«Με αφορμή τον Μπαχ» θα μπορούσε να είναι ο γενικός τίτλος συναυλίας που έδωσε η Ακαδημία Δωματίου Νώυς στις 29 Οκτωβρίου στην Αίθουσα Δημήτρη Μητρόπουλου. Το πρόγραμμα περιλάμβανε ενορχηστρώσεις συνθέσεων του Μπαχ από διάσημους αρχιμουσικούς όπως οι Στοκόφσκι και Ορμαντι, ανάλογες απόπειρες του Γερμανού συνθέτη Μαξ Ρέγκερ αλλά και τα «Επτά Πρελούδια και Φούγκα για 13 Εγχορδα» του Λιουτοσλάφσκι, όπου ο Μπαχ αποτελεί μονάχα το σημείο εκκίνησης.
Στοκόφσκι και Ορμαντι ήσαν περίπου σύγχρονοι: ο πρώτος είχε γεννηθεί στο Λονδίνο το 1882, ο δεύτερος στη Βουδαπέστη το 1899. Και οι δύο έγιναν γνωστοί κυρίως από τη συνεργασία τους με αμερικανικές ορχήστρες: μάλιστα, το 1938 ο Ορμαντι διαδέχτηκε τον Στοκόφσκι στη διεύθυνση της περίφημης ορχήστρας της Φιλαδελφείας. Σε εποχές που η μουσικολογική έρευνα βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα, αλλά και σε μία χώρα όπως οι ΗΠΑ, όπου ακόμα και σήμερα η αισθητική της μουσικής του μπαρόκ δεν έχει αποκατασταθεί, η μουσική του Μπαχ φάνταζε εξόχως «ισχνή», ιδιαίτερα όταν έπρεπε να αποδοθεί από μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες.
Η περίπτωση του Ρέγκερ είναι διαφορετική. Συνθέτης και οργανίστας, γεννημένος το 1873, θαύμαζε απεριόριστα τον Μπαχ και αναζητούσε συχνά έμπνευση από συνθέσεις του παρελθόντος.
Οι ενορχηστρώσεις του αποτελούν ειλικρινή προσπάθεια να έρθει η μουσική του Μπαχ κοντά στην αισθητική της εποχής του, όμως με σεβασμό στις μουσικές αξίες τόσο του πρωτοτύπου όσο και στις δικές του. Τέλος, η σύνθεση του Λιουτοσλάφσκι αξιοποιεί τον Μπαχ ως αφετηρία, προκειμένου να δομήσει μια σύνθεση χαρακτηριστική της μουσικής πρωτοπορίας της δεκαετίας του ’60.
Η Ακαδημία Δωματίου Νώυς υπό τον Γιοχάνες Γκορίτσκι απέδωσε τα έργα με τη γνωστή γερμανική συνέπεια, επιδεικνύοντας ευελιξία και εύρος ρεπερτορίου, που χαρακτηρίζει τα σύνολα της εποχής μας. Θα ήταν ενδιαφέρον, το πρόγραμμά της να περιλάμβανε και έναν αυθεντικό Μπαχ!
Βέβαια -όπως αποδείχθηκε αργότερα- ο Μποστ ήταν πολύ σημαντικότερος από απλή cult-figure, μια έννοια, η οποία εμπεριέχει και κάποιο νόημα γραφικότητας.