαννακόπουλου) τους οποίους δυσκολεύεται να μελοποιήσει ο συνθέτης της παράστασης Ιωσήφ Ριτσιάρδης, ασυνήθιστος από τέτοιες «ατμόσφαιρες». Η Βέμπο όμως το ήθελε πολύ, κάθεται κοντά του στο πιάνο και, κόψε ράψε, γεννιέται η θρυλική «Ταμπακέρα», και μαζί της το είδος τραγουδιού που χαρακτηρίστηκε «αρχοντορεμπέτικο». Οταν το τραγούδησε στην πρεμιέρα, ενώπιον ενός κοινού ασυνήθιστου να την ακούει σε τέτοια τραγούδια, το θέατρο «έπεσε» από το χειροκρότημα…
Οπως η ιστορία της «Ταμπακέρας» (που έχει και συνέχεια), έτσι, στιγμή τη στιγμή, περνάει μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου η ζωή της μεγάλης τραγουδίστριας και μαζί ένα κομμάτι της πρόσφατης ιστορίας του τόπου μας. Το βιβλίο, «Σοφία Βέμπο – Η φωνή της Ελλάδας» (Κέδρος, σελ. 325), αποτελεί βιογραφία γραμμένη από τον ηθοποιό και μουσικό Ανδρέα Μαμάη, ο οποίος γνώρισε την Βέμπο παιδί ακόμα, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της και να συνδεθεί μαζί της στενά ώς το τέλος της.
Ο Μαμάης δίνει ένα ενδιαφέρον κείμενο, παραστατικό της εποχής και του χαρακτήρα της βιογραφουμένης. Η «οπτική» του είναι της αγάπης πάντα, χωρίς όμως να φτάνει και στα όρια της «αγιογραφίας».
Από τη Θράκη στο Βόλο
Το ξεκίνημα της οικογένειας Μπέμπου -εξ ου «Βέμπο»- από την Καλλίπολη της Θράκης και η μετοικεσία στο Βόλο (η καταγωγή του πατέρα ήταν από την Τσαρίτσανη της Θεσσαλίας), η απροσδόκητη είσοδος της Σοφίας στο τραγούδι, η άμεση διάκριση, η γνωριμία και η θυελλώδης (ώς το τέλος!) σχέση της με τον μοναδικό άντρα της ζωής της, τον αθεράπευτο «γυναικά» Τραϊφόρο, οι εξίσου θυελλώδεις και αθυρόστομες αντιδράσεις της πληγωμένης Βέμπο, οι θεατρικές και τραγουδιστικές της διαδρομές, το χρονικό των πολεμικών χρόνων, τα ατελείωτα ταξίδια της στον ελληνισμό του εξωτερικού, τα δύσκολα χρόνια της παρακμής, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η στάση της «γειτόνισσας» Βέμπο -τα πάντα αφηγείται με μέτρο και γνώση ο συγγραφέας, δίνοντάς μας ένα βασικό βιβλίο για τη μεγάλη τραγουδίστρια, ένα χρονικό εποχής και μαζί ένα, επαναλαμβάνουμε, ενδιαφέρον ανάγνωσμα.
Περί… ταμπακέρας
Και για την… ταμπακέρα κουβέντα; Ο Α. Μαμάης αναφέρεται και σ’ αυτό. Στους «μύθους», δηλαδή, που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή ότι ο Βασιλιάς Παύλος, ερωτευμένος με τη Βέμπο, της είχε χαρίσει μια ταμπακέρα, απ’ την οποία δήθεν εμπνεύστηκε εκείνη το τραγούδι και ζήτησε να της το γράψουν. Και πολλοί τότε, λέει, ρωτούσαν τη Βέμπο αν αληθεύουν όλ’ αυτά -πράγμα που έκανε τον Γεώργιο Παπανδρέου να την πειράζει κάθε φορά που την έβλεπε λέγοντάς της: «Ολα καλά, Σοφία, αλλά για την ταμπακέρα δεν μας είπες κουβέντα!» Κι έτσι έμεινε στο χώρο της πολιτικής, αλλά και γενικότερα, η παροιμιώδης φράση «Για την ταμπακέρα δεν είπε κουβέντα».
Δεν μας νοιάζει και δεν πρέπει να μας νοιάζει τι λένε οι νόμοι – αυτό που μας κάνει όλους έξαλλους είναι η κίνηση του εισαγγελέα να απαγγείλει κατηγορία για «πορνεία, άνευ προϋποθέσεων» εναντίον του… 13χρονου θύματος, της παιδούλας που γνώρισε τη «μητρική φροντίδα» με τη μορφή της «μαντάμ» πορνείου! «Φταίχτης» και το παιδί που του άρμοζε η εφαρμογή του DURA LEX, SED LEX; Με ποια λογική, με ποια καρδιά, με ποιον ανθρωπισμό;