«Ο καιρός έχει προ καιρού προσπεράσει τη ζωγραφική…». Με αυτά τα λόγια παρουσιάζει την έκθεσή του ο ζωγράφος Χρήστος Μαρκίδης με μιαν αμφιβολία που διατρέχει όλο το σημείωμά του στον κατάλογο, με αναφορές στους γεννήτορες του μοντερνισμού στον 20ό αιώνα, Μπρακ και Ματίς. Το κείμενο ακούγεται απαισιόδοξο, αφουγκράζεται τον καιρό και τον βρίσκει εχθρικό, τουλάχιστον αδιάφορο για τη ζωγραφική. Τα έργα όμως δεν συμμερίζονται αυτό τον σκεπτικισμό, στέκονται αυτάρκη, εντός της παράδοσής τους, ούτε νέα ούτε παλιά, ζωγραφικά συνομιλούν με τον κόσμο.
Πολύ απλά έργα: ανθρώπινες μορφές γονατισμένς, σκυφτές, κουλουριασμένες, αποδομένες με σβέλτο σχέδιο και ολιγοχρωμία. Ούτε νέα ούτε παλιά, είπαμε. Ας το δούμε: Ο φλοιός της ζωγραφικής του Μαρκίδη δεν είναι μοδάτος, του καιρού δεν είναι ποπ, παραστατική, σχολιαστική, δεν φλερτάρει με τα εικονοσυστήματα των μίντια. Είναι «παλιοκαιρίσια» ζωγραφική, θα μπορούσε να είχε γίνει οποτεδήποτε μες στον παρελθόντα 20ό αιώνα τα καφετιά, οι όμπρες, τα μελανά θυμίζουν αφαίρεση του ’50 και του ’60 το αραιό λάδι πάνω στο λινό δείχνει ανοιχτούς τους πόρους της ζωγραφικής επιφάνειας και φτιάχνει ήρεμες, πλούσιες περιοχές. Σε αυτές τις ζωγραφικές περιοχές που περικλείουν τις γονατισμένες ανθρώπινες μορφές, νιώθεις ευχάριστα την παράδοση. Ο καλλιτέχνης συνεχίζει μια τέχνη παλαιότατη.
Την ίδια στιγμή όμως αντιλαμβάνεσαι ότι η καλή ζωγραφική δεν έχει ημερομηνία λήξεως, ευφραίνει το βλέμμα, σε παίρνει μέσα της, τη θυμάσαι. Και η ζωγραφική του Μαρκίδη έχει αυτές τις αρετές της καλής ζωγραφικής, δεν είναι μοδάτη, μα είναι μοντέρνα, δηλαδή χρονοανθεκτική. Τραβάει τον δρόμο της. (Αίθουσα Τέχνης Αθηνών)
Η τέχνη του Νίκου Αλεξίου είναι πολύ διαφορετικής διατύπωσης, μα στο τέλος αφήνει παρόμοια επίγευση. Ο Αλεξίου είναι από τα λαμπρά ταλέντα της γενιάς του στην ωριμότητα, τώρα. Είναι ένας δεξιοτέχνης, με μαγικές στιγμές, στον χειρισμό των ελαφρών, ευτελών υλικών, με τα οποία δημιουργεί αέρινες φόρμες, ελάχιστες, σαν ένυλα σχέδια στον χώρο. Χαρτί, ξυλαράκια, καλάμια, ύφασμα, ακουαρέλα, φως – αυτά είναι τα μέσα του. Πολύ φυσικά, είναι κορυφαίος σκηνογράφος σήμερα ένας λυρικός του φωτός και των ρευστών όγκων.
Στην πρόσφατη έκθεσή του, διακρίνεις πάλι τον χειριστή του ολίγου, τον λαμπρό σκηνογράφο. Στη μέση της αίθουσας, πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί κραφτ, έχει αναπτύξει μια πολιτεία από χαρτονένια σπιτάκια. Κυβάκια ροζ και κίτρινα, που επικοινωνούν με σκαλίτσες, σουρεαλιστικά, με μια γεωμετρία παράδοξα αληθοφανή, σαν hommage στον Piranesi και τον Escher. Αυτός ο κουφετί οικισμός θα μπορούσε να σταθεί και μόνος του, ωστόσο ο Αλεξίου κάνει ένα βήμα ακόμη: Φωτογραφίζει τα εσωτερικά τους. Σε αυτή την κλίμακα, η Πολαρόιντ που χρησιμοποιεί είναι αδύνατον να εστιάσει από τόσο κοντά έτσι, το πρωτόγονο close up δίνει απλώς αφηρημένους όγκους, χυμένο ροζ, υπόνοιες οργανωμένου χώρου. Το τόσο προσεκτικά δομημένο σύστημα οικίσκων, φωτογραφημένο, γίνεται αφηρημένη εικόνα, περιοχές χρώματος. Η αίσθηση αυτή επιτείνεται από τη μεγέθυνση των φωτογραφιών, σε τετράγωνα 60Χ60 εκ., που περιβάλλουν τον οικισμό.
Ωστόσο, παρά την ισχυρότερη αρχικά εντύπωση των φωτογραφιών, ο πυρήνας είναι η χάρτινη κατασκευή. Οι φωτογραφίες προεκτείνουν κάπως, μα δεν προσθέτουν αποφασιστικά, είναι οριακό σχόλιο. Το γνώριμο «χέρι» του Αλεξίου διακρίνεται στη μίνιμαλ κατασκευή, στην εύθραυστη ανάπτυξη μιας φόρμας-σαν-όνειρο. (Γκαλερί 3)